Reset search
Ida travelsIda travels
SatelliteEdit route
Hi! I'm Ida and me and my boyfriend Jens are traveling the world this next year! We start from our home town Utrecht in Holland and will end our journey in Indonesia. Read more
  • Ida travelsSingapore
    12
    Day 1

    Een lang weekend in Singapore

    January 19, 2018 in Singapore ⋅ ⛅ 29 °C

    Singapore stond niet heel hoog op mijn lijstje, maar ik ben van gedachten veranderd. Je komt hier aan op het vliegveld, stapt voor de deur in een gratis pendelbus naar een andere terminal en pakt daar de roltrap naar beneden, richting de metro. Deze is netjes, licht, schoon en overzichtelijk. Je koopt een kaartje en stapt twee minuten later de metro in, die je tot vlakbij je hotel afzet. Het hotel is eveneens netjes en schoon, maar ook gezellig en knus met wat kussentjes, een licht roze flesje water en fluffy witte handdoeken. Dat je voor dit hotel en alle andere dingen in Singapore een godsvermogen neerlegt laten we even buiten beschouwing. Iedereen spreekt perfect Engels en ook de rest van het openbaar vervoer verloopt vlekkeloos. Alles staat goed aangegeven, er zijn uitgebreide stadsplattegronden verkrijgbaar en de pinautomaten weigeren nooit dienst. Dit klinkt misschien allemaal redelijk normaal, maar we zijn ondertussen op zoveel plaatsen geweest waar het veel moeilijker was om op je bestemming te komen dat dit als ultieme luxe voelt. Ik voel me geen backpacker in dit land, maar dat is even niet zo erg. 

    Singapore is een smeltkroes van allerlei verschillende culturen. Zo eten we bij een Vietnamees BBQ restaurant, drinken we in Singapore gebrouwen biertjes in een barretje en lopen we in de wijk Little India daadwerkelijk India binnen. Nou ja, het schonere en iets beter geregelde zusje van India misschien. Het ruikt er heerlijk naar curry, je moet je door de mensenmassa heen dringen en er staan luidsprekers bij winkels die luidruchtig de koopjes van de dag aanprijzen. We lunchen in een klein eetcafé waar onze smaakpapillen ons een paar maanden terug in de tijd nemen door de smaken van de authentieke dosa en uttapam.

    Een klein metro ritje van ons hotel vandaan bevinden zich de Gardens by the Bay. In deze grote tuin staan enorme artificiële bomen die ik al vaak op foto's voorbij had zien komen. Deze Super Trees zijn begroeid met klimplanten en hebben een groot zonnepaneel op de top waar ze zonne-energie omzetten in de stroom die het kantoor en andere onderdelen van het park van energie voorzien. Overal staan bordjes waarop te lezen is hoe deze bomen dit park in leven houden door onder andere regenwater te filteren voor  de rest van de tuin. Ik ben enorm onder de indruk dat iemand dit ecosysteem heeft bedacht en op zo'n enorme schaal heeft uitgevoerd. We hebben kaartjes gekocht om de twee grote koepels of domes te bezoeken in het park. In 'Cloud Forest' is de hoge Cloud Mountain gebouwd, die bekleed is met onnoemlijk veel planten, mossen en prachtig kleurige orchideen, en waar een grote waterval van naar beneden klettert. Je kan de lift omhoog nemen voor een wandeling om de top van de waterval heen. Door het glas heen zie je de skyline van Singapore. Een verdiepinglager zie je tijdens de forest walk van dichtbij alle planten en bloemensoorten die zich in deze kas aan de wanden van de boomhut hebben gehecht. De 'Flower Dome' is ingericht met zeven verschillende tuinen en ze houden het klimaat in de kas hier in een eeuwige lente, waardoor alle bomen, planten en bloemen er prachtig bij staan. Nog nooit zijn wij zo enthousiast geweest over flora en we vragen ons een beetje af wanneer we zo oud zijn geworden. Maar ze hebben er dan ook echt werk van gemaakt en het lijkt wel een klein museum, met alle informatie die ze geven over deze tuinen uit verschillende werelddelen met in het midden een grote dahlia tuin.

    Het nadeel van Singapore? De airco staat overal waar je binnen komt aan. En er is behoorlijk wat te doen binnen. Van restaurants en hotels tot musea en winkelcentra. Snot verkouden verstop ik me de laatste avond op onze hotelkamer terwijl Jens buiten op zoek gaat naar kippensoep. De volgende ochtend zit ook hij te niezen naast me in de metro en ons hele vliegtuig hoest en snottert naar hartelust. Niets leukers dan in zo'n afgesloten ruimte zitten waar al deze bacteriën eindeloos rondwaren in een luchtstroom zo koud dat iedereen een trui aantrekt. Misschien dat de man die die fantastische super bomen heeft ontworpen, hier ook iets op kan bedenken?     Read more

    See translation
  • Ida travelsNepal
    Day 12

    Bardiya: Klein paradijs

    August 29, 2017 in Nepal ⋅ ⛅ 15 °C

    Dit was dus even mijn droom vakantie. Wanneer je de tuin van onze home stay in liep, kwamen vier schattige puppy's en hun moeder je tegemoet rennen om te spelen. We hadden ons eigen mini huisje met een veranda en keken uit over felgroene rijstvelden waarboven je de zon op kon zien komen. In een rond hutje van klei konden we wanneer we wilden ontbijten, lunchen en dineren of gewoon gezellig een kopje thee drinken. Boven onze bedden hing een klamboe, wat me altijd zo'n prinsessen gevoel geeft. De homestay wordt gerund door een Nepalese man en zijn Nederlandse vrouw. Zij was helaas voor ons nu net in Nederland. In Bardiya is het zo rustig. Het lijkt wel alsof je nog een beetje terug in de tijd gaat. Veel huisjes van klei of steen, elk erf heeft een schuur met dieren en overal lopen koeien en buffels rond. Het was er heet en de koude drankjes bij het enige barretje in het dorp waren erg welkom. We speelden daar een spelletje, of de eigenaar kwam erbij zitten kletsen. Een nog erg jonge jongen die in de tuin waar we zaten hangmatten had opgehangen en een schommelbed had gemaakt, want er bleven regelmatig couchsurfers slapen die mooie verftekeningen maakten op zijn muren. (Een paar dagen later hebben we hier nog een iets te lange avond gehad met een Brit die hier in het dorp een lodge heeft gebouwd.. Ik kan het je niet aanraden om met een kater naar India te moeten reizen.)

    Tegenover de bar was het olifanten breeding centre. Hier zagen we een mannetjes olifant, drie vrouwtjes, een jongetje van vier jaar en een baby van net een jaar oud. Ze kregen net te eten toen wij binnen kwamen, na een dag in de jungle te hebben lopen grazen. En jongens, ik mocht de baby aaien! Dat vond ik zo bijzonder. De moeder van de baby heeft hetzelfde geboortejaar als ik en de twee andere vrouwtjes zijn even oud als mijn ouders. De olifanten mogen dus overdag de jungle in en komen 's avonds naar de stal. Samen met de wilde olifanten houden ze de populatie hoog en pas geleden waren ze ingezet om mensen te evacueren uit de overstroomde buurgebieden. 

    De volgende dag gingen we om 6.30uur richting de jungle. Onze gids, die tevens ook onze kok en manus van alles is in de homestay, zei toen we de rivier oversteken nog even terloops: Dat er soms wel krokodillen in zitten. Aan de overkant legde hij ons uit dat in het geval we aangevallen zouden worden door een tijger we zo snel mogelijk vijf meter een boom in moesten klimmen. Ik keek naar de bomen met hun hoge takken en wist meteen dat dit niet echt een optie zou zijn voor mijn 163 cm. Dan kon ik hem altijd nog heel hard op zijn kop slaan met mijn wandelstok en heel hard gaan gillen. Oké, dat moest lukken. Als een neushoorn aanviel moesten we ook de boom in of ons erachter verstoppen want die beesten zien niet zoveel. Bij een olifant absoluut niet de boom in want die trekken de boom gewoon om. Waar ben ik precies aan begonnen?

    Door het regenseizoen stond het gras op de vlaktes tot kinhoogte of nog hoger. We baanden ons een weg erdoorheen terwijl ik constant bang was dat er een tijger uit zou springen. We zagen een grote kudde damherten op een open plek en er zwaaiden wat aapjes door de bomen. We zagen voetsporen van tijgers en verse neushoorn poep. Dit stinkt echt enorm. Als we een goede plek aan de rivier vonden of een wachttoren dan bleven we daar heel lang stil zitten in de hoop dat er een dier zou komen drinken. Achter ons hoorde we een hert gekke geluidjes maken en onze gids legde uit dat dit betekent dat hij een tijger ziet. Vlak achter ons dus? Ik hield daarna liever de bosjes achter ons in de gaten dan de rivier.

    Toen we verder liepen hoorden we takken breken. De gids hield ons stil en terwijl het geluid steeds harder werd en dichterbij kwam gebaarde hij dat wij moesten blijven staan terwijl hij om de hoek ging kijken. Stil staan? Er kwam overduidelijk op hoog tempo een neushoorn op ons af. Welke boom kan ik in? Waar ren ik naartoe? Waar rent Jens naartoe? En toen ineens kwamen er drie soldaten de hoek om. Ze waren met kapmessen het pad aan het vrijmaken. Beetje een ati-climax, maar ik was wel opgelucht.

    We zagen krokodillen in de rivier liggen en neushoorns oversteken. Vanuit de wachttoren zagen we een neushoorn met haar baby door het gras stampen. Het werd steeds heter en klammer naarmate het later werd en we aten lunch op een omgevallen boomstam. De uren daarna was het erg rustig omdat de dieren dan zelf vaak een dutje doen. Ik had amper geslapen die nacht omdat het zo heet was geweest op onze kamer en kon af en toe mijn ogen niet meer openhouden. Gelukkig hielden de rode mieren me bezig. Wat kunnen die beesten venijnig steken. Helaas geen tijgers gezien en ook geen slangen. Aan de rand van het park bezochten we het krokodillen breeding centre, waar een stuk of 20 van die prehistorische engerds lagen te zonnebaden. Binnen een omheining zat een blinde neushoorn. Deze was meerdere malen uitgezet in het park, maar bleef maar het dorp inlopen waar hij vernieling zaaide en zelfs iemand had gedood. Dorpelingen hadden stenen naar hem gegooid toen ze hem weg wilden jagen en hebben hem toen verblind. Nu woont hij gezellig in zijn eigen verblijf waar hij veel eten krijgt en lekker kan zwemmen. 

    Moe en tot op het bot doorweekt kwamen we weer aan bij onze homestay. Een koude douche was nooit zo lekker.    Read more

    See translation
  • Ida travelsNepal
    2
    Day 5

    Kathmandu Vally

    August 22, 2017 in Nepal ⋅ ⛅ 20 °C

    Het is dinsdag. De visumaanvraag voor India ligt bij de ambassade en we moeten vrijdagochtend weer terug zijn om ons paspoort in te leveren. We laten 1 backpack en rugzak achter in het hostel en nemen de bus naar Bhaktapur, de tweede koningsstad. Voordat Nepal één land werd onder de hoofdstad Kathmandu, bestond zij uit drie koningssteden: Kathmandu, Bhaktapur en Patan, waar we dit weekend nog heen gaan. De busrit naar Bhaktapur duurt 50 minuten, kost 40 cent en we zitten ongeveer met zijn dertigen in een klein busje. De toegang tot de stad is in vergelijking enorm duur. 15 euro per persoon voor touristen. Ik hoop dat het naar de wederopbouw van de stad gaat. Hier zie je namelijk goed de destructie van de aardbeving van 2015. Veel tempels zijn ingestort en er zijn er maar weinig die weer een beetje zijn opgebouwd. Dat kost veel geld én tijd, want alles wordt hier met de hand gedaan. We eten in een Newari restaurantje. Echte Nepalese cuisine met een soort omelet, maar dan van linzen gemaakt, met buffelvlees en groenten. Zo lekker dat we er nog eentje bestellen. De volgende ochtend zitten we in de bus te wachten tot we naar Nagarkot vertrekken. Als je hier met de bus wil reizen heb je geduld nodig. Hij gaat pas rijden wanneer hij vol is en dan bedoel ik ook echt tot de nok toe vol. Wij stappen als eerste in dus kunnen voorin gaan zitten waar ruimte is voor onze backpack. Eerst stromen de stoelen vol, dan het kleine bankje naast de chauffeur en dan komen er nog mensen in het gangpad te staan. Voor onze voeten liggen grote zakken rijst, tassen met kleurige meters stof en rugzakken. Op het smalle twee persoons bankje zitten vier mensen met hun bagage en een baby. Terwijl de bus steeds voller raakt komt er naast mijn raampje een man staan die ondersteund wordt door twee andere mannen. Ze lopen op blote voeten en de man huilt. Ook zijn ondersteuners kijken bedroeft. Na een tijdje komen er meer mannen aangelopen. Huilend en kreunend lopen ze blootvoets de straat op. Achter hen aan dragen zes mannen een houten brancard met een klein lichaam erop onder een witte doek. Er liggen heel veel bloemen op en er branden wierook stokjes uit de zijkanten. Sommige mannen dragen brandende fakkels. Er valt even een gat en daarna komen de vrouwen die nog harder huilen en jammeren. Elke vrouw huilt hartstochtelijk. Was het een heel dierbaar persoon? Een kind? Is dit de manier waarop je hoort te rouwen in Nepal? 

    De bus rijdt. Ik kijk met bewondering naar de vrouwen. Hun zwarte haar valt in grote krullen langs hun gezicht of zit opgestoken met gouden klemmen. Een vrouw heeft een grote neusring en een enorme kralenketting omhangen. Veel kleine meisjes die ik hier zie hebben al twee gouden oorbelletjes voordat ze kunnen kruipen en sommigen hebben zwarte kohl streepjes om hun oogjes. Een man knoopt een gesprekje aan met Jens. "Where are you from?" Is de zin die we het meeste horen op reis. Ik hang met een elleboog uit het raampje en geniet van het uitzicht. De zon schijnt op mijn gezicht en ik zie koeien, straathonden en modderwegen die zich voor ons uitstrekken. De jongen die in de bus werkt fluit af en toe als hij ziet dat er iemand wil in- of uitstappen. Haltes zijn er niet. Ik voel mijn voeten niet meer door de zak rijst die is verschoven en een man die instapt zet een van zijn tassen bij Jens op schoot. Ik verwonder me erover dat iedereen zo kalm is en zo netjes voor elkaar aan de kant gaat, spullen herschikt of aangeeft als ze uitstappen. Ondertussen rijden we de bergen in en ik kijk uit over de felgroene vallei. Voordeeltje van reizen in het regenseizoen. De harde Hindi muziek maakt het helemaal af. Deze rit kan me niet lang genoeg duren. 

    Nagarkot is een klein dorpje in de bergen met veel hotels voor 'trekkers', want wie hier in de bergen reist gaat hiken. Onze hotelkamer heeft echt een fantastisch uitzicht dat per uur lijkt te veranderen. Het ene moment kijk je uit over een enorme bergketen en probeer je Mount Everest te ontwaren en het volgende moment drijven er zoveel wolken voorbij dat je niets meer kan zien. De kamer heeft twee wanden van glas en we worden wakker in de wolken. Ik ben er stil van. Dit voelt zo bijzonder.
    We gaan twee dagen hiken en overnachten in een nog kleiner dorpje 9 uur verderop. Het eerste stuk is door de Nepalese jungle waar we voor het eerst in aanraking komen met bloedzuigers.. Mijn totaal na twee dagen is 17 beten en talloze muggenbulten. Deet lijkt niets uit te halen. Mijn knie is niet erg blij met al dat wandelen en klimmen en hoewel het de hele dag droog is moeten we door behoorlijk wat modder ploeteren. Op het einde van de dag bereiken we net voor zonsondergang het dorpje. Ik ben opgelucht dat we niet in het donker nog in het natuurpark zitten en dat ik mijn pijnlijke knie kan laten rusten. We overwegen de tweede dag te laten voor wat het is en een bus terug te nemen naar Kathmandu, maar door de heftige regenval zijn de wegen te slecht dus rijdt er niets.. Geen andere keuze dan nog vijf uur door jungle, bergen en langs de voor mij zo pijnlijke trappen af te dalen naar de voet van de berg. Uitgeput zak ik in de bus neer. We rijden door andere dorpjes weer terug naar de hoofdstad. Het is vandaag het festival van de vrouw en overal lopen vrouwen in hun prachtige rood met gouden trouwjurken rond. Ze dansen, lachen en rinkelen met hun armen vol armbanden. In de stad staan ze in een enorm lange rij waar ze waarschijnlijk uren in moeten staan, onderweg naar de grote hindoeïstische tempel. Ik ben blij dat ik altijd aan het raampje mag zitten van Jens.

    P.s. Dat dwing ik af hoor, vanwege mijn wagen ziek zijn ;)    Read more

    See translation
  • Ida travelsNepal
    2
    Day 3

    Pokhara & Tansen

    August 20, 2017 in Nepal ⋅ ☁️ 15 °C

    Vanuit Kathmandu namen we de bus naar Pokhara. Deze stad werd ons door iedereen en elke boekje aangeraden, maar vonden wij niet zo bijzonder. Een grote aaneenschakeling van hotels en guesthouses en een lange straat met toeristen winkeltjes, happy hour, pizza  en burgers. Pokhara staat bekend om haar activiteiten zoals deltavliegen en trektochten in het Annapurna berggebied. We huurden een dag twee kajaks waar we het meer mee op gingen en zijn nog een middag een berg beklommen richting de World Peace Pagoda. Één avond viel er zoveel regen dat we deur niet uit konden en dus keken we Netflix, lekker net alsof we thuis waren.

    We wilden graag doorreizen naar het Bardiya National Park, maar gezien dit 16uur was met de bus hadden we een tussenstop in het bergdorpje Tansen. De weg hiernaartoe was behoorlijk misselijkmakend, maar na de lange busreis moesten we nog een klein stukje in een jeep, waar we met 20 mensen inzaten. Geen grap! Dit zijn de leuke ervaringen vind ik. We verbleven in een home stay bij een heel lief Nepalees gezin dat lekker voor ons kookte. Bij het ontbijt dronk ik thee uit een Delfts blauw kopje dat een Nederlandse touriste ooit voor hen had meegenomen. Alles in dit dorp was stijl omhoog en omlaag. Ik geloof dat de inwoners de sterkste kuiten hebben van heel Nepal.

    P.s. Heb je het al gezien? Mijn columns staan vanaf nu ook op www.bagtoreality.nl ! Elke tweede vrijdag komt er een nieuw stukje online.    Read more

    See translation
  • Ida travelsNepal
    Day 1

    Kathmandu

    August 18, 2017 in Nepal ⋅ ⛅ 28 °C

    In een taxi busje rijden we door de straten van Kathmandu. Verrukt tik ik Jens aan en wijs op drie apen die op het dak van een huis zitten. Stof en zand vliegt van de straat door het raampje naar binnen. Het stikt van de auto's en de motoren en dus ook van de uitlaatgassen. We rijden aan de linkerkant van de weg. Er is zoveel kleur in de stad. De vrouwen lopen in rode, roze en groene sari's, dragen gouden oorbellen en armbanden en een stip of streep op hun voorhoofd van rijst, water en rood poeder. We zien kleine witte torentje langs de weg met een goud geel dakje en de ogen van de Boeddha er op geschilderd. We staan vast in het verkeer. De vrouwen die voorbij lopen houden hun armen en benen veelal bedekt, maar hun buik is zichtbaar, of die nou heel slank is of helemaal niet. Jong of oud. Onze hotelkamer heeft één stopcontact dat het niet doet. We kijken uit over de mooie tuin. Een rustig plekje in een chaotische stad. Als we door de drukke straatjes lopen ruikt het heerlijk naar wierook. De stokjes steken overal uit kozijnen van ramen en deuren. De mensen lachen vriendelijk naar ons en iemand die tegen me op botst biedt meteen netjes zijn excuses aan. Dit voelt als een verademing na China, waar de mensen wat meer op zichzelf gericht zijn, ronduit onbeschoft kunnen zijn en niet allemaal Engels spreken zoals hier. We dwalen langs winkeltjes met zachte pashmina sjaals, goudkleurige klankschalen en geurige theebuiltjes.

    We struinen over een markt die zich over meerdere straatjes uitstrekt, waar de geur van de kruiden wedijvert met de geur van de vissen die gewoon zo los op tafel liggen. Mensen verkopen fruit uit manden die aan hun fiets hangen. De papaja's zitten vol rotte plekken, maar de Aziatische peren zien er lekker uit. Overal zijn kleine stenen huisjes met een god er in omringd door stukjes fruit en gekleurd poeder als offerande. Wanneer iemand er langs loopt tikken ze de gouden bel aan en bewegen ze hun hand een aantal keer van hun voorhoofd naar hun hart. Heilige koeien lopen op straat. Het voelt vreemd om een kalfje midden in de stad tussen de auto's te zien staan in plaats van in de wei.

    We eten wat gefrituurde samosa's waarin de stukjes aardappel donkergeel gekleurd zijn door het kerriepoeder en later eten we dal bhat; het nationale gerecht van Nepal dat meestal bestaat uit een linzensoepje dat je over je rijst heen giet en wat pittige groenten. Jens drinkt zoete melk thee en ik zure citroen thee. In de reisgids die we hebben gevonden bekijken we welke tempels we gaan bezoeken deze week. Kathmandu, de stad van 1000 tempels. Het hindoeïsme en boeddhisme leeft hier vredig met en door elkaar. Daar zouden andere landen een voorbeeld aan kunnen nemen. We schuilen voor een flinke regenbui die de straten in een modderbad verandert. Het is moesson.

    De volgende ochtend loop ik van de douche terug naar onze kamer. De zon komt net op en het is aangenaam afgekoeld door de regen. In het halletje kijk ik links het dakterras op en zie ik een aap op de gevel tegenover me zitten. Hij kijkt me even aan en klimt dan verder. Het lijkt hier wel een sprookje.    Read more

    See translation
  • Ida travelsChina
    Day 39

    Kunming

    August 12, 2017 in China ⋅ 🌬 20 °C

    Na een korte tussenstop in de bergen kwamen we aan in Kunming, onze laatste bestemming in 'the middle kingdom'. We slapen in een fijn hostel met een grote binnentuin, een gezellige bar en een donkere slaapzaal. En niet te vergeten een fluffy hostelpoes én haar twee kittens! Vlakbij ligt een groot park waar mensen 's avonds muziek maken, zingen en dansen. Er is een mooie tempel en een groot centrum met flinke winkelstraat. Het is sinds we de bergen in zijn gegaan een stuk koeler, zo tussen de 20 en 25 graden, en dat is een verademing na alle hitte van de afgelopen tijd. De lichte buitjes af en toe nemen we op de koop toe. Dit typ ik net na de dag waarop er een iets groter buitje viel. Een plotselinge moesson op een daarvoor zo prachtige​ dag. We probeerden ergens te schuilen, maar de wind waaide de regen alle kanten op. De straat veranderde in een rivier en we renden tot onze kuiten in het water richting ons hostel. Zijknat, maar prima. Tot ik mijn telefoon uit mijn verzopen tas haalde. Kortsluiting. Ook mijn e-reader in Jens zijn tas heeft het niet overleeft. Dat vind ik nog veel erger. Al die boeken weg.. Nu kan je zeggen: "Ida, stap toch gewoon over op papieren boeken." Maar in het tempo waarop ik lees, zou ik dan ongeveer één of twee boeken per week moeten kopen. En zo'n leuk aanbod Engelse boeken hebben ze nou ook weer niet. Dus ja. Stom. Voorlopig doe ik het maar met mijn audio boeken app op mijn tablet.

    * Een zak rijst doet wonderen! Inmiddels doen mijn telefoon het weer redelijk :) De e-reader lijkt helaas echt gestorven.

    Vrijdag vliegen we naar Nepal. De afgelopen dagen hebben we zoveel leuke plannen gemaakt voor dit land! Ik kan niet wachten! Bye bye China..

    (Er zijn veel overstromingen momenteel in het zuiden van Nepal, dus we plannen en doen alles heel voorzichtig)    Read more

    See translation
  • Ida travelsChina
    Day 34

    Chengdu

    August 7, 2017 in China ⋅ ⛅ 29 °C

    In Chengdu hebben we niet gek veel gedaan. Noem het 'reis moe', maar we hadden gewoon even geen zin om de hele stad te verkennen. De reden waarom we helemaal hierheen gingen was het panda park, en dat was geweldig! De Sechuan peper, waar deze provincie bekend om staat deed zijn werk: licht verlamde lippen en tong. Erg lekker is hij niet met zijn citrus achtige smaak. De afgelopen vijf weken ging het bestellen vanaf plaatjes op de menukaarten erg goed, maar hier hadden we onze eerste misser. Het smaakte verschrikkelijk en ik herkende alleen lever en de peperbolletjes. Ik maakte een foto van de menukaart en deed navraag in het hostel; blijkbaar hadden we varkensbloed met ingewanden besteld.. stukjes darm en lever. Super gezond volgens mijn vertaalster. Ik kan het je niet aanraden.Read more

    See translation
  • Ida travelsChina
    Day 33

    De nachttrein naar Chengdu

    August 6, 2017 in China ⋅ ☀️ 33 °C

    We waren vooraf gewaarschuwd dat de Chinezen weinig hebben met personal space, maar voelden dit pas echt op de nachttrein naar Chengdu. In de wagon heb je een lange wandelgang met wat klapstoeltjes en tegen de andere muur kleine partities waar stapelbedden tegenaan staan. Per hokje twee stapelbedden van drie hoog, waardoor wij met 64 Chinese mannen, vrouwen en kinderen deze 'slaapzaal' deelden. De oudere mensen mogen in de onderste bedden dus Jens en ik sliepen boven elkaar op de middelste en derde verdieping. Onder ons sliep een wat oudere vrouw en tegenover haar, haar moeder. Tegenover mij lag een moeder met haar dochtertje. Haar zoon sliep weer boven haar. Chinezen hebben op zijn zachtst gezegd hele andere (tafel) manieren dan wij. Ze verwonderen zich graag over die twee jonge blanke mensen met hun enorme rugzakken. Zij reizen zonder uitzondering met een rolkoffertje of twee. Telkens wanneer ik iets uit mijn rugzak haal of überhaupt maar mijn schoenen uit trek, wordt dit door iedereen om ons heen gevolgd. Ze lachen, ze wijzen en ze praten over ons, maar ze zijn allemaal even vriendelijk. De twee vrouwen onder ons zorgen dat we minstens 20 koekjes eten en ook de druiven blijven ze voor onze neus houden tot we er een aantal pakken. Ze proberen het kaartspel te volgen dat wij speelden en zitten nu zelf iets te spelen met onze kaarten, dat wij met geen mogelijkheid begrijpen. Het ziet er grappig uit, drie volwassenen met de katten speelkaarten die wij in Beijing hebben aangeschaft.

    Ik houd van reizen met de trein en sinds de trans Mongolië express in het bijzonder met slaaptreinen. Het voelt zo gezellig met zijn allen en het uitzicht over de groene rijstvelden en de glooiende bergen hier is schitterend. Ik lig languit op bed met een boek en niets anders te doen dan uren lang te lezen. Een ander zou er gek van worden, maar ik word er gelukkig van. De jongen, ik gok dat hij een jaar of twaalf is, zit in het gangpad, trekt een plastic handschoentje aan en haalt een vettig zakje tevoorschijn. Hij zet zijn tanden in een kippenpootje en trekt het vlees met een onsmakelijk geluid van het botje af. Ik heb het hier niet over een kippenpootje zoals wij deze eten, maar over de daadwerkelijke klauw van een kip of haan. Een doodnormale snack hier. Zijn kleine zusje gaat naast hem zitten en eet wat pootjes en iets dat lijkt op stukjes vis. Moeder ligt ondertussen te slapen. Iets waar de Chinezen wereldkampioen in zijn. Waar je ook bent in China, er ligt altijd wel iemand in de meest onmogelijke positie te slapen. Een serveerster die over de rand van een stoel heen hangt, een man die in zijn winkel op een paar kratjes frisdrank ligt, mensen die in een eettentje gewoon hun hoofd op tafel leggen en overal kinderen die in de armen van hun ouders liggen. De twee vrouwen onder ons liggen ook binnen tien minuten te dromen en iedereen valt om de haverklap weer in slaap. Als mij dit al zou lukken, zou ik vannacht geen oog meer dicht doen, maar daar lijkt niemand hier last van te hebben. De jongen heeft zijn koptelefoontjes opgezet, ook al best uniek in het openbaar hier, maar zijn muziek knalt er kei hard doorheen. Jens kijkt me aan en vraagt me of ik hoor wat voor muziek hij speelt. Ik hoor Celine Dion en de uren daarna hoor ik alleen maar allerlei soorten romantische dweilnummers voorbij komen. Af en toe haalt hij zijn koptelefoontjes uit zijn telefoon zodat de hele wagon kan meegenieten. Als hij ze in heeft schreeuwt hij alles naar zijn moeder en zusje, zo hard staat de muziek. Moeder corrigeert hem niet, ze is alweer in slaap gevallen.

    Om ons heen begint iedereen met zijn bakje instant noedels naar de heet waterkraan te lopen. Goed ingeburgerd als we zijn hebben wij het ook meegenomen. Makkelijk, goedkoop en lekker. Alle geluiden van de trein vallen weg en je hoort alleen nog maar mensen slurpen, boeren en smakken. Regelmatig hoest of rochelt iemand wat op. Daar kijk ik na een maand China al niet meer van op. Af en toe loopt er iemand naar het halletje tussen de wagons in om te roken. De geur van de sigarettenrook vindt af en toe zijn weg naar onze bedden. Een paar mannen zitten op zonnebloempitten te kauwen en een vrouw eet druiven. Ze neemt ze in haar mond, maakt een slurpend geluid en spuugt de schilletjes weer uit. Ze heeft lange vieze nagels net als veel van de mannen. Om 22 uur gaat het licht uit en klimt iedereen zijn of haar bed in. Ik verstop me achter mijn zwarte oogmaskertje en probeer het gesnurk op afstand te houden met mijn oordoppen. Ik kan niet meteen slapen en zet een audio boek op. Langzaam zak ik weg. Af en toe word ik even wakker van een huilende baby of mijn onderbuurvrouw die naar de w.c gaat.

    De volgende ochtend trekt iedereen weer de bakjes noedels tevoorschijn en begrijpen ze niet waarom wij niet op dezelfde manier ontbijten. Onze thermosfles thee vinden ze wel leuk. Iedereen in dit land loopt geloof ik altijd rond met een fles thee. Weer volgt ons publiek nieuwsgierig hoe we eten en drinken, kijken ze hoe ik mijn schoenen aan doe en luisteren ze naar onze vreemde taal. We krijgen koekjes die we braaf opeten, ook al zitten we al vol. Ik heb het stinkende hurktoilet weer overleefd en fris me op bij de wasbak. Ik heb van die fijne tabletjes die, wanneer je ze onder de kraan houdt, opzwellen tot handdoekjes. Echte life savers in de trein. Ik poets mijn tanden.

    Ik nestel me weer op het bed met een boek. Nog zes uur te gaan, dan zijn we in Chengdu. Heb ik al gezegd hoeveel ik houd van reizen met de trein?    Read more

    See translation
  • Ida travelsChina
    Day 26

    Guilin, Jangshuo & Xingping

    July 30, 2017 in China ⋅ ☀️ 35 °C

    Een stukje zuidelijker, een stukje klammer en een heel stuk groener. Guilin is meer stads, waar Yangshuo en Xingping voor Chinese begrippen meer dorpen zijn. "Even weg uit de drukke stad" is hun motto. We beklommen de elephant trunk hill, lazen boekjes aan het water, kochten watermeloentjes, bessen en passievruchten op straat, vaarden in een bamboe boot over de Li rivier en gingen fietsen en hiken. We kochten lychee thee in een traditionele theewinkel waar we ook bamboe thee proefden en vonden zelfs een avond een vegetarisch café waar ik lekkere zelfgemaakte kombucha dronk. We ontmoetten leuke mensen die ons weer wat tips hebben gegeven voor de rest van onze tijd in China en hebben prachtige foto's kunnen maken vanaf ons dakterras met uitzicht over de rivier. En we aten pizza uit de hout oven van ons hostel ;)

    Nu op naar de nachttrein, op naar de panda's in Chengdu!    Read more

    See translation
  • Ida travelsChina
    Day 23

    Changsa

    July 27, 2017 in China ⋅ ☀️ 37 °C

    Van mijn held Anthony Bourdain heb ik geleerd dat je het lekkerste eten onder tl - verlichting kan vinden. Niet in de toeristische restaurantjes, niet in de hipster eettentjes, nee: in de kleine snackbar-achtige tentjes waar de tl-balken ongezellig zoemen. Hier zijn de prijzen niet te hoog, doen ze hun best op het eten (ze willen immers klanten trekken) en hier zitten de mensen uit het land zelf te eten.

    Wij vonden na een regenachtige dag precies zo'n toko en gingen op de plastic krukjes zitten. We kregen een Engels menu, die altijd beduidend korter zijn dan de Chinese variant, en kozen voor twee ijskoude biertjes, grill spiesjes van rund, kip en lam met een kom noedels en groente. Naast ons zaten vier mannen te kaarten en te roken. Een gigantische berg van de spiesjes naast zich, de helft al opgegeten. De eigenaar stond zich achterin het tentje te scheren en zijn vrouw liep rond met haar kleinkind op de arm, die steeds met grote ogen naar ons omkeek. Het rook er naar sigaretten en de pittige kruidenmix die op de spiesjes werd gestrooid. Bovenaan het menu stond "If you eat any fake bbq at my restaurant you will get one billion British pound compensation". Ik durfde dus best op de kwaliteit te vertrouwen.

    Aan deze kaart had duidelijk iemand gezeten die het Engels wel onder de knie had. Dat is in de omliggende eetgelegenheden wel anders en ik ben groot fan geworden van deze Engelse menu's. Normaal vind ik het al leuk als ze menu's met plaatjes hebben in het buitenland, want ik ben behoorlijk visueel ingesteld, maar hier is het ook nog eens enorm nuttig. Zo zie je plots dat het lekker uitziende vleesgerecht ingewanden of hoeven bevat of iets dat 100-year-old eggs heet. En ik ben dingen tegengekomen die hopelijk gewoon vermakelijke taalfouten waren. Zo zagen we Sugar with tomato, Cold and fungus, Dry fried yellow croaker en mijn favoriet: Fried enema (gefrituurd klysma). Die croaker zou nog wel eens een krekel kunnen zijn want die heb ik hier al vaak opgesloten zien zitten in zo'n klein houten kooitje. De maker van de Pinokkio film is duidelijk ooit in China geweest.

    China is niet alleen de moeite waard voor haar prachtige uitzichten en de mooie bezienswaardigheden, maar net zo lief voor het eten. China heeft vier grote keukens: De Kantonese, waar het gezegde luidt "The Kantonese will eat anything with wings, except a plane and anything with four legs, except a table.. Shandong, waar ze zich hebben gespecialiseerd in alles wat in zoet- en zout water leeft. Sichuan, waar de zwarte peper die ze gebruiken zo pittig is dat ze je lippen tijdelijk verlamt en ze bekend staan om hun 100 gerechten met 100 smaken en als laatste Huaiyang, ten zuiden van de Yangtze rivier, waar excellente smaak, goed snijwerk en mooie presentatie voorop staan. Foodie paradise zeg ik je.

    Hier in changsha was het eten net een tikkeltje anders dan hiervoor. Ze gebruikte lange brede linten in plaats van noedels. Hierdoor leek het een beetje op pasta. Een grote kom met de linten, een geurige bouillon, julienne gesneden komkommer, tomaat, grote stukken bosui, pindakruimels en vurige snippers peper. Onderin je kom zag je de olie en de pitjes van de pepers drijven. I like it.    Read more

    See translation

Join us:

FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English