Reset search
Travelling through JapanTravelling through Japan
SatelliteEdit route

Travelling through Japan

April - May 2017
A 23-day adventure by Melvin Read more
  • 22footprints
  • 1countries
  • 23days
  • 107photos
  • 0videos
  • 2.1kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 11

    Dag 11 - Hikonyan, flauwe Japanse humor

    April 24, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 15 °C

    Vandaag, hebben we lekker keihard uitgeslapen, want dat was wel even hard nodig na gisteren. We hebben ons rustig klaargemaakt om te kijken wat we vandaag wilde gaan doen. Terwijl we daarmee bezig waren werden we allebei afgeleid door de tv die ik had aangezet. Je hoort wel eens rare dingen over Japanners en tv shows/reclames dus ik dacht dat is het checken vast wel even waard.

    Uhmmm ja, de reclames zijn inderdaad raar, hectisch en volstrekt onduidelijk (en niet door de taalbarrière) voor ons Westerlingen. Zo zag je een reclame wat eruit zag als een game, maar uiteindelijk over noodles bleek te gaan. Whut? Na wat zappen kwamen we op een hele aparte Japanse tv show. We hebben het maar CSI meets The Bold & the Beautiful gedubt. Ten eerste was het acteerwerk lachwekkend slecht en ten tweede was het camerawerk nog dramatischer. Helaas zullen we nooit weten hoe het af zou lopen met de bom in een volle concerthal, want we gingen de deur uit! Tenminste, we dachten dat het over een bom ging.

    We hadden besloten vandaag nog rustig aan te doen en naar Hikone (stadje aan het meer te gaan). Wij braaf in de rij staan om weer een ticket te reserveren (JRPass priveliges baby!) hoefde dat uiteindelijk niet aangezien dit een ander soort trein was. Voor niets dus een kwartier verspeelt. De mevrouw maakte wel een leuk gebaar om het spoor mee uit te drukken. Dat maakte het wachten het bijna waard. Another lesson learned.

    Wij de trein naar Hikone gepakt wat een kleine drie kwartier verwijderd ligt van Kyoto. Eenmaal aangekomen even langs de touristenbalie gewandeld om een kaart op te pikken en vervolgens naar ons volgende doel! Hikone Castle! In dit (soort van afgelegen) plekje hebben ze namelijk ook een ouderwets kasteel wat bezocht moest worden door ons! Gelukkig was dit maar een kwartiertje lopen. Dat was dus wel goed te doen. Vrolijk gingen wij op pad. Onderweg kwamen we steeds plaatjes van getekende een kat met een samuraihelm tegen. Wat blijkbaar de mascotte van Hikone moest voorstellen. Inspiratieloos Hikonyan (nyan van miauw) genoemd. Not really clever.

    Na een kleine wandeling hadden we het kasteel gevonden en mochten we na betaling naar binnen om op onderzoek uit te gaan. Door de eerste poort heen begon mijn aversie tegen trappen die ik aan het ontwikkelen weer op te spelen, want wat zag ik? Een grote trap naar boven. Daar gaan we weer! Gelukkig viel het dit keer wel mee. We zagen wel veel oudjes die ook naar boven strompelde. Bazen zijn het. Dat zie ik de oudere Nederlandse bevolking niet zo snel doen.

    Het toffe van dit kasteel is dat je gewoon overal naar binnen mocht. Natuurlijk wel traditiegetrouw je schoenen overal uit doen (volgende keer naar Japan neem ik schoenen met klittenband mee), maar het was wel geinig om te zien hoe zo'n gebouw in elkaar steekt. Ze hadden ook een tof samurai harnas! En ik heb geleerd dat Nederland (samen met Portugal) één van de eerste landen is die met Japan heeft geruild. Er stond zelfs een wereldbol (van hoe ze dachten dat de wereld er toen uitzag) die kado gedaan is aan Willie's over-over-over-over-over-over grootvader (vast nog wel een paar keer over). We mochten zelfs omhoog klimmen wat uiteraard weer een tof uitzicht opleverde. Toen we klaar waren met het kasteel mochten we ook nog de tuin aan de overkant bezoeken. Ook deze was weer prachtig en er stond een stel (misschien bruiloft related?) een dikke photoshoot te houden. Ik wilde deze photobomben, maar heb me maar in ingehouden. Deze tuin voelde alleen een beetje klein in vergelijking met die van in Kanazawa.

    Aangezien we in een klein dorpje aan het meer Biwako zaten wilden we daar ook wel even ontspannen. Wij de borden gevolgd waar we uiteindelijk uitkwamen bij een kleine haven, maar geen bankjes of strand te vinden. We hadden ook geen zin om verder te zoeken naar een andere plek. Dus wat doen we dan als nuchtere Nederlanders? We ploffen gewoon neer tegen een muurtje waar we gewoon een tijdje gerelaxt hebben. Prima toch? Nadat we weer voldoende uitgerust waren zijn we aan de terug weg naar Kyoto begonnen.

    Het was vroeg etenstijd toen we aankwamen in Kyoto en wij dachten de spits voor te zijn en wachtrijen te voorkomen door nu alvast te gaan eten. Haha! Plan geslaagd. Er was plek zat dit keer. We zijn in een vrij traditioneel pandje neergestreken (in die ondergrondse mall) waar ze totaal niet bijpassende Jazz-achtige muziek aan het afspelen waren. Het deed niet onder voor het eten though. Dat was prima en lekker veel. Na het eten waren we nog niet klaar om terug te keren naar het huisje dus gingen we opzoek naar nog iets te doen.

    Ik had gelezen over een straatje met allemaal barretjes aan de rivier. Tijd om daarnaar op zoek te gaan! We moesten de metro hebben en hoewel Kyoto maar twee metrolijnen heeft, kwam het nogal chaotisch over. Het was nogal wat gepruts (wat voor kaartje moeten we nou hebben), maar het is ons uiteindelijk gelukt zonder problemen. Integratie 50% hai hai!

    Eenmaal daar aangekomen voelde het weer alsof we in Tokyo waren. We waren precies in het centrum beland. Over Neon vol in je smoelwerk en mensen op straat met borden die reclame maken van dingen waar je toch niets van snapt. Geweldig. Het voelde zo levendig. Het was ondertussen ook al donker geworden dus de neonlichten voelde feller dan ooit. Na een beetje rondlopen kwamen we in een soort passage waar ze nog achterlijk veel winkeltjes hadden. We hadden echt het gevoel dat het nooit ophield. Dit keer ook wat meer dan alleen voedsel en vrouwenkleding. Toen we eindelijk eruit waren zaten we nog steeds middenin het centrum. Wat op viel was dat zo goed als niemand hier een pak (van werk) of uniform (van school) aanhad wat gelijk voor een nóg relaxtere sfeer zorgde.

    Uiteindelijk hebben we de rivier gevonden. Het was helaas al donker en dus niet heel goed zichtbaar meer, maar door gebouwde hoogteverschillen had je om de zoveel tijd een klein waterfalletje! Super tof. Daar achter liep het straatje met allemaal barretjes en restaurants die vol uitkeken op deze rivier. In de zomer een super chille plek om te vertoeven. Ook zag je veel mensen gewoon lekker chillen aan de oever.

    Toch waren we nog niet klaar want we hadden nog geen dessert op! Dus onze zoektocht was nog niet voorbij. Alsof het voorbestemd was liepen we twee minuten later langs een parfaitsalon (waarom hebben we die shit niet in Nederland?) met een bizar assortiment aan verschillende soorten parfaits. Zelfs eentje met patat of gefrituurde ebi. Er was zelfs een bizar grote, voor 50 man achtige parfait te bestellen voor een nog belachelijkere prijs. Het zag er dan wel weer tof uit. Toen we daar klaar waren hebben we nog wat rondgelopen waarna we besloten om weer terug te gaan naar het huisje. Morgen wordt tenslotte ook weer een lange dag. Toen we het station uitliepen werden we begroet door een gigantisch grote dildo in de kleuren van de Nederlandse vlag, met een sigaret erop. Je kan het maar gezien hebben.

    TL;DR - uitgeslapen, Japanse TV is raar, voor niets in de rij gestaan, trein gepakt. Hikonyan. Kasteel van binnen en van buiten gezien. Nog een Japanse tuin. Gechilled aan het meer tegen een muurtje aan. Teryg naar Kyoto, vreten. Het centrum verkent na metroperikelen. Lekkere parfait gegeten. Dildo.

    Hi juuichi - keiyaku o haki suru    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 12

    Dag 12 - Niet alle mascottes zijn leuk

    April 25, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 22 °C

    Vandaag weer redelijk bijtijds op aangezien we wat stedentripjes gaan doen. Op de planning: Nara en Osaka. Allebei drie kwartier/een uurtje met de trein. Snel gedoucht vanochtend en op naar de trein. We hebben geleerd van onze fouten en zijn vandaag niet in de rij gaan staan, maar direct door gelopen naar de treinen. Ik had braaf mijn flesjes meloen soda meegenomen. Die moest ik gister namelijk van Arjen uit een machine trekken omdat er pinguïns op stonden. Go figure. En hij was groen. Volgens mij vind hij groen gewoon stiekem een sexy kleur.

    Wij weer onze usual route naar het station gelopen via een overpass. Ik krijg altijd de neiging om actie movie stijl eraf op een bus te springen, maar gelukkig kon ik mezelf inhouden. Eenmaal op het station gekomen wederom niet gereserveerd want we hadden geen zin om wéér voor niets in de rij te staan. Het was sowieso niet heel erg druk in de trein dus we konden lekker gerelaxt zitten. Onze eerste stop vandaag: Nara.

    Nara staat bekend om zijn hertjes en zoals het bij elke Japanse stad hoort heeft deze ook een mascotte. Alleen een hele enge freak of nature dit keer. Een soort volwasse, kale baby met een gewei en monnikenkledij aan (zie foto). Dan vond ik Hikonyan een leukere en betere (heb daar alleen foto van op mijn camera). Anyhoo, de schrok boven gekomen zijn we het station uitgelopen richting Nara park! Er werd al gedreigd dat het "30 minuten lopen was" naar het park. Lariekoek! Dachten wij al. Dat zullen ze vast wel doen om meer kaartjes te verkopen. Wij lopen (het was alleen maar immer gerade aus) en met een klein kwartiertje kwamen we aan in het park.

    Waar we begroet werden door allemaal super poepige hertjes die daar gewoon vrij rond lopen. Overal stonden dat het wilde beesten blijven en dat er een mogelijkheid is dat je aangevallen wordt, maar ik heb niemand opengereten zien worden, helaas. Je kon hertenkoekjes kopen voor ¥150 waarmee je ze kon voeren en een hele roedel achter je aan krijgt. Uiteindelijk maar niet gedaan want de herten zagen er al dik genoeg uit. Wel tof om te zien dat die beesten hier gewoon rondlopen alsof er niets aan de hand is.

    We liepen weer door richting berg (ahh gawd daar gaan we weer) om een shrine te bezoeken. Gelukkig veel het dit keer mee qua trapwerk. Het leuke was wel dat hier ook gewoon overal hertjes rondliepen. Zelfs een hert die als een baas tussen twee lampionnen stond (waarschijnlijk waren dat grafstenen, but i'm not sure about that). Er stonden overal op het pad naar boven lantaars (lantaren? Lantariërs?) Die naar de shrine leidde. Eenmaal boven aangekomen was het een vrij standaard shrine, maar er was een afgezet deel waarvoor je moest betalen maar dat zag er alles behalve interessant uit. Daarnaast, skere tattaa jwz.

    Vervolgens weer terug naar beneden de berg afgerolt nog nét niet hertenknuffelend (wel geaaid en me laten besnuffelen) op zoek naar te eten, want, honger! Het was tenslotte lunchtijd. Op de heenweg zagen we een restaurant dat Tamagoyaki serveerde, een nieuw persoonlijk favoriet! Dat is een dikke grote, fluffy omelet ( niet zoals Jordy ze maakt dus ;) ) met een heerlijke saus eroverheen! Deze hadden we helaas niet gevonden, dus zijn we maar ergens anders neergestreken! Een lunchroom waar ze wat simpele broodjes serveerde die nog verdomd lekker waren! Afgesloten met nog een parfait want die shit is goed te doennnn hier!

    Door naar het station. Waar we bijna perfect engelse sprekende Japanner #1 tegenkwamen. Deze oudere meneer was een vrijwilliger bij het station om mensen de goede kant op te wijzen. Hij sprak ons aan terwijl we daar eigenlijk niet zoveel zin in hadden, toch geïntrigeerd door zijn beheersing van de Engelse taal hebben we even kort met hem staan praten tot dat ik het zat werd en hem afkapte met een smoesje. Ze bestaan in ieder geval wel! De goede Engelse sprekende Japanners. Op naar de volgende stad: Osaka! Weer zo'n gigantische metropool met dik twee miljoen inwoners.

    Osaka was een beetje overweldigend, je komt met de trein al binnenrijden boven het straatniveau en overal om je heen zijn torenhoge gebouwen, maar dan ook écht hoog. Vanaf het centraal hadden we een cirkeltrein (die rijdt alleen maar rondjes door Osaka) gepakt om Osaka castle te bekijken. Wij de weg vragen aan een local die snapte het alleen niet omdat Arjen's uitspraak van het woord "castle" nogal dubieus is. Maar goed hij snapte het woord kasteel in het Japans niet eens. Uiteindelijk had hij het toch door en wees ons een kant op met het bericht "het is een pleuris end die kant op". Wat uiteindelijk ook wel weer meeviel. Het bleek wel dat we beter een halte later konden uitstappen, want we hebben het kasteel nu van de achterkant geïnfiltreerd. Wat dus om was. Oh well, meer beweging!

    Om dit kasteel ligt, je raadt het al, ook een park. En een gracht. En een verhoging. Ik zie patronen! Dit kasteel zat wel apart in elkaar want je had een gracht in een gracht met een gracht eromheen en dan eroverheen nog een gracht. Misschien dat er ondergronds nog een gracht zat maar dat heb ik niet kunnen bevestigen. Verder was het wel een prachtig kasteel met overal tierelantijntjes en gouden tijgers aan de bovenkant! En iedereen weet dat tijgers koel zijn. Wederom een tof kasteel. Het was lekker druk met veel toeristen en veel achterlijke mensen die selfies maakte met de evolutie van een selfie-stick: een tripod voor je telefoon. Waar gaat het heen met de wereld.

    We besloten maar weer om te vertrekken en dat deden we dit keer wel via de ingang, die weer aangesloten was op een ander deel van het park. Eenmaal het station gevonden zijn we weer terug gegaan naar Centraal om de buurt daar te verkennen. Alleen valt er niet zoveel te verkennen daar. We hebben een rondje gelopen daar en het enige wat we tegenkwamen waren bedrijfskantoorpanden die meters de lucht in schoten. En in de achterstraatjes was het voornamelijk V.I.P clubs voor waarschijnlijk alle zakenlui nadat ze klaar waren met werken. Daar zullen vast een hele boel vieze dingen gebeuren. Een beetje teleurgesteld liepen we weer terug naar het centraal.

    Wat doen japanners nou graag? Efficiënte mensen dat het zijn. Ze bouwen hun stations vol met restaurantjes, winkels en undergound malls om even snel nog wat te halen na werk, want je moet toch met de trein. Wat als resultaat heeft dat de bruisende centra op andere plekken in de stad zitten. Dit is in Toyko en Kyoto ook zo, maar geld dubbel en dwars voor Osaka, want nu in mijn belevenis business capitol van Japan is, maar dat komt puur door de wijk. Toch hadden we geen zin om in de spits terug te gaan dus hadden we een lift gepakt (na veels te lang zoeken) naar de 16e etage om daar een versnapering te nuttigen. Dat was namelijk de restaurant/barretjes etage.

    Na te bekomen zijn van het uitzicht zijn we neergestreken bij een barretje waar we perfect Engels sprekende Japanner #2 voor de dag tegenkwamen. Hij sprak zonder enig vorm van accent Engels. Verbijsterd wisten we gewoon niet hoe te reageren. Daar een lekker drankje genuttigd en toen besloten terug naar Kyoto te gaan aangezien we geen zin hadden om uit te vogelen hoe we het beste maar het centrum konden komen (niet alle OV-kaarten zijn hier even duidelijk). Uiteindelijk dus niet heel veel van Osaka gezien, maarja dat is een mooie reden om nog een keer terug te gaan (any takers?)

    We hadden nog wat dingetjes in huis dus besloten nog wat boodschappen te halen en zelf wat in elkaar te flansen! Hoewel het eten hier in de supermarkt wel duurder is, is het van véél betere kwaliteit. We hadden wat vlees en groente gehaald, want rijst hadden we nog liggen. Een kekke kookbeurt later hadden we een super simpel, maar erg lekker avondmaal waarna we nog even ontspannen hebben voordat we de oogjes sluitte.

    Ik had verder geen foto's met me telefoon in Osaka kunnen maken, want me telefoon spacede 'm halverwege de dag. Die staan op de camera.

    TL;DR - Stedentripjes, vroeg op. Naar Nara. Lopen hertjes vrij rond in het park. Kan je hertencrackers voeren. Berg opgelopen en tempel bezocht. Overal lantaarns. Terug gelopen. Lekker geluncht brood + parfait. Door met de trein naar Osaka. Kasteel bezochf. Drankje gedaan op restaurant verdieping van het station. Terug naar Kyoto. Zelf koken. Lekker

    Jyuuni no hi - サインオフ    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 14

    Dag 13 - Kyoto temmen poging #2

    April 27, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 18 °C

    Nieuwe dag, nieuwe kansen! Je schuift de gordijnen open ennnn,.... regen... kak. Dat kennen ze dus wel in Japan. Helaas. Maargoed we mogen niet klagen, we hebben tot nu toe bijna alleen maar mooi weer gehad! Als je maar niet denkt dat we regen roet in het eten gaan laten gooien. Kyoto zal verder bezocht worden!

    Dit keer hadden we iets meer van een plan. Ietsjes meer dan. We hadden de route bekeken en kozen voor drie tempels die redelijk dicht bij elkaar lagen qua loopafstand. Het manier van vervoer erheen? De bus! Die hadden we tenslotte nog niet gehad. Bussen zijn alleen een beetje raar hier. Je stapt namelijk in het midden in en betaald pas als je de bus via de voorkant verlaat. Het wazigste is nog dat elke reis binnen die zone (want zo goed als heel Kyoto is) ¥230 kost. Of je nou twee haltes gaat, of viertien, de prijs blijft hetzelfde. Plus als je achter in zit moet je je dus door de mensenmassa in de bus heen wurmen als gelei om bij de voorkant te komen. Niet heel erg logisch maar okay. Oh, en je kan alleen gepast betalen. Gelukkig waren wij slim genoeg om een buskaartje voor een dag te halen voor ¥500. Dat haal je er namelijk makkelijk uit.

    Enfin, wij de bus genomen naar Kinkokuji-tempel waar onze buschauffeur zo'n droge, zwoele stem had, dat je als vrouw zijn gelijk van je stoel zou glijden. NOT. Toch wil ik in mijn volgende leven zijn stem hebben. Buschauffers praten namelijk zelf een hoop tijdens het rijden. Zo zeggen ze dat ze weer gaan rijden na stilstand en roept hij alles zelf om. En hij bedankt iedereen uitvoerig die zijn voertuig verlaad. Attente leute die Japanners.

    Wij door naar die tempel lopen (in de zeikregen nog steeds) kwamen we tot een conclusie: Japanners zijn super attente mensen, behalve als ze een paraplu in de handen hebben. Dan worden het allemaal kleine ninja's des doods die voor je leven gaan. Je kent die kleine uiteindes toch wel op paraplu's? Njah Japanners zijn net een slagje kleiner dan Europeanen en bij al die tempels liepen ook nog veel scholieren (uiteraard in uniform) met een paraplu en laten ze die nou net op ooghoogte voor mij vasthouden. Het was ontwijken voor vaderland geblazen, maar ik heb het zonder kleerscheuren overleeft, net aan. Overigens loopt IEDEREEN in Japan met een paraplu als het regent dus als je er dan als vieze gaijin zonder tussen loopt, val je alleen maar exta op. Overigens zijn er ook wel mensen die mét paraplu zeer attent zijn door hem omhoog te houden.

    Anyhoo de tempel zelf was mooi. Het eerste exemplaar was afgebrand (écht geen verrassing meer) en toen de eigenaar het herbouwde dacht hij vast "fack deze shit, ik heb genoeg doekoe, ik maak het gebouw dit keer van goud". Zo gezegd, zo gedaan. Alleen zijn de bovenste twee etages alleen van goud raar genoeg. Alsof het geld op was. Toch impressive non the less! Uiteraard lag het aan een mooie plas water die geäccentureerd werd door de vallende regendruppels. Nog een kleine tuin erbij, maar die was niet zo bijzonder. Op naar de volgende!

    Deze lag op loopafstand en dus hebben we braaf door de regen geslentert naar onze volgende doelwit! Een zen tuin! Klinkt spannend! Ik kan je alvast verklappen, dat is het niet. Wij braaf kaartje kopen. Naar binnen lopen. Schoenen uitdoen. Verder lopen en daar was die hoor een tuin van 25 x 20 meter met heel veel grind en vijftien secuur geplaatste stenen. Gedaan door een of andere zen monnik een paar honderd jaar geleden. Het zag er zeker wel mooi uit, maar echt zen werd ik er niet van met al die rondhuppelende schoolkids. Ook was er verder geen enkele vorm van context te vinden over deze tuin wat de teleurstelling alleen maar groter maakte. Het pand zelf was ook niet heel groot. Op naar nummer drie!

    Eigenlijk liepen we gewoon een random richting op niet wetend of we wel de goede kant op liepen omdat we diep ingesprek waren, maar een klein, nat kwartiertje later stonden we opeens voor het derde complex. Wederom kaartje gekocht, schoenen uit (blijft een vermoeiende bezigheid), en naar binnen. De Ninaji-tempel was wel awesome! Eindelijk een plek waar je zo goed als overal binnen kon kijken. Zo zag je veel houten schuifdeuren (shoji) die vakkundig geverfd waren door de grootmeesters van hun tijd met elk hun verhaal erbij. Er stond ook bij waar elke kamer voor gebruikt werd. Super interessant! Je kon zelfs meehelpen met de onderhoud door een daktegel te doneren voor een bepaald tarief. Deze mocht je dan onderkladderen en zo maak je deel uit van het onderhoud van een World Heratige site. Leuk inatief! De beelden die voor die entree stonden waren ook tof en kwamen me bekend voor. Dit zijn Ryujin en Fujin. De beschermers van de tempels (zie foto). Verderop waren nog meer gebouwen te bezichtigen en een five-storied pagoda, maar aangezien het harder begon te regenen zijn we daar alleen even snel langs gehupst voordat we de bus pakte voor de volgende destination.

    En dat is Kyoto Imperial Palace! Kyoto is namelijk een lange tijd de hoofdstad geweest van Japan voordat Tokyo het kroontje overnam en dan heb je natuurlijk wel een badass paleis nodig om keizer in te zijn. Wij de bus gepakt, maar de grond waar het paleis ligt is (wederom) een achterlijk groot park dus we wisten niet precies waar we moesten uitstappen. Navigator pur sang Arjen heeft ons erdoorheen geloosdt en ons op de redelijk goede locatie laten uitstappen waarna we naar het park liepen. Het park was vrij verlaten. Er was op een verloren ziel, een verdwaalde fietser en ons na niet veel te bekennen. Raar, maar zal wel door het weer komen. Wij het park inlopen waar we aan onze rechterhand een lange muur zagen die helemaal doorliep. Wij eromheen tot dat we een poort zagen. Bleek het een soort ambassade paleis te zijn waar je niet zonder afspraak naar binnen mag. Kuso! Zijn we dan helemaal voor niets hierheen gekomen?

    Totdat we ons omdraaide en nóg een muur zagen aan de andere kant die ook een omtrek had van "jeuzus waarom bouwen ze deze shit zo groot hier en hoeveel ruimte kan je nodig hebben". Verslagen besloten we er toch een rondje omheen te lopen, want ja je weet het maar nooit. Nadat we op de helft waren en alleen maar dichte poorten tegen kwamen wilde we het bijna opgeven, maar goed we moesten toch die kant op dus we konden net zo goed doorlopen. Wat we ook gedaan hebben en warempel zagen we daar iemand een poort door lopen? Zou het dan toch waar zijn? Wij er enthousiast naar toe sprinten (niet echt) en het was waar! En het was nog completomento gratisch ook nog. Je kreeg alleen een badge met een nummertje mee.

    Het was tof om de restanten van het Imperial paleis te zien. Het wordt al een kleine honderd jaar niet meer gebruikt, maar in die tijd daarvoor is er zat aangebouwd/verbrand/bijgebouwd om het als een toffe "attractie" te bestempelen. Overal stond uitleg bij en het was interessant om te lezen over de verschillende delen van het complex. Je mocht niet naar binnen in de gebouwen zelf, maar vaak zat stonden wel de deuren open, wederom met prachtig oogstrelende geverfde Shoji. Impressive om te zien en het maakt nieuwsgierig naar hoe het er achter de muur bij het paleis in Tokyo uitziet. Een aanrader!

    Toen zijn we maar richting Kawaramachi (het centrum waar we een paar dagen geleden ook waren) gegaan om een drankje te doen. We hadden gehoord over een Irish pub genaamd "A Man on the Moon" en deze stond toevallig ook op de kaart dus daar zijn we naar op zoek gegaan. Dankzij Arjen's kaartleesskills hebben we die snel gevonden! Hier hebben we wat drankjes genuttigd. Het jammeren was alleen dat de zaak verder helemaal leeg was. Dus na een rondje bier, een rondje whiskey en twee rondes nacho's (shit is delicious!) vonden we het wel welletjes en gingen we op zoek naar eten. Uiteraard liepen we eerst weer de verkeerde kant op en na het afstruinen van de hoofdstraat, waar alles vol zat, wilde we de hoop bijna opgeven.

    Toen liepen we weer die passage in waar we weer een manga winkeltje indoken aangezien Arjen's senses were tingling, en we zijn altijd nog op zoek naar de manga "my friend is a chair" van dag 2 (voor Arjen). Het blijft een apart en interessant fenomeen dat manga. Zo is er voor ieder wat wils. Zo heb je mannenharemboeken voor de vrouwen en vice versa. Als dat niet je ding is, zijn er ook manga over kleine meisjes met dikke tetten die in tanks veranderen (of iets normaler, er alleen in rijden), want Japan. No worries ze hadden ook wel normalere dingen hoor.

    Eenmaal daar klaar hadden we nog steeds honger dus hebben we de zijstraatjestechniek maar weer eens uitgeprobeerd. Wat uiteindelijk wel lukte, maar toch een stuk langer duurde dan vorige keer. Toch zijn we bij een super tentje belandt. Het was Koreaans, maar je had zelf een grill en mocht dus zelf je vlees bakken. Soort gourmet uit eten I guess? Maar het eten was zooooooo lekker. Damn, wat is vlees in Nederland kut kwaliteit eigenlijk. Het is alsof je Heineken met een lekkere Barrel Aged Russian Imperial Stout vergelijkt. Zo hebben we ook varkensingewanden gegeten want ja, het is zonde om het weg te gooien toch. We hadden een mix platter met van alles wat en ik begin al spontaan te kwijlen als ik eraan terug denk. We hebben het restaurant bezoek afgesloten met een lekker glaasje sake en toen vonden we het wel welletjes. (Behalve Arjen, die wilde eigenlijk nog een parfait!). Toch zijn we maar weer met de bus richting huis gegaan. Dat was ook nog wat gepuzzel, maar het is gelukt. Het was een super laatste dag in Kyoto en een dag waarin we veel hebben gedaan. Morgen op naar een nieuwe bestemming!

    TL;DR - kutweer, nat, regen, buskaartje gekocht, buschauffeur heeft een awesome stem. Drie tempels achter elkaar bezocht. Een goud gebouw. Een tuin met 15 stenen. Een heel tempelpand waar je in mocht. Bus gepakt naar Kyoto Imperial Palace waar je tot onze verbazing gewoon in mocht. Van genoten. Terug naar centrum waar we bier hebben gedronken en super lekker vlees hebben gegeten. Ohwja manga met meisjes die in tanks veranderen.

    Jyuusan no hi - サインオフ    Read more

  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 14

    Dag 14 - Een schattig oud dametje

    April 27, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 17 °C

    Vandaag konden we lekker rustig aan doen, want het is weer een reisdagje! We zaten alleen even in dubio. Op de twee aanstaande locaties slapen we maar één nachtje en we willen toch wel wat gaan doen ook. Waaronder berg Koya-san! Ik hoor jullie al denken. Weer een berg, zal je dat nou wel doen? Ja hoor, als het goed is hoef je hier niet te klimmen. Het punt was alleen gaan we op aankomstdag naar de berg, of de vertrekdag.

    In eerste instantie wilde we op aankomstdag gaan, maar dan hadden we achterlijk vroeg weg gemoeten. We hebben uiteindelijk dus gekozen voor vertrekdag waar we onze grote equipment achter zouden laten op het station. Waar hopelijk dus kluisjes zijn om dat te bewerkstelligen.

    Anyhoo, wij innig afscheid genomen in Kyoto door nog één keer keihard de wc te gebruiken waarna we ons pad vervolgde richting Koyabuchi. Een klein plaatsje wat in de buurt ligt van de hiervoorgenoemde berg. Hiervoor hadden we heel zorgvuldig een route geplant waarbij we een stuk of zeventig keer moesten overstappen. No biggie, we got this. Ik heb tenslotte navigator Arjen als geheim wapen. Wij braaf naar Nara (die van de hertjes) waar we op onze overstap stonden te wachten. Komt er opeens een oudere Japanse dame naar ons toe die zegt dat we verkeerd staan en meer de andere kant op moesten aangezien de trein maar twee wagons zou hebben. Ze sprak verder prima Engels dus er was goed mee te communiceren.

    Zo raakte we aan de praat met het mevrouwtje die heel geïnteresseerd was in ons avontuur. Toevallig moest ze dezelfde kant op, dus besloten we samen met de trein te gaan en hebben we de hele weg slap zitten ouwehoeren. Blijkt dat ze zelf ook wel van reizen houdt. Ze heeft namelijk een rijke vriendin die in 50 verschillende landen is geweest. Zij wilde er graag overheen. Haar huidige teller staat op 43. So we can say she has been around. Zelfs de oude Japanners zijn een beetje raar, maar het is wel een leuk verhaal. Toen ze vroeg waar wij allemaal geweest waren antwoorde Arjen onder andere Italië. Oh, Italië zei ze, wat leuk daar ben ik al 13x geweest. Waarna wij met beide met open mond haar aan gaapte. Ze heeft dus écht veel gereist. Wel leuk om zulke open mensen te ontmoeten.

    Verder vertelde ze over dingen die we onderweg in de trein zagen. Zo kwamen langs een dorpje wat naar een nieuw geloof vernoemd is, hebben we veel over boeren geleerd, over haar kleindochter gehoord en een beetje over haar man die op oude leeftijd nog bezig is met een thesis. En waarom ook niet? Als je die shit nog kan, doe het dan gewoon! Ze baalde alleen dat hij het er zo druk mee had en dat ze op het moment daardoor weinig konden reizen. Voordat ze de trein uitsprintte op haar halte hebben we nog even snel een kiekje geschoten. We kwamen aan op ons volgende overstap punt. Sakurai.

    Je weet dat je in the middle of nowhere bent als er nergens meer vertalingen van kanji te vinden zijn en de trein maar één keer in het uur rijdt. Daar waren we dus. We hadden nog een kleine twintig minuten voordat we onze volgende trein moesten halen en de maagjes rommelde een beetje. Nieuwe missie: op zoek naar voedsel! Gelukkig vonden we dat vrij snel toen we het station al verlieten. Er zat namelijk een bakkerijtje aan de overkant! Wij daarheen bepakt en wel in een klein winkeltje waar je je kont niet kan keren, maar het is allemaal goed gegaan. De tweede mevrouw in de bakkerij vroeg ons super enthousiast waar we vandaan kwamen in het Engels. Het was alsof ze nog nooit een buitenlander had gezien.

    Nadat we betaald hadden gingen we buiten even op een bankje zitten om het te versnaperen en toen zagen we een hele cameraploeg de bakkerij in stormen. Alsof ze de dames wilde interviewen over ons gaijin, want ja in Sakurai gebeurt natuurlijk nooit wat spannends. Het zal wel niet zo zijn, maar het was een leuke gedachte.

    De volgende trein die we namen was gelijk de laatste van dag, maar wel een erg lange zit. Tsja, je moet er iets voor over hebben. Na een tamme rit (waar we in het begin niet eens zeker wisten of we de goede kant op gingen) kwamen we aan in Kojakuchi. Een dorpje wat nog dorperig is dan een dorp. Wij de uitgeprinte routeomschrijving erbij gepakt (inclusief plaatjes en uitleg) om bij de hostel te komen om het pad te volgen. Het eerste wat we tegen kwamen wat het meeste opviel was toch wel een boom midden op een zebrapad, want Japan. Geen idee wat de beredenering hier achter is, maar grappig is het wel.

    Eenmaal bij de hostel aangekomen (het was letterlijk alleen: derde straat links, aan de rechterkant is een parkeerplaats en daar is het. Daar had hij 9 plaatjes met tekst en uitleg voor nodig) hebben we de slot van onze deur gekraakt. We zaten dit keer in een pitoresk klein kamertje met een stapelbed en een kapot lage stoel en bank. Niet echt denderend, maar goed. Het is maar voor een nachtje. Wij onze spullen gedropt en even gechilled in een "openbare ruimte" (lees: twee vrij comfortabele stoelen RECHT tegenover onze kamer met een tafel.

    Na op google maps gekeken te hebben zagen we dat er een tempel in de buurt was. Exploring time! Uiteindelijk zijn we daar aangekomen met een gigantische omweg, want dat is hoe wij rollen. We moesten er wel weer een trap voor beklimmen (zie foto) en jullie weten ondertussen wel hoe ik over trappen denk. We kwamen ook nog een raar schuinstaand huisje tegen waar ik niet zo goed tegen kon. Ik werd gelijk misselijk en draaierig omdat het fuckt met je perceptie van.. alles... rare shit. De shrine was verder verlaten waardoor we op onze gemakje rond konden kijken. Daarna verder het dorpje verkent op zoek naar een eetplek! Naast onze slaapplek zat ook een restaurant (zelfde eigenaar), maar we wilde graag wat andere dingen proberen.

    Enfin, klein dorp, niet veel keuze. We zijn vier restaurant-ish achtige dingen tegengekomen en kozen uiteindelijk voor de eerste, waardoor we weer terug moesten lopen uiteraard. Hier kon je allerlei kleine hapjes bestellen van zowel vis als vlees, waar we gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was allemaal super lekker. Patat van cassave aardappel ftw! En sushi! En weer goed vlees! We hebben ons buikje aardig rondgegeten in ieder geval! Met lekkere drankjes erbij was het een top avond.

    Na het foodseleren zijn we weer terug gelopen naar onze slaapplek waar we nog even gechilled hebben in de "openbare ruimte". Arjen extra hard (zie foto) als swek opa. Alleen zat in het restaurant er naast een dronke vent een beetje onverstaanbaar te schreeuwen naar zijn tafelgenoten, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. Toen werd het ook koud en zijn we maar naar binnen gegaan.

    Ik had vroeger altijd de angst om in het bovenste bed te slapen omdat ik altijd bang was er s nachts uit te vallen. Toch moet je af en toe je angsten onder ogen zien en heb ik dus gekozen voor het bovenste bed. Geen zorgen, ik heb het overleeft, anders zou je dit ook niet kunnen lezen natuurlijk.

    -terwijl ik dit schrijf (in de trein), zitten er allemaal kleine Japanse schoolkinderen te kijken naar onze gajin hoofden en ze schreeuwen "kowai" naar andere gaijin vakantiegangers, wat eng betekent. Ik voel me een klein beetje boel niet op mijn gemak-

    Wij braaf in bed liggen omdat we morgen vroeg op moeten. Komen de mensen in de kamer ernaast rond 11 uur aankakken. In het donker, met zaklantarens op zoek naar de code van het slot. Volgens mij hebben ze een half uur staan kloten voordat ze door hadden hoe ze naar binnen moesten. Aan de taal te horen was het richting Rusland, maar Arjen dacht dat het Japanners waren. Toen ze eenmaal binnen waren begonnen ze pas met fluisteren (wat nog steeds prima hoorbaar was aangezien het twee aangrenzende kamers waren met een houten deur er tussen) aangezien ze vast realiseerde dat er nog mensen naast hun zaten. Gelukkig hebben ze verder niet veel herrie gemaakt. Alleen elke keer toen Arjen draaide in het bed, schudde het helemaal. Mini earthquake!

    TL;DR - lekker veel gereist. Oud vrouwtje tegengekomen die gek was op reizen. Trappen zijn nog steeds kut. Sakurai is net Schubbekutteveen (denk ik, nooit geweest). Simpel kamertje met stapelbed. Ik koos boven. Lekker uit eten geweest. Luidruchtige meneer in het restaurant er naast. Russen (?) kwamen laat pas binnen.    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 15

    Dag 15 - Face your fears

    April 28, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 14 °C

    Een dag waar we vroeg op moesten! Maar niet zo vroeg als onze buren de Russen en/of Japanners! Zo te horen moesten hun er alweer vroeg vandoor, want hun waren nog vroeger op dan ons (gok uurtje of 6). Ze waren wel zo attent om te fluisteren, zolang ze in hun kamer waren in ieder geval. Toen ze naar buiten gingen, praten ze gewoon op normaal stem volume vergetend dat dezelfde dunne kut deur ook gewoon aan de voorkant zit. Het rare was dat ik de avond ervoor drie mensen dacht te horen en deze ochtend maar twee. Wat hebben ze met de derde persoon gedaan? Opgegeten maybe? Zal wel aan mij gelegen hebben.

    Waarom moesten we vroeg op? Omdat we hier maar één nacht bleven en vandaag Mt. Koji nog wilde overmeesteren. En dat zou een aardige rit worden, want berg. Gelukkig hoefde we dit keer niet zelf te klimmen, want we gingen met de trein. Eerst weer terug naar Hashimoto, en vandaar weer een stoptrein naar Gokubaschi-nogwat-sorrybendenaamvergeten. De trein begint gewoon op redelijk niveau qua hoogte, maar de trein klimt langzaam op tot een hoogte van bijna 500 meter. De velgen piepte harder dan een muisje wat vastzit in een muizenval met elke bocht die hij nam. Het klonk alsof de trein schreeuwde "Stop! Ik kan niet meer, jullie zijn te zwaar. Make it stop!" maar de machinist bleef maar door dauwen. Na ons avontuur bij Inari weet ik precies hoe die zich voelde. Ik kreeg bijna medelijden. Toch leverde de klim wel prachtig uitzicht op de bergen op. Je gaat er tenslotte DWARS doorheen. We passeerde zelfs wat dorpjes dus blijkbaar wonen er ook mensen. Oh, en gelukkig hadden ze lockers op Hashimoto station dus hoefde we niet die backpack de hele tijd mee te zeulen.

    Maar dan ben je er nog niet, want je moet ook nog met een kabelwagen omhoog. Een kleine 300 meter. Als je je bovenop de berg bevindt zit je op een dikke 800 meter. Dat was nog best freaky. Dat ding is in trap vorm gebouwd en dat fuckte, net als gister met het huisje, een beetje met mijn onderbuik gevoel. Gelukkig wel een stuk minder. De weg naar boven duurde maar vijf minuten, maar voelde veel langer. Aangezien ik niet echt een held met hoogtes ben. Ik heb niet echt hoogtevrees als in dat het me beperkt dingen te doen, maar wel zo iets van "oh, dit is hoog. Als ik val ben ik dood enzo" waardoor ik een raar gevoel in mijn buik krijg. Anyhoo. Ik heb het overleefd. Er wordt namelijk een super zen muziekje aangezet als het ding start waardoor je helemaal rustig wordt. Bovendien gaat het ding vrij langzaam. Het was alleen een beetje akward toen we een keer vooruit keken en een andere kar passeerde, maar ik maar één kabel zag. Blijkbaar hebben ze op de helft een splitsing gebouwd. Vereist wel goede timing, maar dat kunnen Japanners! Als bazen!

    We wilde graag naar Mt Koja-san want het stond aangegeven als World Heritage Site van UNESCO. Wij dachten dat er gewoon een mooi tempelcomplex was bovenop de berg. Zoals Arjen zo mooi formuleerde "tempels, monniken en wat dooie mensen". Boy, were we wrong. De Japanners hebben gewoon een heel dorp bovenop de berg gebouwd. Tqoen we de kabelwagen uit kwamen moesten we zelfs nog een bus nemen naar het "centrumpje". Het enige nadeel was dat je niet echt het idee had dat je op een berg zat (behalve dat het een stuk frisser was), omdat het in een klein dal lag, waardoor je geen gigantisch strak uitzicht had. Non the less impressive! Koya-san heeft trouwens ook een mascotte. Alleen verre van denderend. Het is een monk met een deksel op genaamd Koya-kun. Koos inspiratieloos!

    Wij daar rondgelopen, uiteraard tempels bezoekend die uiteraard (meerdere keren) zijn afgebrand en herbouwd, maar dit keer stond er een reden bij! Onweer! Wat ik me goed kan voorstellen op zo'n hoge berg. Toch zou ik eens voor wat ander materiaal gaan kijken Japanse-vrinden. Oh, en ik zag een vrouw die haar kat had meegenomen. Aan een tuigje. In een boedistische tempel. Ga ik ook doen volgende vakantie met Zukkki en Burrr. Ze mogen wel eens wat cultuur opsnuiven.

    Er zijn zat slaapplekken op Koja-san om te overnachten, maar wij dachten letterlijk alleen dat het een tempelcomplex was. Hadden we dit geweten dan hadden we hier misschien wel een nachtje doorgebracht. Ach, who knows. Misschien voor volgende keer! Overigens is het blijkbaar ook mogelijk met de auto naar Koya-san te gaan, alleen moet je dan wel rekening houden met bochten van letterlijk 90 graden. Na drie uur slenteren hadden we al een hoop gezien en zijn we maar op de bus naar het kabelstation gaan wachten, want we moesten weer doorreizen.

    Bij de terugreis bij de kabelbaan hebben we ervoor gekozen om gewoon helemaal vooraan te zitten, want, face your fears enzo. Lekker die diepte inkijkend. Intrigerend. Gelukkig is dit ook allemaal goed gegaan. De "chauffeur" raakte alleen bijna zijn hoedje kwijt toen hij het raampje openzette. De kalmerende muziek deed zijn werk en het ging zo langzaam dat het voelde als een langzame achtbaan die ik zelfs kan verdragen (ik barf al bij die van Duinerell). Vervolgens weer dezelfde trein richting Hashimoto genomen. Ook deze piepte weer bij elke bocht, maar de weg naar beneden zal makkelijk voor hem geweest zijn dan omhoog toch?

    Eenmaal weer in Hashimoto hebben we onze bagage opgehaald en zijn we naar zo'n JRBooth gelopen om de route te vragen. De vent was nog geen minuut weg en kwam terug met uitgeprintte route, de overstap tijden en een visuele uitgeprinte kaart. Wow, zo kan het dus ook! Super service. Helaas geen treinen waarbij we konden reserveren en we moesten vier keer overstappen en de reistijd bedraagde drie uur. Tsja, het is niet anders #backpacklife. In de eerste trein kwamen we die kinders tegen waar ik gister ook al even over schreef. Gelukkig bleven ze maar één halte, want het voelde vrij akward allemaal. De eerste treinen waren allemaal vrij rustig alleen toen we in Osaka kwamen was de trein in één keer vol. Gelukkig uiteindelijk wel zitplaatsen kunnen bemachtigen na een paar haltes, want we moesten vanaf daar nog een uur naar Himeji.

    Dat is ook allemaal goed gegaan en eenmaal in Himeji aangekomen was het op zoek naar onze slaapplek. Ik had al wat reviews gelezen op airbnb over de locatie in de buurt van een bar ofzo. Na enige twijfel hebben we het toch wel gevonden. Dankzij de overbuurvrouw die ons zag lopen met alle bagage en ons de goede kant opstuurde. Eenmaal daar aangekomen, "ingecheckt" ennnnn een vrij klein kamertje, maar goed. Het was maar voor een nachtje no biggie. De douche- en wc-ruimte was ook niets om over naar huis te schrijven, maar het voldeed. Je kon je tas nauwelijks kwijt. Wel was het de enige plek so far waar een stekker converter lag! Pluspuntje!

    Na even bijgekomen te zijn was het tijd voor voedsel! Himeji is niet zo'n hele grote stad en ondanks dat er ook gewoon weer winkels op/in/onder/tussen bij het station zitten, hebben ze hier ook wat meer buiten het station (dit keer zat je dus wel gewoon in het centrum). Uiteindelijk een tentje gevonden waar we weer verschillende kleine hapjes hebben gegeten aan de bar zoals echte Japanners betaamd (integratie proces 65%). Ook hier weer genoten van het eten, het uitzicht en de gezelligheid. Daarna gingen we nog op zoek naar een desserttent en ik wilde naar Baskin 'n Robbins maar het was 19:59 en hij ging om 20:00 dicht. Daarnaast zat nog een tent genaamd Dipper Dan, maar die naam vonden we wat te dubieus dus die hebben we maar geskipt.

    Na het centrum drieëntwintig keer rondgelopen te hebben streken we neer bij het tentje wat we als tweede gezien had, wat eigenlijk gewoon een verkapte Starbucks was. Ook hier waren scholieren (denk ik) druk bezig met daten en/of studeren. Wij weer aan de parfait, maar deze was een beetje meh. Noem ons verwend, maar we waren veul beter gewend. Dit proefde allemaal beetje kunstmatig. Als een voorverpakt iets van de Albert Heijn.

    Daarna wilde we op zoek gaan naar een barretje, maar na nog vierenzestig keer het centrum doorgelopen te zijn hadden we het opgegeven (toch zweer ik bij die eerste vierentwintig een paar barretjes gezien te hebben) en zijn we maar weer terug gegaan naar het huisje, even gechilled en daarna een poging gedaan tot slapen. Wat voor mij in ieder geval niet gelukt is.

    TL;DR - vroeg op, maar niet zo vroeg als soort van attente buren. Reizen naar koya-san. 800 meter omhoog waaronder met kabelbaan. Freaky. Koya-san is een heel dorp niet alleen een complex. Door naar Himeji. Facking lang in de trein gezeten. Een klas vol met Japanse kinderen is eng. Onze slaapplek was achter een bar. Lekker gegeten. Bij een cheapass starbucks dessert gevroten.

    Jyuugo no hi - signing off (te lui om de kanji te kopiëren)    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 16

    Dag 16 - Battle of the Mascotten

    April 29, 2017 in Japan ⋅ ☀️ 19 °C

    Een nieuwe dag in het land van de rijzende zon met nieuwe (shin)kansen (haha)! We stonden lekker vroeg op (was toch al wakker) omdat we niet alleen moesten doorreizen naar de volgende locatie, maar ook nog een kasteel gingen belegeren. Dat is namelijk Himeji's speciale ding. Een kasteel! Aangezien je nooit genoeg kastelen kunt zien gingen we er maar weer voor! We hadden de dag ervoor al een sneakpeek gezien aangezien dat ding je recht in je smoel kijkt als je het station uitloopt.

    We mochten van de hostess onze tassen laten staan, dus we hoefde niet met die twee fikse units te slepen. Lief van der. Wij er naar toe gehuppelt en blijkbaar was er weer iets aan de hand, want er stond een pleintje vol met allemaal eettentjes en andere kraampjes. Deze hebben we keihars genegeerd, want we hadden toch nog geen honger. Eenmaal bij het kasteel aangekomen moesten we helaasch dokken voor de entree, je kan niet alles hebben natuurlijk.

    Hier kwamen we ook Himeji's mascotte tegen. Een witte marshmellow met een kasteel op haar hoofd, bijna net zo schattig als Hikonyan. Haar naam luidt: Shiromaruhime (witte ronde prinses). Ze keek heel vrolijk op bordjes waar dingen op stonden die je niet mocht doen. We besloten maar van elke mascotte een foto te nemen en aan het einde ze te ranken van leukst naar minst leuk. Je kan vast wel raden welke onderaan gaat staan.

    Het toffe van dit kasteel was dat er een maquette te zien was, van hoe het er vroeger uitgezien moest hebben. En Himeji had vroeger een heel dorp rond zijn kasteel zoals je veel in Europa zag. En ondanks dat we dachten dat we het kasteel niet in mochten, mocht dit wel! Je kon zelfs helemaal naar boven klimmen door de route die was uitgestippeld wat weer een prachtig uitzicht opleverde van Himeji. Die kastelen blijven impressive. Oh, had ik al gezegd dat het kasteel zo goed als helemaal wit is? Zo hebben ze allemaal wel wat bijzonders. Voordat we het kasteel in gingen hebben we wat rondgelopen in de tuin waar Arjen weer een hele mooie bloem heeft gevonden voor in zijn tuin.

    Nadat we voldaan qua kastelen waren kon het reizen weer beginnen! Een dikke vier uur dit keer. Eerst een stukje met de Shinkansen met 320 naar Okayama, waar we moesten overstappen op een limited express train richtig Izumoshi, wat dik drie uur in de trein was. Logisch ook, want je gaat naar de andere kant horizontaal en verticaal gezien, maar het was een lange zit die we overleeft hebben dankzij de Switch, blogjes schrijven, slap ouwehoeren en niet proberen misselijk te worden omdat ik weer eens iets verkeerds qua drinken gekocht had (veuls te sterke koffiemeuk). Helemaal gaar en well done stapte we de trein uit bij onze volgende locatie: Izumo!

    Gelukkig was de hostel niet ver weg, want ik moest zéér nodig naar de wc en ik was te eigenwijs om op het station te gaan. Het was niet ver lopen en padvinder Arjen leidde ons gelijk de goede kant op. Eenmaal daar aangekomen heb ik de wc van een nieuw kleurtje voorzien terwijl Arjen aan het inchecken was. We werden gelijk uitgenodigd voor een speciaal event wat ze 's avonds organiseerde. Een soort "bring-your-own-food" party met local mensen en buitenlanders (wij dus). Dat leek ons zeker gezellig dus wij stemde tweetalig toe.

    Nu alleen nog wat te eten roggelen. Wij naar de supermarkt in de buurt toe waar we zowel wat vis (sashimi) en vlees (kip en varken) hebben ingeslagen. Dat hadden we daar bereidt a la Arjęnş en op tafel gezet. We dachten dat er maar een paar mensen zouden komen, maar het was nog best een volle boel. Zo waren er wat local mensen, twee amerikanen (waarvan eentje echt een geweldige uitspraak heeft betreft Japanse woorden) die Engelse les gaven in een stadje verderop, wat Brazilianen en nog
    wat Japaloniërs. Het was super gezellig en er stond lekker veel gevarieërd eten op tafel! Het is ook super leuk om met de mensen te communiceren, zeker omdat ze allemaal niet super goed Engels spreken, dus Arjen kon weer lekker zijn Japans oefenen. Er waren ook twee Japanse scholieren (denk ik), waarvan één zo verlegen was dat het bijna schattig was. Het deed me een beetje aan een vroegere mij denken.

    Na de gezellige avond waar we veel nieuwe mensen hebben leren kennen, hebben we nog even een wandeling gemaakt en kwamen we terecht bij een konbini (convience store) waar ze zelfs speciaal biertjes hadden! Wij gelijk ingeslagen natuurlijk en terug naar de hostel gewaggeld. Wij naar de keuken om het drankje te nuttigen, want ja je mag het niet op kamer nuttigen. Dan maar zo.

    Daar kwamen we een man tegen die ook op de feestavond was en die bezig was met een fietsvakantie en nadat hij naar bed ging zaten er nog twee jongens waarmee we in gesprek raakte. Dat eindige supergezellig! De heren hadden drie dagen vrij en waren ook met een kleine rondrit door Japan met de auto bezig. Super leuk om met ze te communiceren (hun Engels was niet super), maar het is leuk om te zien hoe ver je kan komen wat simpele woordjes, hand en voeten gebaren, wat plaatjes van internet en een hoop lachen. Het is leuk om te zien hoe geduldig ze zijn. Het werd al wat laat dus de heren gingen maar naar bed want ze hadden nog een fikse autorit voor de boeg de dag daarna. Wij zijn daarna ook maar weer terug gekeerd naar ons nederig stulpje.

    TL; DR - wit kasteel bezocht. Laaaang in de trein gezeten. Heeeel erg nodig naar de wc moeten. Gezellige "bring your own food" avond met locals en buitenlanders gehad. Speciaal bier gevonden in supermarktje! Gezellig gecommuniceerd met twee Japanse jongens die ook in het hostel zaten.

    Jyuuroku ni ho - blablabla    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 18

    Dag 17 - Balen, Usagi & Mario Kart!

    May 1, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 17 °C

    Het was een zéér zonnige dag in Izumo toen we wakker werden en eigenlijk is dat de hele dag zo gebleven. We hadden een heel dagje vrij om hier te besteden dus we hebben wat plannen gemaakt om hier de dag door te brengen. We wilde eerst naar een Onsen (hot spring) om vervolgens verder richting de berg en zee te trekken om daar wat dingen te bezichtigen.

    Zo gezegd zo gedaan. Wij konden via het hostel waar we bleven een kortingskaartje voor de onsen kopen wat we uiteraard gedaan hebben. Komen we daar aan. Is die nog dicht. Het was rond half 10 en hij ging pas om 10:00 uur open. Toen hebben we maar wat over het (relatief mini) station gestruind op zoek naar voedsel waarna we terug keerde naar de Onsen om onszelf even goed te reinigen van binnen (zen) en buiten. Komen we daar aan, word ik gewoon geweigerd vanwege m'n tattoo. Blijlbaar mag je in Japan niet in Hot Springs als je een tattooage hebt. Bij deze, you have been warned.

    Gelukkig konden we het geld van het kaartje terug vragen bij het hostel en bij navraag waarom deze regel geldt, kregen we als antwoord dat tattooages vaak met gangster en ander tuig geassocieërd wordt en die willen ze niet in de onsen hebben. Logisch natuurlijk. Na wat verder google werk blijkt het al een tijdje een hevig discussiepunt te zijn in de Japanse politiek. Er zijn natuurlijk zat buitenlanders met tattoo's omdat er in de Westerse wereld anders naar gekeken wordt. Verklaard wel waarom ik nog geen Japanners met tattooages heb gezien. Zeker de oudere zijn er op tegen en vinden het lichaam vernietiging. Interessante standpunten in ieder geval! Ik baalde wel want ik keek er naar uit, maar het is niet anders. Je mag met tattoo's overigens wel gewoon in private onsen, maar die moet je maar net in de buurt hebben.

    Daarna hebben we maar de bus gepakt richting Izumo Taishi (grand shrine) waar weer een gigantische shrine op ons stond te wachten. En een hoop drukte! Het was lekker druk. Maar nergens vervelend. De tickets waren hier helemaal om bomen gebonden (voor good luck) wat een tof uitzicht opleverde en het dikste strotouw wat ik ooit heb gezien (hangt bij een tempel om de evil spirits weg te houden en de goede aan te trekken). We kwamen ook nog allemaal super schattige Usagi (konijnen) beeldjes tegen die het liefst had willen meenemen, maar helaas ze waren nogal zwaar.

    Toen we daar klaar waren zijn we richting de zee gelopen. Onze eerste blik op de Japanse zee sinds we hier zijn (can you believe it?) en deze was ruig wat een zeer mooi beeld opleverde. Zeker met het windje erbij. Hier hebben we een tijdje staan genieten van het uitzicht en de golven. Er stond zelfs een Benten-tempel op een rots op een steenworpafstand (haha) van het strand, waar een heel verhaal achter zit waar we nog niet helemaal over uit zijn. Zen genieten op en top. Het was ook helemaal niet druk op het strand wat de sfeer alleen maar ten goede komt natuurlijk.

    Nadat we uitgewaaid waren liepen we weer terug richting de shrine en de drukke straten eromheen. Onderweg daarheen heb ik echt het smerigste drankje van deze reis tot nu uit een machine getrokken. Ik dacht dat het een soort ice tea was, maar het bleek een soort graan/tarwe thee te zijn, niet te zuipen. Weet je dat ook weer. NIET kopen. Na het rondstruinen zijn we neergestreken bij een klein restaurantje waar we geluncht hebben, uiteraard mijn favo gerecht. Die omelet met rijst shizzle. Hmmm lekker! Kan er geen genoeg van krijgen. Who knew dat die combinatie zo goed zou werken.

    Daarna nog wat verder gelopen en ondertussen kwamen we allemaal afbeeldingen van een dude tegen, die met een touw om een rots heen, bij de zee stond die rots naar zich toe te trekken. Wij dachten misschien dat het sloeg op die tempel die we op het strand zagen, maar daar hebben we nooit bevestiging voor gevonden. Wel tof dat kleine plaatjes zoals dit, dit soort legendes hebben. Toch een keertje uitzoeken wat dat nou was.

    Een busritje later waren we weer in het "centrum" van Izumo waar we opzoek gingen naar een schaduwplek om te voorkomen dat ik een krab veranderde. Dit lukte niet echt, maar we zijn ondertussen nog wel een shrine tegengekomen die er vrij verlaten uit zag. Altijd leuke bijkomstigheid. Na nog meer rondjes gelopen te hebben zijn we maar weer terug gegaan naar de hostel waar we even ontspannen hebben.

    Daar heb ik Mario Kart 8 voor de Switch online gekocht om het trein reizen wat gezelliger te maken. Helaasch moest dit nog downloaden dus dat zou nog wel even duren. In de tussentijd hebben we gedineert bij MOS burger waar het eten dit keer wel snel was en nog steeds erg lekker! De burgers zijn alleen net te klein om je dat volle gevoel te bezorgen, maar je proeft tenminste vlees. Daarna nog een wandeling door de stad gemaakt terwijl de duisternis de stad had overgenomen (het was donker), waarna we terugkeerde en wat bier genuttigd hebben onder een paar potjes Mario Kart. Life is good! All in all een vrij rustige dag met een lichte teleurstelling, maar dat mag de pret niet drukken!

    TL; DR - met een tattoo mag je onsen niet in BE WARNED. Shrine bezocht. Naar de zee geweest waar een shrine op een rots staan. Veel gewandeld. Lekker geluncht. Nog meer gewandeld en nog meer gechilled. Bier en Mario Kart!    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 18

    Dag 18 - Een saaie dag, wel met bier

    May 1, 2017 in Japan ⋅ 🌙 16 °C

    Reizeeuuuh, dat is wat we voornamelijk gedaan hebben vandaag. We moesten namelijk vanaf Izumo naar Hiroshima, wat op de kaart aan de kust aan de andere kant ligt en een beetje naar het westen. Easy life zou je denken. Niet dus.

    Er gaat blijkbaar geen trein die direct naar het zuiden gaat wat best logisch is, want Japan is een land met vele bergen. Daar moet je dus omheen. We moesten vervolgens dus met een trein terug naar Okayama (wat ten westen van Himeji/Kyoto ligt), om vervolgens een shinkansen te pakken naar Hiroshima. De eerste deel van de reis zou een dikke drie uur duren en de tweede een kleine drie kwartier. Wij braaf in Izumo een kaartje voor de eerste trein reserven wat prima lukte. Bij het reserveren voor de tweede trein liep de communicatie een beetje spaak waardoor we zoiets van hadden "prima, doen we daar wel".

    De treinrit was vrij saai. Het was bewolkt weer dus het uitzicht uit de trein was ook niet echt bijzonder. De conducteur vroeg ons wel enthousiast waar we vandaag kwamen om ons vervolgens een kaartje te geven waar allemaal dingen in het Japans op stonden. Go figure. Volgens Arjen waren het de haltes die de trein af ging. Een lief gebaar I guess. Oh, weet je wat ook koel is. Elke keer als een conducteur een treinstel verlaat, draait hij/zij zich om om nog een buiging te maken. Respectvol!

    Wij aangekomen in Okiyama, willen we reserveren voor de shinkansen. Jah, kannie eh? Blijlbaar waren alle reserveerplekken al op. Gelukkig heeft de trein ook nog non-reserved seats dus zijn we daaraar voor gegaan. Met geluk hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen. Dit was een korte rit en op Hiroshima ging ook bijna iedereen er uit. Het moest zo zijn! Wij moesten alleen nog een vervolg trein pakken die twee haltes verder ging. Helaasch moesten we hier wel staan, maar goed dat overleef je ook wel die twee haltes. Wij uitstappen waar Arjen het ingenieuze idee kreeg om alvast tickets voor de Shinkansen terug te boeken (voor over vier dagen) naar Tokyo zodat we zeker weten zitplaatsen hebben. Het is maar goed dat we dat gedaan hebben, want sommige tijden zaten nu al vol! +1 voor Arjen! Dit komt waarschijnlijk door Golden Week waar ik later nog wel een meer over zal uitwijden.

    Wij aankomen bij ons appartementje op de zesde etage (geen bijzonder uitzicht overigens) staat er maar één, iets groter dan medium sized bed. Dat was niet helemaal de bedoeling natuurlijk, maar gelukkig hadden we nog een futon in de kast gevonden. Dus we hebben de kamer even verbouwd en een extra bed geroggeld. Vervolgens gelijk een wasje gedraaid, want de vieze was zak/tas begon alweer vol te raken. Een minuut later begonnen onze buikjes te rommelen dus gingen we (zoals zo vaak op deze reis) op zoek naar voedsel! We zitten vrij dichtbij het station waar we een leuk tentje vonden met allemaal super lekkere kleine hapjes.

    We wilde wat fris erbij bestellen, maar dat hadden ze niet dus toen werd het maar bier, want ja je moet toch wat eh? Alleen maakte ik een rare beweging waardoor dit gouden goedje overal belanden behalve waar het hoorde; in mijn mond. Typische Melvin actie weer. De serveerster kwam gelukkig aangesnelt met allerlei doekjes en even later met een nieuw biertje! Super service, ze zal wel gedacht hebben. En nee, het was het eerste biertje. Mijn kruis was in ieder geval al nat.

    Het was alleen mijn laatse schone shirt + broek, maar gelukkig stond de wasmachine al aan! Het was een droger/washer combi. Alleen ja dat ding is natuurlijk helemaal Japans. Dus hebben we gewoon in het appartement gechilled totdat het weer droog was. Dat duurde vrij lang want tegen de tijd dat ik weer kleding aan had, was het alweer donker en gingen we opzoek naar voedsel!

    Wat nog vrij lastig was. Veel was dicht en de rest zat allemaal vol. Uiteindelijk gaan zitten bij een soort Amerikaanse bar die een Mexicaanse uitstraling had. Daar was het op één tafel na ook leeg. Al een voorbode? We didn't care en zijn er alsnog gaan zitten. Hier hebben we een biertje en burger genuttigd en dat was niet denderend. Niet slecht ofzo, maar gewoon het minste wat we nu hebben gegeten in Japan. Die eer moet ook aan iemand toekomen. Daarna zijn we nog opzoek gegaan naar een barretje. Helaas gefaald dus zijn we maar terug gegaan naar het appartementje en hebben daar nog even ontspannen. Told you dat het een saaie dag zou worden.

    TL;DR - Niks gebeurt behalve veel gereist en ik heb bier over mezelf heen gegooid.

    Eigenlijk geen noemenswaardige foto's genomen vandaag dus hier is een foto van een Japanse duif die op het station naast me stond.    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 20

    Dag 19 - Tropisch Eiland

    May 3, 2017 in Japan ⋅ ☁️ 18 °C

    Je schuift de gordijnen open en wat krijg je? Volle zonnenschijn! Nice, dat wil je hebben op je vakantie. Vandaag was de planning om naar het eiland Itsukushima te gaan, wat bij Miyajimaguchi ligt. Hierdoor moesten we een trein pakken die richting op. Deze zat op de ochtend ook al helemaal vol, veel mensen zullen wel hetzelfde idee gehad hebben om het eiland te gaan bezoeken. Het eiland is zo bekend omdat er een gigantische houten torii gate staat in de zee, ook de shrine die erachter stond, is in/aan het water gebouwd, leerde we later. Overigens ter verduidelijking. Shrines (jinga) zijn van het Shintoïsme en tempels (otera) van het Buddisme

    Die JRpass is echt baas aangezien we daarmee zelfs niet voor de ferry naar het eiland hoefde te betalen. Een korte boattrip van tien minuten later en we waren op het eiland! Vanaf het schip zag je de shrine en de torii gate al opdoemen wat ervoor zorgde dat iedereen aan de railings ging staan om foto's te nemen. Zo ook twee Nederlanders die, na ons Nederlands te horen praten, geen enkel woord meer gesproken hadden. Alsof ze zich betrapt voelde ofzo. Gekke Dutchies. Daarna was het allemaal netjes van de boot af en werd je vrij gelaten op het eiland.

    Van die vrijheid hebben we gretig gebruik gemaakt door het eiland te verkennen. We zijn eerst de shrine gaan bezoeken waar je een klein bedrag voor moest betalen. Hier het handenwas ritueel gedaan (Japanners stonden er verbaast naar te kijken dat een Gaijin het deed en wist hoe het moest) en daarna verder de shrine en torii gate bezocht wat mighty impressive was. Oh, ik vergeet het bijna. Toen we het station uitliepen werden we weer begroet door een hertje! Deze lopen hier, net zoals in Nara, gewoon vrij rond. Zo mak als een lammetje (haha). Ik heb die beesten vak zat eten zien snaaien van mensen wat weer een hoop grappig Japans gebrabbel oplevert. Het toffe is dat de shrine op houten palen staat en dat bij vloed de omliggende omgeving onderstroomt, terwijl het bij eb een zanderige bedoening is. Helaas was het eb toen wij er waren, dus we hebben het niet onder water gezien.

    Er liepen ook veel scholieren rond, blijkbaar worden Japanse studenten vaak zat op een cultuur uitje gestuurd. We zaten ze een beetje te bestuderen terwijl ik een gigantische bak geschaaft ijs naar binnen zat te werken, want dat is hip hier. Denk ik. Het was in ieder geval wel lekker. We zaten aan een soort van strandje wat gelijk het gevoel van een tropisch eiland opleverde. Ontspannend! Daarna zijn we verder op onderzoek uitgegaan en wat blijkt nou? Je kan naar de top van de berg klimmen! Maar met Inari in het achterhoofd gaan we dat dus niet doen eh? Er stond dat de hike trail zo'n dik anderhalf uur was en dat je goeie "gear" (lees: schoenen ed) moest hebben dus dat schikte ook al af. Het was mogelijk om een kabelbaan naar de top te nemen, maar dat voelt als valsspelen.

    Op een gegeven moment kwamen we bij een Buddhistische tempel uit die in de bergen lag. Een groot complex met allerlei verschillende gebouwen waar zelfs een soort ondergrondse bidkamer was met allemaal lampionnen aan het plafond, wat een aantal mooie foto's opleverde. Hier hebben we wat meer geleerd over het Buddisme en de oorsprong (China) ervan en de invloeden. Interessant! Vervolgens zijn we weer doorgelopen en kwamen we uit bij een parkje op de berg waar we even doorheen gewandeld hebben. Dit zag er wederom weer mooi uit en bloemde Arjen zijn inspiratie van een Japanse tuin op. Het tofste is nog dat er een Ryokan (soort luxe guesthouse) bij zat waar je kon logeren. Zeker iets om te onthouden voor de volgende keer als ik Japan nog eens bezoek. Zeker omdat alle toeristen na een uurtje of vijf weg zijn omdat er dan geen boten meer rijden. De rust zou dan helemaal compleet zijn.

    Hoe meer we door het toeristische straatjes liepen (foooood everywhere!) hoe meer Nederlands we hoorde. Het werd bijna eng op een gegeven moment en dat was ook het moment dat we besloten maar terug te keren naar de boot. Hoppaa, wij weer in de rij en de rij werd nét afgesneden na Arjen en mij. Weer eens geluk gehad. Wij weer braaf terug met de pond en in een volle trein terug richting Hiroshima waar we even in ons appartementje gechilled hebben voordat we op onderzoek gingen voor een avondmaal.

    Aangezien bij ons in de buurt niet super veel was en we niet weer zin hadden in een "meh" burger, besloten we één van de eerste tentjes in te duiken die we tegenkwamen. Goede keus geweest. Hier hebben we gesmikkeld van wederom allemaal kleine gerechtjes (dat is hét ding hier in Japan) en groot bier besteld waar je ook écht een grote bier kreeg. Voor nog een "degelijke" prijs ook. Ik was dus happy. Desserts hadden ze alleen niet en na het eten gingen we op zoek tocht naar een parfait shop (we like sweet stuff) maar niet kunnen vinden ondanks dat we iets op google maps hadden gezien. Er zat ook een fugu-restaurant (die hele giftige vis als hij niet goed bereid wordt) in de buurt, maar ook die konden we niet vinden :(

    Verslagen hebben we maar wat bier en een ijsje bij de 7/11 gehaald en zijn we terug gekeerd naar het appartement waar we nog even gemario kart hebben voordat we ons klaar gingen maken voor de volgende dag.

    TL;DR - ferry genomen naar eiland, begroet worden door hertjes. Shrine en torii gate in het water gezien. Over eiland gezwerft, mooi parkje, toffe buddistisch tempel complex. Veel Nederlands gehoord. Weer terug gekeerd en in een lekker restaurantje gegeten. Op zoek naar een parfaitshop. Niet gevonden.

    Dag ik ben de tel kwijt - 私はビールが欲しい    Read more

    See translation
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Day 20

    Dag 20 - Hana Festival - Golden Week!

    May 3, 2017 in Japan ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag gingen we Hiroshima zelf onderzoeken. Zoals jullie waarschijnlijk al weten is er hier een atoombom gedropt in de Tweede Wereldoorlog en wij waren van plan om vandaag daar wat meer over te leren. We begonnen ons zoektocht te voet, want je kan nooit genoeg lopen natuurlijk. Het is heel raar hier in Japan als je op sommige kaarten kijkt. In Kyoto was een stukje wat bijvoorbeeld heel kort leek, een pleuris end lopen. Hier in Hiroshima was het allemaal omgekeerd! Alleen maar beter natuurlijk!

    We begonnen onze speurtocht bij de Atomic Dome. Een gebouw wat niet helemaal in elkaar is gezakt door de bom (de bom ontplofde 600meter in de lucht boven het middelste eiland van Hiroshima). Dit is nu een beschermd monument en staat als teken voor vrede van de Japanners. Dat er maar nooit meer zo een wapen gebruikt mag worden. Ruim 200.000 hebben alleen al in Hiroshima het leven gelaten door de bom. De dome staat naast het peace memorial park waar onder andere het museum staat en nog meer monumenten gericht op vrede en de bom. Zeer impressive om te zien en ik kan me niet voorstellen hoe het er toen uitzag aangezien alles weer opgebouwd is. Er liep ook een man rond bij de Dome, die allemaal mappen in verschillende talen had samengesteld over de beruchte dag. Hij was op de dag namelijk nog een fetus in zijn moeders buik. Door straling hebben veel baby's en fetussen het niet overleeft en hij claimde meer informatie in die mappen te hebben staan wat ze niet bij het museum hadden. Zijn familie's verhaal stond er ook in. Heavy allemaal. Er was ook een monument gemaakt waar je kon bidden die precies uitkeek op de A-dome.

    Daarna wilde we naar het museum, maar het was een beetje druk. Wat blijkt nou? Het is Golden Week! Dit zijn drie nationale feestdagen achter elkaar in Japan waarbij alle scholieren vrij zijn en dus een lang weekend hebben. Super leuk voor ze, maar vergeet niet dat Japanners naast deze "vakantie" en de zomervakantie verder geen vakanties hebben (we hebben het nog niet zo slecht). Goede reden om los te gaan en dat kunnen ze hier wel! We liepen namelijk zo maar het begin van het Hiroshima Hana (bloem) Festival 2017 binnen waar ze met een optocht bezig waren. Super tof om te zien! Allemaal dansende, sportende mensen die in de optocht meeliepen. Allemaal school gerelateerd en de kleintjes werden natuurlijk ook niet vergeten.

    Na een tijdje duurde het allemaal wel erg lang en probeerde we ons door de drukte heen te wurmen langs alle mensen en alle kraampjes die super lekker ruikend eten verkochtte. We wilde even wat lunchen, maar zijn uiteindelijk toch eerst richting Hiroshima Castle gegaan! Want ook Hiroshima heeft een kasteel en die laten we niet ongerept natuurlijk. Een flinke wandeling door de stad, zijweggetjes en ondergrondse passages later kwamen we bij het kasteel terecht en liepen we gewoon naar binnen. Het stukje binnen de kasteelmuren is gratis om te bezichtigen. Hier was ook een Shinto tempel te vinden waar Arjen aan een tablet een super awesome bericht heeft achtergelaten. Die berichten worden gezien als wensen gericht aan de goden. Als je deze op een tablet opschrijft en hangt dan worden die wensen naar de Goden toegebracht. Een mooie manier om ermee om te gaan.

    Toen gingen we door naar het hoofdgebouw van het kasteel zelf. Uiteraard is het kasteel ook getroffen door de atoombom en zo goed als compleet weggevaagd. Op de kasteel grond waren ook alleen nog maar funderingen en omheiningen tezien van wat er ooit gestaan heeft. Alleen het kasteel is wel herbouwd zoals het er origineel uitzag. Ze hebben er alleen een museum van gemaakt. Super impressive, maar je mocht alleen geen foto's maken helaas. Hier hebben we harnassen van Samurai gezien, katana's, informatie over het ontstaan van Hiroshima, de effecten van de bom (met foto's) en nog veel meer. Op de bovenste etage had je uitzicht over Hiroshima zoals de keizer vroeger ook gehad zou hebben. Een educatief dagje al so far! Het kasteel had ook een katachtige mascotte! De lijst wordt weer groter.

    Toen zijn we weer terug gelopen richting het centrum en kwamen we middenin het Hana festival terecht! Deze was nog vollop bezig. Ze hadden de grootste weg van Hiroshima compleet afgezet en het stond overal vol met podia waar optredens werden gegeven en kleine kraampjes die voedsel en drankjes verkochten! Een soort Parkpop, maar dan niet in een park. En cooler, want Japan. Zo hebben we even staan kijken bij een soort vrouwen drumband die ook een toneelstukje over demonen erbij deden (denk ik). Deze groep had ook een oudere fluitspelende man erbij zitten die er gewoon badass uitzag. In mijn volgende leven (als dat een ding is) wil ik die man zijn met de stem van die buschauffeur uit Kyoto.

    Daarna liepen we door, even biertje gehaald, want nu mag je op straat drinken en kwamen we terecht bij een "rock" podium waar vier dames en een dude bezig waren met een optreden. Hier ook even bij staan kijken en ze waren nog best goed! Geen idee waar ze over zongen, maar het waren scholieren dus het zal wel niets heel bijzonders zijn geweest. De sfeer zat er in ieder geval goed in! Wij weer doorlopen nadat ze klaar waren en kwamen we weer terecht bij een groepje trommelfanaten die er nog verdomd goed in waren ook. Zo in sync, met danspasjes erbij en switchend van trommels alsof het niets was. Ik wil niet weten hoeveel oefening daarin zit. Er zat zelfs een dame bij die zo hard aan het glimlachen was van plezier dat je er zelfs ook spontaan van ging lachen. Flower festival = awesome!

    Na een korte pauze in de schaduw genomen te hebben, (ik ben nog steeds een ginger eh) aangezien de zon immens zijn warme licht op ons neerdaalde, besloten we op zoek te gaan een craft beer cafe die ik eerder opgezocht had. Na wat rondlopen kloten hadden we hem gevonden en ondanks dat hij pas om 17:00 zou opengaan, was al open toen we aankwamen! Score!

    Daar hebben we eigenlijk een groot deel van de avond doorgebracht. Met lekkere biertjes, (tegen belachelijke prijzen. Dat wordt droog brood eten voor een maand als ik thuiskom) lekkere hapjes en goede gesprekken hebben we ons vermaakt. Na een beetje bekomen te zijn van de schrok van de rekening maakte we aangestalte om een parfait shop te vinden! Dit keer moesten en zouden we slagen!

    Wij liepen als twee beetje aangeschoten gaijin door de stad op zoek naar een parfait shop en je raadt het al, we hebben het niet gevonden. Alweer niet. Balen! Verslagen keerde we maar terug naar het appartement wat een flinke wandeling was die een stuk korter leek door het goede gezelschap. Eenmaal "thuis" aangekomen hebben we nog even ontspannen totdat we als een blok in slaap vielen.

    TL;DR - A-dome bezocht en memorial park. Golden week en daarmee ook het bloemen festival. Drukte. Optocht gezien. Hiroshima castle bezocht. Terug naar het festival. Een aantal optredens bezocht. Naar een craft bier cafe geweest. Veeeeel bier gedronken. Geen parfait shop gevonden. Groot end terug lopen.

    Dag - het gaat allemaal veels te snel - は、シャワーが小さくすることが多い    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English