Santa Teresa

De stadstour ging gelukkig door en nu was het weer spannend of we daadwerkelijk op pad gingen richting Machu Picchu. We moesten om half 8 naar het kantoor van de touroperator komen en dan zou hij ons daar oppikken met het busje. Maar gelukkig kwam hij voor voor Zuid-Amerikaanse begrippen nog best op tijd en dus gingen we op weg voor onze 5-daagse Inca Jungle Trek. Het leuke van deze tour is dat je niet 4 of 5 dagen alleen maar aan het lopen bent richting Machu Picchu, maar lopen combineert met mountainbiken, raften en ziplinen. Zoals we vooraf al wisten werd iedereen bij elkaar gevoegd en dus stonden we niet met 1 busje boven op de berg klaar om te mountainbiken, maar met 3 bussen. Na de Death Road te hebben overleefd, was deze tocht eigenlijk een beetje saai op een redelijk goede asfaltweg naar beneden. Na een late lunch werd de groep al een stuk kleiner, want niet iedereen bleek het raften er ook bij te hebben geboekt. Maar ondanks dat we maar met een klein groepje verder gingen, stonden er 'gelukkig' een heleboel andere mensen op ons te wachten aan de oever van de rivier. Als ware drilinstructeuren stonden de gidsen ons aan te moedigen toch echt op te schieten met omkleden, maar eenmaal in het water kon er weer normaal gecommuniceerd worden. Deze raftontgroening voor Robert verliep heel goed en smaakt naar meer. Wordt dus vast nog een keer vervolgt in de komende maanden.

De tweede dag stond een fikse loopdag op het programma van 21km door heuvelachtig terrein. Voordat we warm kunnen zijn, stoppen we bij een lief oud vrouwtje om de nationale drank van Peru te gaan proberen. Chicha is een maisdrankje in zowel een non-alcoholische als alcoholische variant. Een glas staat gelijk aan een halve kilo rijst qua proteïne dus je zal begrijpen waarom de lokale boeren dit drankje veel drinken om het harde werken aan te kunnen. Om 8 uur zit het eerste shotje er al in. Dat belooft wat... We vervolgen de tour de hoge jungle in en we krijgen uitleg over verschillende fruitbomen, koffiebomen en de coca-plantages. Na een korte les: hoe maak je cocaïne, leren we ook dat het nog steeds erg lastig is om de cocaïne productie tegen te gaan. Onder andere omdat Peru niet de internationale regels willen introduceren en dat vliegtuigen nog gewoon de jungle in en uit kunnen vliegen. Na een redelijke klim komen we aan bij een enorm toeristische stop waar al meerdere producten op tafel gepresenteerd liggen. Er zit een aapje met een halsbandje aan een boom, maar een aapje met een snor waar de tegenwoordige hipster jaloers op is, komt snel bij Robert op zijn nek zitten. Ellen krijgt een koati op schoot die na het oppeuzelen van een banaan vredig in slaap valt. René, één van de gidsen, legt uit hoe men vroeger de zaden van een vrucht gebruikt om gezichten en lichamen te verven. Wij worden uitgekozen als proefkonijnen, maar al snel zit de hele groep onder de oranje verf (inclusief de gidsen) en de toon is gezet! Deze keer ontkomen we er niet aan en we proberen ook coca bladeren. Wanneer je coca met een soort as samen in de mond neemt en als bolletje tussen de kiezen en wang houdt, zorgt het voor een verdovende werking. Het lijkt net of je bij de tandarts op bezoek bent zijn geweest. Verder proeven we twee andere sapjes, krijgen we uitleg over hoe chocola wordt gemaakt en sluiten we af met huisgemaakte likeur. Het is ondertussen 10 uur dus waarom niet. Één shotje bevat verschillende kruiden, maar een ander bevat Robert's grote vriend, nl. een slang..

Na dus wat (alcoholische) versnaperingen en hilariteit verder (want laat Ellen nou net haar restje coca bladeren richting het aapje gooien die braaf aan de boom vast zat, en die dit als lekker hapje ziet) vervolgen we de tour naar de volgende stop in de bergen. Hier proeven we ijskoffie en een likeur, shotje nummer 4, die volgens de locals dezelfde werking als viagra zou hebben. We nemen ook een kijkje in een traditionele Peruaanse keuken waar zo'n 15 cavia's rond rennen. Klaar om op een feestdag gegrild te worden. Waar wij namelijk in Nederland een taart bakken als er iets te vieren is, bakt men hier een cavia. Tijd om het echte Inca pad te betreden en we lopen nog wat extra treden omhoog langs de bergen. En prachtig uitzicht over de vallei is onze traktatie voordat we nog een flink stuk door moeten lopen naar onze lunchplek. Na de lunch kunnen we kort bijkomen in de hangmatten voordat we de laatste 3 uur moeten lopen. We lopen verder door de vallei langs de rivier en via een bakje aan een touw worden we naar de overkant geheveld. We zijn bijna bij ons eindpunt voor de dag, namelijk de hotsprings!

Dit was echter het eindpunt van de looproute, maar niet voor de dag zelf. Eder, de andere gids, is namelijk jarig en hier proosten we alvast op bij de hotsprings. We nemen een soort van disco taxi naar het dorpje waar we snel omkleden voor het eten, wat waarschijnlijk één van de slechte diners tot nu toe was. Dit maakt René allemaal niets uit en, ondanks dat Eder er nog niet is, laat hij ons proosten met tequila en daarna deelt hij de Inca pussy shots uit. Na een korte check blijkt hier tabasco in te zitten dus wij gooien deze braaf weg. De reacties van de anderen waren wel hilarisch om te zien. Daana haalt hij een soort van vaas tevoorschijn in de vorm van een piemel en deelt hij nog wat alcohol uit. Ja, het is een rare dag.. We gaan door naar de lokale 'club' en staan met alle andere groepen die de tour doen in een soort van restaurant/ bar. Nadat de glazen deur uit het kozijn viel, er naast ons ook een fles bier op de grond viel en Robert niet meer kon praten, omdat hij toch een Inca pussy shot naar binnen had gekregen en alleen maar kon hikken (in het donker zie je de pepers niet zo goed), was het tijd om naar huis te gaan.

De derde dag zitten wij nog vrij fris aan het ontbijt vergeleken met de anderen die wel langer in de club zijn gebleven. Echter missen we twee van de drie Australiërs, omdat zij opgehaald moeten worden bij het politiebureau.. Ja.. Het was echt een rare dag. Lang verhaal kort.. Ze gooiden slippers naar elkaar, één slipper beland op het dak, één klimt erop om deze te pakken waardoor de eigenaresse van het huis bang werd toen ze het hoorde en de politie belde. Blijkbaar zijn er wel eens verkrachtingen voorgekomen in het dorp dus ja, dan schrik je wel even. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen en wordt de groep opgesplitst en gaan we ziplinen. Ook dit is Robert's zijn zipline ontgroening, maar gezien de afstand zijn we best snel weer beneden en valt de spanning mee. De wankele loopbrug zorgt nog voor de meeste adrenaline en we zijn in ieder geval weer wakker. Vanaf hier rijden we naar Hydroelectrica, wat het startpunt is voor de 3 uur durende wandeling langs de spoorweg richting Aqua Calientes, beter bekend als Machu Picchu Village. Na de lunch maken we ons op voor de wandeltocht, waar met name Ellen flink klaar mee is voordat we het dorp bereiken. We hebben al wat glimpen van Machu Picchu opgevangen op de toppen van de berg, en we kijken er steeds meer naar uit om de ruïnes nu in het echt te zien! We waren al gewaarschuwd dat het dorp enorm toeristisch zou zijn, maar eigenlijk valt het ons alles mee. Het oogt een beetje als een wintersport dorpje en de prijzen vallen ook alles mee. We kopen nog even wat eten voor morgen en kaartjes voor de bus waarna we voor het laatst met zijn allen eten. Iedereen is redelijk gesloopt en aangezien morgen de wekker om 03:45 uur gaat om in de rij te staan voor de bus, duikt iedereen vroeg zijn bed in. Morgen gaan we dan echt Machu Picchu beklimmen!

Iedereen wilt als eerste boven bij Machu Picchu zijn waardoor de rij voor de bus gelijk om 04:15 uur al gigantisch is. De eerste bus vertrekt om half 6 waardoor we dus rustig in de rij kunnen ontbijten. Terwijl de rest van de groep de ruim 1700 trappen naar boven neemt, rijden wij met de bus omhoog. Wij hebben namelijk ook tickets voor de Machu Picchu Berg, wat een twee uur durende klim is. We hebben ook geen moment spijt van deze beslissing als we de rest van de groep zwetend boven op de berg zien aan komen na de klim. Als iedereen compleet is, gaan we het park in waar René ons rondleidt en veel vertelt over de ruïnes. Machu Picchu is een Inca ruïne zo groot als een klein dorp, alleen hoog op de berg. Deze plek was alleen beschikbaar voor de elite (priesters, astrologen, ingenieurs) van de Inca's en wordt gezien als een heilige plek waar vele ceremonies gehouden werden. Niemand woonde hier vast dus eigenlijk kan het meer als een hotel worden gezien in plaats van een dorp. De Inca's hebben deze plek gekozen, omdat men vanaf hier de zon ten alle tijden kan zien opkomen en ondergaan. De zon, sterren en bergen zijn als goden voor de Inca's. Aan de hand van de zon bepalen ze planning voor landbouw. De gebouwen zijn ook zo gemaakt dat de zon door de poorten en ramen op bepaalde tijden van het jaar gezien kan worden. Verder zien we waar vroeger de offerceremonies werden gehouden en leren we hoe de bouwstijl van de Inca's is ontstaan. De berg is namelijk opgebouwd uit terrassen om te voorkomen dat het instort zodra er een aardbeving is. En deze komen hier regelmatig voor. De muren van de gebouwen zijn hier ook op aangepast en het is moeilijk te geloven dat alles handgemaakt is, zo strak en recht dat alle muren zijn. Ja, het waren enorme slimme jongens die Inca's! De Spanjaarden, die de Inca's al langere tijd bestudeerden, hadden hun huiswerk goed gedaan en overvielen de Inca's op een dag bruut. Dit zorgden ervoor dat er een einde kwam aan het Inca tijdperk en namen zij de macht over. Deze plek wordt verlaten en tot 1911 wist verder niemand van het bestaan af. Gelukkig heeft men deze plek alsnog gevonden en mogen wij het komen bewonderen!

Na de uitleg nemen we afscheid van een groot deel van de groep en de gidsen en gaan we onze eigen weg. We beklimmen de Machu Picchu berg welke uitkijkt over de vallei en de ruïnes en op de top hebben we een prachtig uitzicht! Omdat het zo hoog ligt, komt de mist af en toe voorbij wat voor een extra magisch effect zorgt en gelukkig hebben we verder vooral veel zon. De klim is ook behoorlijk intens, maar ondanks dat er 2 uur voor staat, staan we binnen 50 minuten boven. Al dat lopen maakt ons behoorlijk getraind tegenwoordig! En alsof we nog niet genoeg gelopen hebben vandaag, besluiten we toch ook maar richting de zonnepoort te lopen. Dit is de enige toegangspoort die nog steeds intact is en waar men via de officiële Inca trail Macchu Picchu binnen kan lopen. Helaas voor ons is dit ook weer een flinke klim naar boven en uitgeput eten we onze laatste restjes eten op, met ook een prachtig uitzicht op de ruïnes. We hebben voor een extra nacht in het dorp gekozen, omdat we dan niet dezelfde dag nog terug hoeven te lopen naar Hydroelectica en dus hebben we extra veel tijd hebben om de ruïnes te zien. Echter zijn we om 3 uur redelijk uitgeput en, samen met twee Amerikaanse dames van de tour, besluiten we terug te lopen naar het dorp, de 1700 treden naar beneden. Snel douchen, eten en heeeel vroeg naar bed.

De volgende morgen staan we met stramme spieren op en na het ontbijt beginnen we rustig aan de laatste 3 uur teruglopen richting Hydroelectrica. Vanaf hier pakken we de bus terug naar Cusco. Al met al is het een prachtige plek, en super interessante geschiedenis en was het een fantastische tour!Read more