VS - 2018

Er zat vandaag in ons blokhutje geen ontbijt bij in de prijs, maar er was wel een winkel met allerlei zelfgemaakte zoetigheden: Urky en ik blij. Pindanootkoeken, notenmuffin, framboosbrownie, kaneelrolletjes ... Een Sugar shot dat we zeker konden gebruiken, want vandaag gingen we de noordkant doen van de befaamde Grand Canyon.

Zelfs met het verblijf al bijna in het park, was het nog een uur rijden eer we aan de wandelpaden zaten, zo groot is die Grand Canyon. Anders zouden ze het wel Not So Grand Canyon hebben genoemd.

Eerst deden we de Bright Angel Trail, dit is de meest bekende en gemakkelijke trail, waar er nog redelijk wat toeristen rondliepen. Desondanks: genieten. Echt waanzig mooie uitzichten en, aangezien de noordkant op een vrij hoge elevatie ligt, ook nog veel vegetatie. We namen er enkele foto's, de ene al wat meer gedurfd dan de andere (bij eentje waar ik ergens ging staan, kwam er nadien een vrouw toch zeggen dat ze er zenuwachtig van werd om me bezig te zien, dus ja, YOLO zeker?).

Nadien gingen we verder naar een iets minder bekende trail: de North Kaibab (Eva moest altijd aan kebab denken) Trail. Dit wandelpad is als volgt: je wandelt naar beneden in de Canyon en er zijn een heel aantal rustpunten met water waarbij je kunt beslissen: ga ik nog verder naar beneden of begin ik al aan de klim naar boven? Met andere woorden: everything that goes down, must come up. Het eerste rustpunt lag op 1 kilometer dalen. Hier kwamen we een ranger van het Nationaal Park tegen die aan ons vragen begon te stellen als: hoeveel eten heb je bij, hoeveel water, naar welk rustpunt ga je ... Omdat ze zag dat we niet echt een plan hadden, zei ze: "let's make a plan!". Blijkbaar moeten er elk jaar 600 mensen om hulp bellen omdat ze niet meer boven geraken, want de weg naar beneden is verrassend gemakkelijk, maar de weg naar boven is een killer. Slik! We besloten om toch nog even verder te dalen, naar het volgende rustpunt dat op 3,2 kilometer dalen ligt. Eva heeft, wijselijk, na nog 500 meter gestopt, maar mijn interne buffel zei me toch nog door te gaan. Ik zette het zelfs nog even op een loopje naar beneden, met op de achtergrond Eva door de kloof roepend: "Niet ... Lopen ... Zot ...". Op 3,2 kilometer even bijgetankt aan het waterbronnetje daar en ik kon beginnen aan de klim naar boven, 3,2 kilometer lang. Eva sloot halverwege aan en daar gingen we. Onze kontjes zijn er nog niet van bekomen... Onderweg kwamen we nog mensen op muilezels tegen, want blijkbaar kon je ook zo het toertje doen, de sissies.

Onze kontjes hadden wel tijd om terug tot vorm te komen, want de rit naar Flagstaff (de volgende stad waar we verblijven) is er eentje van dik drie uur. Flagstaff blijkt ook op een hoger niveau te liggen dan de rest van de staat, dus: overal groene planten en flink wat koeler. Zalig. Ook qua slaapplaats vielen we met onze Canyon konten in de boter: Michael en Kris hebben een zeer mooi huis waar we drie dagen zouden doorbrengen. Het zijn zeer sociale mensen die echt alles voor hun gasten deden: zelfgemaakte snacks, flesjes water, lokale tips ... Toen ze zagen dat we 's avonds zelf zalm gingen maken en wijn drinken, hadden ze de tafel al volledig gedekt met glazen, borden, bestek ... tegen de tijd dat we uit de douche kwamen. Na de maaltijd, mochten we zelfs nog een ijsje maken uit hun royale keuze aan smaken. Ze deden de vriezer open en er zaten echt acht verschillende potten in met allemaal smaken die we wilden proberen. Jep, we hebben zelfs een pot leeggemaakt.Read more