Jandaan en Marleen

India is een land zonder vangnet. Heb je geen geld dan kan je niet eten. Dan kunnen je kinderen niet eten en ga je als niets verandert vanzelf je reïncarnatie tegemoet. Klagen heeft geen zin. Waar ik ook een handje van had en soms nog wel heb. Waar zoveel Hollanders een handje van hebben. Geen vangnet betekent: geen WW, geen zwangerschapsverlof, geen bijstand, geen zorgtoeslag, geen huursubsidie, geen kinderbijslag, geen nivellering, geen gelijke kansen voor elke laag in de maatschappij. Ik ervaar dit doordringend door al mijn poriën en begrijp zo goed dat Nederland 1 van de beste landen ter wereld is om te leven. Ongelooflijk welvarend. Dat maakt me ook trots. Dat ons vangnet een resultaat is van welvaart. Dat is fantastisch. Het zorgt er ook voor dat ik wel tien keer nadenk voordat ik cynisch de status quo bekritiseer in wat er allemaal niet deugt.

Politiek filosofisch gemijmer II - Iedereen in de bijstand gaat verplicht naar Delhi om 1 week te overleven op straat. Daarna in groepstherapie reflecteren wat je hebt geleerd en hoe je dat kunt inzetten voor jezelf om te groeien naar financiële onafhankelijkheid en meer grip en regie over je eigen leven. Bij weinig progressie verplicht twee weken naar Delhi. Und so weiter!' Goed voor de economie. Goed voor werkgelegenheid. Goed voor het aantal beschikbare banen. Goed voor ondernemerschap. Goed voor balans geboorte- en sterftecijfer. Past perfect in het huidige beleid van meer zelfredzaamheid! Dit is natuurlijk een ridicuul voorstel. Alhoewel ik denk dat we van het karakter en de mentaliteit wel wat kunnen leren van de Indiër. Geboren ondernemers. Werkelijk waar creatieve acrobaten die overal wel een handeltje uit kunnen purren.

Terug naar onze gastvrije ontvangst in Delhi. Ravi is 1 van de drie broers die gezamenlijk het bedrijf van pa hebben overgenomen. Een handel in wetboeken redigeren, binden en drukken. Anju is naast een voortreffelijke gastvrouw en India gids op allerlei onderwerpen ook lerares Engels. Voor drie ochtenden in de week. De pa van Ravi leeft ook bij het gezin. De jongste zoon werkt in Singapore en de oudste zoon werkt als accountant en is rijp voor een huwelijk aldus pa en ma. Pa heeft al wat op het oog. Uithuwelijken klinkt a-westers maar als je jezelf erin verdiept heeft het ook wel schoonheid. Het beslissen gaat namelijk niet over 1 nacht ijs. Tot in de diepste details wordt er gekeken wat een eventuele goede match voor zoon en dochter kan zijn. Weet jijzelf wie goed bij je past als je 24 bent? Ik snap dat het wat inlevingsvermogen vergt. De opa in huis is een man van 85. Hij leeft in huis. Doet elke dag een wandeling en kijkt elke avond steevast zijn favoriete Hindi programma’s. Samen met de hulp Raju. Ik houd van die man. Onverstoorbaar. Zijn armen langgerekt langs zijn lijf en ietwat leunend naar achter. Hij schuifelt heen en weer. Af en toe spitst hij zijn oren. Hij is trouw hindoe gelovig. Bid elke ochtend voor zijn mini tempel. Voor een kast vol met goden. Je vergeet dat hij er is. Je vermoed dat het leven aan hem voorbi trekt. Totdat hij denkt dat wij vertrekken en staat hij er als de kippen zo snel bij. Dit keer vals alarm. Maar stiekem houdt hij alles in de gaten. Zijn vrouw is vorig jaar overleden. Op de vraag of hij haar mist wordt hij even stil. Hij draait zijn hoofd kijkt me aan en antwoord:’natuurlijk!’ Stilletjes draait hij weer om. Je ziet dat hij haar mist. Je voelt dat daar misschien lichtzinnig over wordt gedacht. En dan is daar Raju. Een lieve jongen die het gezin 24/7 bijstaat. Ver weg van zijn familie. Hij kan zich niet heugen wanneer hij is gaan werken. Hij weet niet beter. Raju is als de zon. Een lichte, goedlachse positieve knaap van rond de twintig jaar oud. Hij heeft 1 dag in de maand vrij. Dan bezoekt hij zijn broer. Die ook in Delhi werkt. Op een motor. Het geeft hem een stoer uiterlijk. Zijn moeder is ziek. Hij verlaat het gezin voor ongeveer tien dagen. Een vervangende hulp is al ingeslagen. Opa en Raju.Twee mensen alleen en als vrienden samen. Erg mooi om hun wisselwerking te zien. Vriendschap gaat over de klassen heen. Ik voel me ontroerd als ik ze beiden ‘s-avonds aanschouw. De een lachend. De ander serieuzer. Samen in een ruimte. Gezonken in Hindoe avonturen. Wij zitten in de ‘formal room’. Te converseren. Te praten over het leven. Te praten over de verschillen. Het voelt aristocratisch. Russisch begin negentiende-eeuwse elite. Raju lacht en ik neem een slok van mijn Johnny Walker. Ik heb verschil in ongelijkheid niet meer gevoeld dan dat moment. Ik ben niet gewend dat mijn water wordt gebracht. Mijn eten wordt opgediend. Dat ik zit en iemand anders basale huishoudelijke handelingen voor mij verricht. De Indiër kan niet zonder. Ik voel me eerst vreemd en ongemakkelijk. Welke etiketten horen hierbij? Ben ook wel verrast hoe snel het went. Is dat erg?

Drie dagen hebben we genoten van een wereld in India, zijn we verwend, inzicht vergaard in India die we waarschijnlijk nooit hadden gezien als we een andere huidskleur hadden gehad. White privilege is overal. Wellicht in India weer meer dan de andere plekken die we hebben bezocht. Het is ook bizar om je echt te realiseren dat blank zijn echt een dikke pro is in de wereld waarin we leven. Ik wil het niet geloven. Maar het helpt wel om het te zien. Het kan helpen om hiermee bijvoorbeeld milder te kijken naar een vraagstuk als 'Hoe gaan we om met een continue stroom aan migranten die opzoek zijn naar een beter leven. Een veilig leven. In the end - Je gaat pas weg als je geen andere mogelijkheid hebt, toch? Mensen in Nederland zonder baan verkassen wellicht ook zonder vangnet.

Genoeg gedachten en pseudo politiek filosofisch gebrabbel. We zijn nu in Jodhpur. De blauwe stad. Boef ligt heerlijk te tukken en draait zich nu wat om. De airco blaast zachtjes koele lucht (29 graden?). Straks springen we de luid toeterende straten weer op. Waar koeien, tuk tuks, geiten, fietsers, bestelwagens en heel veel mensen ons weer opnemen in de chaotische schoonheid van hun land. Op naar een volgende chai. Ons favoriete opkikkertje.Read more