Jandaan en Marleen

De gedachte aan een bounty eiland maakt menig mens week. Zo geldt dat ook voor mij. Kabbelende golven. Kraakhelder water. Parelwitte stranden. Een aquarium vol met allerlei kleurrijke en verschillende grootte 'fishies'; aldus Tania, onze Finse scuba master. Bungalows met uitzicht op al dat pracht, snorkeltripjes, strandbarren met exotische cocktails die dat weke gevoel versnellen. Eindeloos uitslapen, slenteren en driemaal daags maaltijden verteren. In de middag wat zwemmen. Af en toe opkijken omdat een vis ui het water springt. Gebronsde mannen die met brandende stokken zwierig een show opvoeren tijdens zonsondergang. Een oudere Duitse yoga snorremans die enigszins gedwee zijn klasje probeert vol te venten. Je kunt wandelen door de jungle. Varanen observeren, die overigens grotere bange poeperts zijn dan jouw vrees voor een klein hapje uit je been. Meerdere Hangmatten tussen palmbomen helpen je om roezig de middaghitte te omzeilen. Lukraak zijn dit wat associaties die het brein wil zien bij de gedachte aan een bounty eiland. Ik geef toe het klinkt zoet en fijn. Het is daadwerkelijk het aanzicht van ons verblijf op de Perhentians.

De paradox van al deze hemelse illusies voor mezelf is: 'Ik haat bounty eilanden.'

Reizen voor mij, althans de gedachte over reizen, is een intieme inzage in het leven van andere mensen. Mensen die anders denken over het leven. Mensen die anders omgaan met de dood. Culturen die ik niet goed snap maar wel langzaam leer begrijpen. Landen waar werken nog ondernemen is en niet wachten op je loon. Mensen die niet zelf kunnen beschikken over de vrije wil en keus met wie zij hun leven willen delen. Culturen waar wij ik is. Culturen die anders kijken naar tijd en de omgang met die tijd. Landen waar de sterkste overleeft elke dag telt. Mensen die met het minste te besteden het warmst en gulst zijn in gastvrijheid. Al die culturen die haaks staan op waar ik vandaan kom. Waar ik mezelf tegenkom in westerse waarden. Culturen waardoor ikzelf rijker word zonder een uitkomst op mijn bankrekening.

De meeste bounty eilanden zijn gecorrumpeerd door verveling en consumptie. Zo ook de Perhentians. Het heeft niets te maken met lokaal leven, behalve dat locals daar ook moeten leven. Anders geformuleerd het heeft alles met lokaal leven te maken alleen niet het lokale leven begeert door mijzelf. De locals verdienen geld aan de witte, net te volgepropte westerlingen die zich schaars, zichtbaar verveeld de dag door worstelen met verschillende shakes, burgers en drank. Voor de locals is het meedoen of niet meedoen. Niet meedoen betekent mijn buurman wordt rijk en ik raak gefrustreerd. Wel meedoen levert twee groepen op. De goedlachse local en de onverschillige 'ik haat toeristen' local. Het eten wat de beiden groepen produceren is niet bijzonder goed. Achter elke palmboom liggen stapels afval. En het strand is bezaaid met restanten sigaretten.

De Perhentians liggen in Maleisië. Maleisië is een zeer streng islamitisch geregeerd land. Een bounty eiland als de Perhentians kan eigenlijk overal liggen behalve in Maleisië. De lokale dames zijn gedurende de dag volledig bedekt en de westerse evenknie loopt nog net niet naakt over het strand. De lokale bevolking is aan de ramadan en het witte volk slurpt en vreet zich vol met gefrituurde zooi en ijzige drankjes. Waarom naar de Perhentians als Ibiza een stuk dichterbij is? Misschien is dit wel het antwoord op stabiliteit en rust. Handel is de hoogste religie.

Dit klinkt natuurlijk allemaal als een pagina uit de scheurkalender van Van Straaten. Waarschijnlijk denk je: 'Gast zit niet zo te zeiken en hopelijk schrijft de boef weer snel.'
Wat het dan ook is. Dit is ook een deel van onze wereldreis en in iedergeval een deel van mij.

Langzaam sijpelt een omgeving als de Perhentians met al zijn verveling en oppervlakkigheid mijn lijf in en word ik kribbig. Word ik geconfronteerd met westerse saaiheid. 'Ik koop dus ik heb plezier.' 'Ik consumeer dus ik ben.' En ik doe potjandorrie ook gewoon nog mee. Ik duik. Ik zit in dezelfde tentjes. Ik plons in het water. Ik verlang naar een Oreoshake! Sterker nog: 'Ik heb hem nodig!' Ik ben waarschijnlijk wat a-typisch maar voor mij is dit dus de metafoor voor mijn innerlijke strijd. Waar ik vandaan kom en wat ik verafschuw. Wat ik ben en wat ik haat. Een glimlach ontwaakt zich op mijn gezicht. Hoe kan ik dit denken, voelen, vinden, ervaren, opschrijven en ook nog delen. Dat is blijkbaar ook wie ik ben. Schrijf ik om jou dit stuk leuk te laten vinden, er kribbig van te worden of iets anders?

Ik ben benieuwd..Baca selengkapnya

Ik ben zijn naam vergeten. Zijn donkere ogen priemen en glinsteren tegelijkertijd. Zijn energie fonkelt als de kleine vuursplinters die dwarrelen boven een kampvuur. Soms heftig. Dan weer rustig. Zijn armen gesticuleren driftig en bedeesd in het ritme mee. Vijf mannen zitten aan tafel. Gekleed in traditioneel moslim kledij. Hun donkere ogen observeren me als er wordt gesproken over de islam. Onderzocht voelt het. Ik ben het onderwerp om te belichten. Ik ben de vreemde. Handen worden om beurten toegereikt. Ik leer mijn eerste les al snel. Wie goed doet, ontvangt goed. In zijn geval een ticket naar 't paradijs. Het probleem in de wereld is dat mensen niet de wijze van de islam volgen. Niet vijf keer per dag bidden. Niet goed voor hun lichaam zorgen. Er is geen probleem in de wereld als iedereen zich daar aan committeert. Ook in Syrië is dit het probleem. Ze bidden ook daar niet. De vastberadenheid waarmee het dat zegt verwart me. Ik ben zelf altijd geneigd om de zekerheden te betwijfelen en de onzekerheden te omarmen. Hoe weet hij wat waar is? Wat goed is? De toon verraadt impliciet dat de slachtoffers in Syrië zelf verantwoordelijk zijn voor wat er gebeurt. Als ze de regels simpel naleven is er geen probleem. Deze benadering is zo simpel en lachwekkend in mijn overtuiging dat ik de impuls tot weerwoord voor me houd. Het moment om te betwisten geruisloos voorbij laat dobberen. Toch schuilt in elke eenvoud een oplossing. Onzichtbaar voor t blote oog maar toch zo wezenlijk aanwezig. Zijn leraar heeft in Leiden gestudeerd. De link met Nederland maakt hem trots, geeft hem een zekere positie in het gesprek. Zijn ogen verklappen de waarde die hij eraan ontleent. Ze lichten op en doven langzaam ondersteunt met een ferme mmm en aanstekelijke lach. Ik word bij twijfel of bij vragen vakkundig geloodst naar de koran. De encyclopedie voor alle antwoorden. Ook voor de ongestelde vragen. Het gesprek verloopt soepel. Er zit een flow in die laveert tussen betekenisvol en de gebruikelijke ditjes en datjes. Ik heb altijd dat stemmetje in mijn hoofd dat me influistert om mezelf te verzetten tegen geloof. Ik geloof dat ik daar goed aan doe. Dat ik, het product van Europese invloeden en cultuur, altijd de beschikking heb over mijn wil. Dat ik daar in kan kiezen. Dat de wetenschap meer richting geeft dan een boek met verhalen. Dat 'waar' iets te maken heeft met cijfers en berekeningen. De uitkomst van de berekeningen is mijn werkelijkheid. Wellicht mijn waarheid. Het doet me denken aan Robin. Die zinspeelde waarom ik voor alles opensta behalve voor Jezus Christus. Ik hoefde hem alleen maar te vragen om te komen. Alleen maar die vraag. Een vraag waartegen ik me verzet. Waar ik alleen door dat te doen controle heb over mijn waarheid. Geloof is enkel een bundeling van verhalen in een boek. Dat door de tijd heen diffuus is door interpretatie. De tijd treedt op als een smid en houwt de betekenis telkens in een andere vorm. Het is ook fascinerend dat geloof terugkeert in mijn leven. Ik geloof in de tien geboden. In de waarde onder die woorden. Nu is het Allah. Bij Robin was het Jezus. Het blijft als tokens op mijn pad komen. Kan ik betekenis in de willekeur ontdekken?

Hij frommelt een papieren boekje uit een van zijn zakken en vraagt om mijn naam. Ik moet curiosity voor hem opschrijven en mijn naam.
Ik verzeker hem dat ik ook zo op facebook te vinden ben. Ik voel me trots dat ik word gedoopt tot nieuwsgierig. Johannes is Yusuf in de islam. Hetzelfde karakter. Enkel een andere naam. De klank past bij de begroeiing op mijn kin. De dag is nog nauwelijks begonnen en ik word al gerekruteerd. Dat is het doel van de echte moslim. Zoveel mogelijk mensen bekeren. Nieuwe volgelingen vastpinnen op de islam. Aldus de leraar. Altijd beschikbaar zijn voor de hogere macht. Het paspoort in zijn broekzak is zijn boardingpas naar het hiernamaals.

Curiosity: 'One day you will become a good muslim!'
We kijken elkaar en schudden de hand.Baca selengkapnya