Euskal Autonomia Erkidegoa

We hebben eerst km's heerlijk op het fietspad langs de kustlijn kunnen fietsen. Maar sinds we aangekomen zijn in heeft het allemaal behoorlijk tegen gezeten. Uiteindelijk is alles goedgekomen maar ik schrijf nu wel even alles van me af. We komen goed in Deba aan. Zowel Google maps, als de Garmin, als de Camino del Norte van de Belgen zegt dat we daar over de berg moeten en dat het steil is. De (drukke) weg gaat om een soort kaap geen, zo'n 8 km om én een drukke weg. Omdat alle navigatie dat zo vindt, nemen we koffie met een muffin voor moed om dan tegen twaalf uur de berg op te gaan. Al vrij snel te steil om te fietsen. Dan nog steiler zodat we zelfs om en om met z'n tweeën één fiets naar boven moeten duwen. We hopen dat het toch echt maar een klein stukje is dat het zo idioot steil is. Zo steil hebben we het nog niet gehad. Dan wordt het iets vlakker, we gaan weer fietsen, laagste versnelling, turbo en rustig omhoog. Weg wordt weer steiler, ik stap van mijn fiets, weg loopt ook nog eens in de breedte scheef en mij fiets steigert als een paard. Ik val, weet wel mijn fiets te houden. Bagger! Dan maar weer samen een fiets duwen, weinig alternatieven. Er komt een Spanjaard met hond ons tegemoet. Heel gesprek, zonder een woord Engels maar met heel veel handen en voeten geeft hij aan dat we met de fiets toch echt beter de N-route kunnen nemen, dat kan prima zegt hij. Deze ellende houdt nog een km aan en gaat aan de andere kant nóg steiler naar beneden dan dat we hier omhoog gegaan zijn. Dus teruggelopen. Weer beneden in Deba komen we in een hoosbui terecht. We kunnen schuilen onder een overkapping. Als de bui min of meer stopt kruizen we onze vingers en gaan de hoofdweg op. Rond 8 km 7% omhoog, en inderdaad dat valt reuze mee. Geeft wel aan hoe extreem die andere route was. Een waarschuwingsbord zou wel op zijn plaats zijn. Door de motregen zijn we behoorlijk nat en wanneer we na die 8 km weer naar beneden gaan is dat behoorlijk koud. Extra kleding aan helpt. Om kwart over twee besluiten we geen camping te zoeken maar een hotelkamer. We vinden er een in Getaria, net van de weg. We kunnen er vanaf 16.00 uur in dus wanneer we rond half vier Getaria binnenrijden gaan we eerst koffie doen. Even over vieren komen we aan bij de bed & breakfast. Niemand daar, bellen: 'Ik ben er zo, maar ik ben volgeboekt hoor!' 'Maar wij hebben geboekt' Het blijkt dat zij niet op tijd onze boeking heeft gezien, er zijn mensen langsgekomen en zij heeft haar overgebleven kamer verhuurd. Kak, kak en nog een KAK. Op een hol op zoek naar een alternatief. Mede met haar hulp vinden we die, een heuvel verder. Nog even hoop gedoe moet hoe of wat annulering Booking.com maar ze is heel lief, behulpzaam dus kwaad worden lukt niet. We krijgen thee en wanneer de reservering op de andere heuvel gelukt is, wijst ze ons de weg en krijgen we een fles wijn mee. Natuurlijk ligt die andere locatie hoger, hoe kan het ook anders. We hebben het helemaal gehad. En wanneer we ontvangen worden op de andere locatie en gevraagd wordt of we nog weggaan vanavond zeggen we allebei volmondig nee. Douchen, alles opladen en opeten wat we nog in de tassen hebben. Vroeg slapen. Morgen kan alleen kaar beter zijn, hopen we.Læs mere