Reset search
The traveling biologistsThe traveling biologists
SatelliteEdit route
traveled in 11 countries Read more Halle, Belgium
  • TravelerZuid-Oost Azië
    21
    Day 143

    Vines & wines

    March 16, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 20 °C

    Deze ochtend stonden we met volle goesting op, want we hadden een wijntour geboekt. Marlborough is de regio waar er het meeste wijn wordt geproduceerd in Nieuw-Zeeland. Wat makkelijk is, de wijngaarden liggen allemaal dicht bij elkaar, dus je kan er makkelijk meerdere bezoeken. We hadden een hele dag geboekt met een lunch in een wijngaard. We stonden te wachten aan de ingang van onze camping. 9u30 kwamen ze ons oppikken. We wachten en wachten en na vijf keer de confirmatie mail te checken en herchecken besloot Tat te bellen. Een vriendelijke mevrouw nam op, ze ging direct checken met de bestuurder van het busje. Maar zo bleek, door een fout in het systeem, was onze boeking niet doorgegeven aan de bestuurder. Dus deze wist niet dat hij ons moest komen oppikken. Ondertussen waren ze al aan hun bestemming, dus gingen ze niet terug komen. Wij natuurlijk zwaar aan het balen. Maar ze konden ons wel nog meenemen met de tour in de namiddag. Beter dan niks besloten we dus. 12u20 was de nieuwe afspraak. Het was al 10u ondertussen dus veel tijd hadden we niet, want we moesten gegeten hebben voor de pickup. We besloten terug naar het stadje te stappen. Heel op ons gemakje genoten we van de omgeving. We liepen richting de haven en over een brugje. Net op het einde spotte Steven een grote stingray in het water. Dat was een leuke verrassing, een troostprijs. We wandelden verder langs het water en zagen verschillende zeesterren langs de kant. Sommige hadden nauwelijks armen terwijl andere er wel 15 hadden. Na deze korte wandeling was het al tijd om terug te keren. We aten boterhammen aan onze campervan. Zeker niet slecht, maar toch wat saai nadat we een lunch in een wijngaard hadden verwacht.

    Eindelijk was het tijd om ons op te pikken. Een grote vriendelijke kerel stapte uit het busje en begroette ons. We waren de eersten om opgepikt te worden. Hierna pikten we nog zes mensen op. We waren dus een beperkt groepje, leuk! De eerste wijnkelder was heel gezellig. Het proeven was letterlijk in de kelder. Er was ook een repetitieruimte voor een bandje. We proefden 6 wijnen in totaal. De wijnerij was vooral bekend voor riesling en hiervan proefden we er twee, zeker niet slecht, niet zo zoet als verwacht. We proefden ook een sauvignon Blanc, de meest geproduceerde soort in deze regio. Deze smaakte Tat vooral.

    De volgende wijnkelder was Giesen. Een vrij bekende en grote wijnmaker. Vooral de rode wijnen waren uitstekend, maar vrij duur. De uitleg was goed, maar de sfeer iets formeler.

    De derde kelder was Forest, onze favoriet. Super mooi gelegen. Eerst kregen we nog wat uitleg tussen de wijngaarden over het groei- en oogstproces van de drijven. Hierna volgde het proeven. De mevrouw die uitleg gaf, pam, was echt fantastisch. Ze gaf voldoende uitleg, maar ook altijd tips voor gerechten om er mee te maken. Haar uitleg was zo gedetailleerd dat we er honger van kregen. De wijnen vielen natuurlijk ook in de smaak.

    De namiddag was al goed gevorderd en het was tijd voor de laatste kelder. Hier zat nog een vorige groep en een meisje was wat aangeschoten en heel luid. We waren toch wat blij toen ze vertrokken. Al kunnen we het niet kwalijk nemen dat je wat beschonken bent op het einde van de toer, want je proeft op ieder plek zeker vijf wijnen. In onze groep was iedereen ook al wat luider en socialer geworden. Deze wijnkelder was ook gezellig en met lekkere wijnen, maar deze was onze minst favoriet. Misschien ook omdat het de laatste was, moeilijk te zeggen.

    Hierna volgde de trip naar huis. We werden tot aan de deur van onze campervan afgezet. Vanaf dan was het onze beurt. Het koken van ons diner kon beginnen.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    2
    Day 142

    Picton

    March 15, 2019 in New Zealand ⋅ 🌙 17 °C

    Hallo iedereen, alles is oké met ons. Wij zitten niet in de buurt van Christchurch. We zijn natuurlijk wel geschrokken van het nieuws. We proberen onszelf en jullie op de hoogte te houden.

    Spijtig genoeg was het vandaag tijd om afscheid te nemen van Kaikoura. Er viel hier nog veel te beleven, maar helaas zou dan ook onze portefeuille leeg geraken. En er valt nog zoveel te ontdekken.

    Onze eindbestemming vandaag was Picton. Dit is een stadje in het Noorden van het Zuidelijke eiland. Hier vertrekt de ferry naar het Noordelijk eiland, maar dat doen we pas overmorgen.

    Het was een eind rijden en de wegenwerken deden er geen goed aan. 'S middags stopten we aan een meer om te lunchen. Hierna reden we verder naar Havelock. Deze stad is de mosselhoofdstad van Nieuw-Zeeland. We reden er enkel door omdat vanaf hier de Queen Charlottes drive begint. Dit is een van de mooiste scenische routes in Nieuw-Zeeland hadden we gelezen. Het is een kronkelige weg die de kust volgt van Charlotte Sound. Dit is een soort baai die heel veel armen heeft. Hij is deel van de Marlborough Sounds. Dit zijn eigenlijk valleien van bergketens die in de zee zijn gezakt. Heel mooi om te zien wel. Maar de route stelde wat teleur. Het struikgewas en de bomen waren zo hoog gegroeid dat je 99% van de tijd niets van de baai zag. Zelfs een uitkijkpunt waar we speciaal voor waren gestopt gaf geen geweldig zicht, zelfs na 10 min klimmen. Af en toe kregen we wel een deftige glimp en dan begrepen we de hype een beetje. Maar uiteindelijk waren we wel blij toen we in Picton waren.

    Nadat we onze camper hadden afgezet op een camping besloten we het stadje wat te verkennen. Het was niet groot zo bleek, maar wel gezellig. Er was een gezellige promenade aan het water. We besloten om een terrasje te doen en besloten ons een portie mosselen als aperitief te bestellen. Het waren de bekende groene mosselen van Havelock. Heel groot, maar ook heel lekker, al moet je er wel iets langer op bijten. We bestelden er elk ook een biertje bij, maar Het moest eerst haar identiteitskaart tonen voor ze een kreeg. 😅 Hierna was het toch wel tijd om terug te keren en zelf aan ons avondeten te beginnen.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    Day 141

    Kaikoura - dag 2

    March 14, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 15 °C

    Vandaag was een fantastisch dagje. Deze ochtend gingen we mee met een whale watch cruise. Er zijn namelijk het hele jaar door sperm whales/potvissen te zien in Kaikoura. Er passeren ook een hele resem andere soorten walvissen, maar daarvoor was het nu niet de juiste periode. De zee was heel wild, waarschijnlijk de wildste die we al gehad hadden. Ze hadden gewaarschuwd voor zeeziekte. Normaal hebben we nooit geen last, maar nu voelden we het toch ook. Maar gelukkig was het niet al te erg. Al vrij snel bereikten we de plek waar andere boten ook aan het wachten waren. Via een hydrofoon konden ze horen of er een walvis in de buurt was. Niet lang daarna kwam er een boven in de verte. Snel met de boot daarheen. We zagen hem vrij goed. Dat is te zeggen, het deel van de walvis dat boven water komt. Dus zijn rug met spuitgat en een deel van zijn rugvin. Het was al een indrukwekkend zicht. Onze gids waarschuwde ons wanneer hij bijna ging onderduiken. Dit was een speciaal moment, want dan komt zijn staart boven het water. Het was echt een machtig zicht en super goed zichtbaar, maar helaas veel te snel voorbij. Hierna vaarden we verder naar een volgende plek. Dit was toevallig een plek waar verschillende albatrossen en giant petrels aan het rusten waren. Het zijn zo'n prachtige vogels. Maar er was een walvis gespot dus vaarden we snel naar die spot. Helaas was hij al terug ondergedoken. Onze tijd zat er bijna op en dus vaarden we naar een plek waar een groep dolfijnen was gespot. Het waren voornamelijk common dolfins. Deze zijn hier eigenlijk niet zo veel voorkomend dus toch wel speciaal. De dieren waren zo mooi. Echt onbeschrijfelijk. Ze kwamen langs de boot zwemmen en we konden ze echt super goed zien. Ze gingen weg en kwamen terug, sprongen uit het water, zwommen zij aan zij. Zo leuk om te zien!

    'S middags gingen we iets eten bij het terrasje dat we gisteren iets waren gaan drinken. We dronken terug elk een craft bier. Steven nam fish & chips en Tat een fishburger. Het was heel lekker en de eerste keer dat we in Nieuw-Zeeland een echte maaltijd zijn gaan eten. We hebben tot nu toe altijd mooi in onze camper gekookt. 😁

    Hierna was het tijd voor de volgende activiteit. Kajakken met zeehonden. We hadden er al een paar gespot vanop de boot, dus dat was al tof. Het was enkel wij, de gids en een Australisch meisje. In totaal dus twee kajakken. Het waren handsfree kajakken waarbij je moest trappen. Echt wel tof eigenlijk. We spotten twee kleine blauwe pinguïns. Mega super leuk, want we hadden er nog geen gezien en het is ook speciaal om ze in het water te zien. Een was snel terug weg, maar de andere was zich rustig aan het wassen. We bleven hem even bewonderen. Wat verder spotten we er nog twee die boven kwamen in de verte maar al snel terug weg waren. Daarna kajakten we door tot aan de zeehonden kolonie. Er lagen er veel te zonnebaden en eentje was in het water. Toen we verder peddelden kwam hij met ons spelen. Hij zwom onder en naast de kajaks, blies bellen, kwam naar ons toe,.. Wat een geweldige ervaring!    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    25
    Day 140

    Kaikoura

    March 13, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 23 °C

    Vandaag was voornamelijk rijden. We deden een eerste stop om inkopen te doen. Daarna reden we door naar Gore bay. Ondertussen was het al middag en dus aten we lunch aan een uitkijkpunt. We hadden zoveel honger dat we het uitkijkpunt uitstelden tot na de lunch. Deze streek stond bekend voor zijn kliffen. Ze werden ook wel cathedral cliffs genoemd omdat ze wel iets weghebben van de binnenkant van een kathedraal. Het was een cool zicht en de zee op de achtergrond was machtig blauw. Toen we verder reden zagen we dat er picnic tafels stonden aan de zee. Super mooi zicht, maar het was te laat.

    We reden verder tot kaikoura, onze eindbestemming. Het laatste deel van de weg reden we langs de kust. De zee was zo mooi blauw en in de verte spotte Steven dolfijnen! Het waren er een heleboel en ze sprongen zelfs uit het water. Helaas konden we ons nergens aan de kant zetten... We stonden wel in de fille voor de wegenwerken dus konden we nog wat kijken. Kaikoura staat bekend voor zijn zeedieren. Je kan hier heel het jaar door walvissen en dolfijnen spotten. Dat is dan ook het plan voor morgen. We hebben een boottocht geboekt in de ochtend met als doel walvissen te spotten.

    In de namiddag wandelden we nog rond in het stadje en genoten we van een craft beer op een terrasje. Het was super mooi weer. Tat bestelde een mischevious kea en Steven een Mcleads pale ale. Ze smaakten die Niew-zeelandse biertjes.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    2
    Day 139

    Arthur's Pass - dag 2

    March 12, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 15 °C

    De weg terug deze ochtend duurde wat langer dan we ons herinnerde. Het eerste deel was nog altijd wondermooi, zeker met de opkomende zon. Daarna kwamen we op de hoofdweg en hier waren wegenwerken. We hebben toch vrij lang voor rode lichten mogen staan, ongeveer een halfuur extra. Gelukkig konden we ons bezighouden met het mooie uitzicht.

    Terug in het dorpje besloten we natuurlijk om een wandeling te doen. En welke betere wandeling te doen dan de Arthur's Pass wandeling wanneer je in Arthur's Pass verblijft! De wandeling duurde iets meer dan drie uur. Er waren delen door het bos en delen door open vlaktes met struikgewas, soms wat moerasachtig. Er was verscheidenheid aan vegetatie die ons verbaasde. Het was bergop en bergaf en we waren toch wel op toen we terug waren. Een van de stops was een gerestaureerd hutje van de "roadmen". Vroeger moesten deze mannen zorgen dat de baan open bleef. Dit betekende sneeuw ruimen, rotsblokken verplaatsen,.. Een zwaar werkje. Iedere werker had zijn deel van de weg en een bijhorend hutje. Nadat roadmen niet meer nodig waren, werd het hutje gebruikt door vakantiegangers en wandelaars. Alhoewel dat de wandeling zelf mooi was, was het einde wat teleurstellend. We dachten een mooi zicht te krijgen over de pass, maar het was gewoon een stop met uitleg. Er liep nog een deel van het pad door naar een meer en we dachten dat dit misschien een mooier afsluiter ging zijn. Maar we zijn niet tot aan het meer geraakt, want we waren afgeleid door iets onderweg. Een coole vogel natuurlijk, je kent ons toch al wel! Tat spotte hem eerst op een rots ietsje verder. Een mooie bruine vogel, die ongeveer zo groot was als een kip. Hij had wat weg van een waterral. Het bleek een weka te zijn. Een vogel die enkel in Nieuw-Zeeland voor komt en die niet kan vliegen. Wat fantastisch was, was dat hij naar ons toekwam. Hij kwam uit het struikgewas en op het padje. We konden hem echt goed bewonderen. Hij ging zijn gangetje en trok zich niet veel aan van ons. Later lazen we dat weka's heel nieuwsgierige vogels zijn en aangetrokken worden door mensen. Ze komen altijd eens kijken dat er niets te rapen valt. 😜

    Na de wandeling was het tijd voor lunch en wat rust. De parking waar we stonden was veel drukker geworden. We wouden nog een tweede wandeling doen vanuit hetzelfde vertrekpunt, maar er kwamen twee bussen toe. We besloten onze wandeling nog wat uit te stellen in de hoop dat de bussen maar een korte wandeling deden. Uiteindelijk besloten we toch te vertrekken. Er was nog wat volk op de weg, maar blijkbaar ging hun bus bijna vertrekken dus we waren snel alleen. De wandeling leidde naar een waterval. The devils punchbowl was de naam. Hij was de moeite.

    Hierna reden we naar een volgende camping. Onderweg zagen we twee lifters en we namen ze mee. Een jongen uit Zwitserland en een meisje uit Canada. Ze hadden 6 maanden op een katholieke school gezeten en waren nu wat aan het rondreizen. Hun twee vrienden waren al opgepikt en afgezet geweest. Na een halfuurtje zagen we hun vrienden staan en was het tijd om dag te zeggen. We reden door het stadje Springfield (the Simpson!) voor te tanken en daarna was onze camping aan de beurt. Google Maps stuurde ons langs een grindweg, want dit was de "kortste" weg.. Maar de camping was dik in orde en gratis. Na ons eten kregen we bezoek van een man die blijkbaar bijna de hele dag naast ons had gestaan op de parking. We hadden hem verschillende keren dag gezegd, maar herkenden hem niet meer, oeps. Hij had ook een Jucy camper, maar zijn gastank was leeg en hij moest morgen zijn camper binnen brengen. Hij vroeg of hij onze gas mocht lenen, geen probleem. Maar blijkbaar was onze gasfles dichtgedraaid met een speciale schroef en was het onmogelijk om hem los te krijgen zonder het juiste gereedschap. We stelden hem voor om gewoon onze keuken te gebruiken, maar hij wou het eerst nog eens aan zijn buur vragen. Na enkele minuten was hij toch terug omdat de gasfles van zijn buurman niet paste. Dus lieten we hem in onze keuken koken, hij nam wel zijn eigen spullen mee. Het was een Fransman die drie weken was rond getrokken. Zijn vrouw ging meekomen, maar ze kon helaas niet last minute. Ook was hij een Duitse fietser tegengekomen die hij drie dagen een lift had gegeven tot aan de top van Mt Cook.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    Day 138

    Arthur's pass

    March 11, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 17 °C

    Deze ochtend stonden we wat later op, zodat we toch wat uitgerust waren. Onze eerste stop was Ross. Dit is een goudmijnersdorpje. Tot op vandaag zijn de mijnen nog actief. Je kan ook zelf een pannetje huren om goud te gaan zoeken. Dit hebben we aan ons laten voorbij gaan. Dit was voornamelijk een stop omdat we ons afvalwater een keer moesten lozen en hier was een dumpstation. Groot woord, eigenlijk gewoon een kraantje en een deksel boven een pijpleiding. We hadden hierover eigenlijk geen uitleg gekregen. Er was een soort flexibele buis aanwezig, maar deze was zo versleten dat ze niet meer paste op de afvoerbuis. Het plan was dat Steven de buis dan maar handmatig op zijn plaats ging houden. Dit ging niet echt vlot. We besloten om het anders aan te pakken en gewoon een emmer te gebruiken. Dit was toch al wat minder smossen. Zo zie je, er zijn ook mindere kantjes aan het campervan leven.

    In Ross was er ook het Empire hotel. Dit is 100 jaar oud en is geschilderd in geel en groen. Een heel leuk gebouw en er was een bar, maar die was nog niet open spijtig genoeg.

    Voor onze lunch reden verder naar Hokitika. Een stadje aan de kust, dat ook wel gezellig was. We installeerden ons aan sunsetpoint. Een landtong aan het strand. Het was midden op de dag dus was er natuurlijk geen sunset, maar het was wel een mooie locatie. Er stond ook een herdenkingsmonument voor de verschillende schepen die vergaan zijn voor de kust.

    We reden verder en passeerden langs de glowworm dell. Hier was niet veel te zien omdat het midden in de dag was. Spijtig wel want het was blijkbaar wel de moeite.

    Hierna reden we terug het binnenland in. De bergen werden weer dramatisch en prachtig. We reden naar Arthur's Pass en vroegen wat info over wandelingen. We kozen een van een uur doorheen een berkenbos. Het bos was wel wat anders dan bij ons, hier is mos koning. Op deze wandeling waren het vooral de kleine dingen die de show stalen. Zo zagen we leuke paddestoelen en een soort vleesetende plant, zonnedauw. Het was een leuke wandeling en het eindigde bij een rivier, hierna was het terug keren. Toen we bijna aan de parking waren zagen we een leuk vogeltje. Een Southern Island Robin, een soort roodborstje, maar hier is hij volledig grijs met witte borst. We hadden deze al een paar keer gezien en ze zijn echt wel leuk. Deze was helemaal niet verlegen. Hij kwam op Tat haar schoen zitten en prutste wat aan haar veters en broek. Het was echt zo grappig om te zien.

    'S avonds wouden we op een gratis camping gaan staan. Hij was wel wat verder dan gedacht en volledig in de middel of nowhere. We reden door een vallei en het zicht was zooo mooi. Echt wel de verdere rit waard. De plek zelf is klein, er staat nog een andere camper. Er is een toilet, maar super veel irritante en bloeddorstige beestjes.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    2
    Day 137

    Okarito

    March 10, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 19 °C

    Deze ochtend was het tijd om afscheid te nemen van de gletsjers. We deden nog een laatste wandeling naar een gletsjermeer. Het was er heel rustig, we kwamen bijna niemand tegen. Het meer was ook rustig en het gaf reflectie, maar er waren geen bergen om te weerspiegelen. Geen probleem wij genoten van de rust en stilte.

    Onze volgende stop was niet ver, maar een halfuurtje rijden. Van de bergen naar de kust. Okarito is een klein dorpje en met klein bedoelen we ook echt klein. Er wonen maar 30 mensen en in de winter nog minder. Er is geen winkel of café, maar wel een mooie camping aan het strand. We installeerden ons en daarna was het tijd voor een strandwandeling. Het zand had een grijze kleur en werd bijna zwart als het nat werd. Er lagen enorm veel aangespoelde takken en boomstronken. Een speciaal zicht. De zee was vrij ruig, maar voor de rest was het mooi weer. Er lagen zelfs enkele mensen te zonnebaden. Na de wandeling was het tijd voor wat ontspanning. Tat ruste een beetje en Steven zocht naar campings voor onze volgende stops. Daarna planden we de details van de rest van de reis nog wat.

    Na ons avondeten hadden we een activiteit waar we al effe naar uitkeken. We hadden een kiwi tour geboekt. In de okarito regio leeft de zeldzaamste kiwi van Nieuw-Zeeland. Hij is heel verlegen en praktisch onmogelijk om zelf te spotten. Ze zijn 's nachts actief en hebben een heel goed gehoor en reukvermogen. We moesten dus muisstil zijn en mochten geen zaklampen gebruiken. We waren in totaal met 10, gids inclusief. Onze gids was wel wat speciaal, maar super enthousiast en gemotiveerd. Hij benadrukte dat we veel geduld moesten hebben. We reden met de auto naar een plek in de buurt. Hier moesten we nog een halfuurtje stappen en ondertussen ons "stil stappen" oefenen. Onze gids had een transmitter mee waarmee hij de vogels kon lokaliseren. Onze taak was stil zijn en geduld hebben. Af en toe hoorden we een kiwi bezig in de bosjes. We hoorden ook hun kreet. Heel speciaal en totaal niet vogelachtig. Het mannetje is veel hoger als het vrouwtje, ook wel grappig. Uiteindelijk kwam er een toch wel dichtbij volgens de transmitter. We hoorden hem ook duidelijk wroeten in de bosjes. Het was ondertussen pikkedonker dus we zagen absoluut niets tot dat de gids zijn licht aandeed. Dit was een rood licht zodat de vogels niet schrokken. Hij scheen en zagen we daar een lange snavel en hoofdje van een kiwi, inderdaad! Maar hij was verlegen en ging terug dieper de bosjes in. We vloekten in ons hoofd, maar waren ook al ontzettend blij. Nog een tijdje wachten en naar de geluiden luisteren. Plots leek hij terug heel dicht. Het licht ging aan en daar was hij de kiwi. Een ongelofelijk speciaal beestje. Een super lange bek op een klein hoofdje met kleine kraaloogjes, dan een vrij lange nek en een dik lijf. Tat was ook verbaasd hoe groot hij was. We zagen hem zijn gangetje gaan en toen verdween hij terug in de bosjes. Ons geduld was beloond geweest. We waren rond 7u vertrokken en lagen pas na 12u in ons bed. We hadden toch enkele uren moeten wachten, maar hij was het waard!    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    Day 136

    Glacier country

    March 9, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 17 °C

    Gisterenavond besloten we nog een wandeling te doen in het bos nabij het dorpje. Dit deden we omdat er glimwormen te zien zijn als het donker wordt. Helaas waren we niet de enige met hetzelfde gedacht, het was er vrij druk. We kenden het pad niet en moesten wat licht gebruiken om de weg te kunnen zien en niet tegen een boom te knallen of in een beek te sukkelen. De andere mensen dachten hetzelfde. Maar door al die lampen werd het wel wat moeilijk om glimwormen te spotten. Toch lukte het en het was super mooi. Precies vanuit een sprookje. Een foto er van nemen bleek een ander karwij. Eerst een paar keer proberen voor de juiste instellingen, dan geduld hebben totdat alle mensen met hun zaklamp gepasseerd waren, maar het resultaat is toch wel geslaagd.

    'S ochtends stonden we vroeg op en reden we naar een gletsjermeer in de buurt. We hadden hier nog niet van gehoord, maar het werd aangeraden door de camping. Blijkbaar was het een heel bekend meer en het was er al vrij druk voor zo vroeg te zijn. Aan de ingang van de wandeling kwamen we een vrouw tegen die vogels aan het fotograferen was. Een Australische zo bleek en ze gaf Steven nog wat tips. Ook bleek dat Zonhoven de zustergemeente was van haar gemeente in Australië.

    De wandeling was aangenaam, maar het waren vooral de tussenstops die de moeite waren. Dit meer was zo bekend omdat het vrij stil is en zo een perfecte reflectie geeft van de bergen in de verte. Het resultaat is adembenemend. Het was dan ook praktisch aanschuiven voor een foto te kunnen nemen. 😜 Na de wandeling was het tijd voor ontbijt. Het zonnetje was er stevig doorgekomen en het was echt aangenaam.

    Hierna reden we verder naar het volgende dorpje. Namelijk Franz Jozef, genoemd naar de gletsjer in de buurt. We reden direct naar een camping om een plaats te reserveren. Het kan hier nogal druk worden, daarmee. Maar daarna was het direct door naar de gletsjer. Deze is meer bekend dan de fox glacier en er was ook daadwerkelijk meer volk. Er waren ook meer wandeling te doen. Onze eerste wandeling was naar de gletsjer zelf. Onderweg waren er panelen om aan te geven tot waar de gletsjer kwam in de verschillende jaren. Vroeger kwam hij veel verder, maar de laatste jaren krimpt hij voornamelijk. Op de gletsjer zelf gaan is enkel mogelijk met een helikopter. Dit leek ons toch leuk maar een beetje duur. We hoorden wel continue helikopters naar de gletsjer vliegen dus het is wel een populaire optie. Een volgende wandeling ging weg van de gletsjer en dieper het bos in. Op een bepaald moment was er een grote hangbrug over de rivier die van de gletsjer komt. Het water ziet er melkachtig grijs uit door al het steengruis dat meegesleurd wordt. Het water was ook enorm krachtig dus het was best wel spannend om er boven te staan.

    Na al dat wandelen waren we toch wat moe en besloten we naar onze camping te rijden. We installeerden ons op ons gemakje en begonnen een beetje met aperitieven en eten maken. Steven ging naar de keuken om aardappelen te wassen en Tat deed nog verder in de campervan. Ineens hoorde ze een raar geluid buiten. Ze keek en zag drie grote vogels in de verte. Na wat twijfelen viel ineens haar frank dat het Kea's zouden kunnen zijn. Snel de verrekijker grijpen en gaan kijken. Het zagen er inderdaad kea's uit! Snel Steven geroepen om ook te kijken. Hij natuurlijk ook blij. Maar het werd alleen maar beter. Ze vlogen richting onze camping en landen op een boom naast onze plek. Nu konden we ze echt goed zien. Ze vlogen verder naar een dak van de gebouwen. We gingen er naartoe en zagen hoe ze aan het dak aan het prutsen waren. Kea's zijn heel slimme vogels, maar ook een beetje stout. Ze breken graag dingen af zoals dakgoten en ruitenwissers. Maar ze waren geweldig om bezig te zien. Ze riepen ook continu naar andere kea's in de buurt. Het zijn echte tetterkonten. Begrijpelijk was ons avondeten wat uitgesteld. We zagen ze wegvliegen en samenkomen met drie andere. Deze vlogen de hele avond heen en weer en landen vaak nog eens op de boom bij onze camping.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    24
    Day 135

    Westcoast

    March 8, 2019 in New Zealand ⋅ ⛅ 18 °C

    Vandaag reden we definitief weg van het zuiden. Onze route nu brengt ons dichter en dichter bij het Noordelijk eiland. Maar we zitten nog steeds vrij zuidelijk, wel langs de westelijke kust momenteel. En die is ook prachtig.

    Maar voor we aan onze tocht begonnen was het eerst nog tijd om inkopen te doen in Wanaka. Ook een toiletstop hoorde er nog bij. Maar daarna waren we weg. Het weer was weer opgeklaard en een zonnetje lachte ons tegemoet.

    Onze eerste stop was aan de blue pools. Een vrij populaire stop blijkbaar. Er was een grote parking en deze stond bijna helemaal vol. Een korte wandeling door het bos bracht ons aan een rivier. Hier konden we over via een soort hangbrug. Nog iets verder volgde een tweede brug en deze hing boven de blue Pools. Deze waren niet zo blauw als op de foto, waarschijnlijk door de hevige regenval van gisteren. Het bleef wel een mooi zicht. We wandelden nog wat verder door het bos en dan was het tijd om terug te keren. Het was ondertussen al middag en we hadden honger gekregen. Gelukkig was er niet veel verder een parking met plaats om te picknicken en een openbaar toilet. We aten restjes van gisteren en hadden een mooi uitzicht op de bergen.

    We reden verder en waren echt betoverd door het landschap. Op een bepaald moment waren de toppen weer zo hoog dat ze besneeuwd waren. We konden ook mooi de lijn zien waar de bomen stopten met groeien.

    Er waren ook vele watervallen door het smelten van de sneeuw. We stopten bij een om hem eens deftig te bekijken. Het was wel de moeite, al zat er wel een rivier tussen.

    We reden verder tot een uitkijkpunt dat een typisch beeld gaf van de westcoast. Namelijk ruige zee aan de ene kant en bos langs de andere kant. Nog een laatste stop aan de kust bij een koffieshopje om een lekkere warme koffie en chai latte te drinken. Een ijsje mocht ook niet ontbreken, al was het daar ijskoud door de wind.

    Onze laatste stop was het dorpje bij fox glacier. We zorgden eerst voor een camping plaats, maar daarna was het direct tijd om de gletsjer te gaan bewonderen. We zagen hem beter als verwacht dus waren we content. Spijtig genoeg waren de wandelingen wel afgesloten en moesten we het stellen met de viewpoint. Maar geen probleem morgen rijden we verder tot een andere gletsjer.    Read more

    See translation
  • TravelerZuid-Oost Azië
    7
    2226
    Day 134

    Queenstown

    March 7, 2019 in New Zealand ⋅ ☁️ 19 °C

    We vetrekken na op ons gemakje te ontbijten richting Queenstown. De rit er naartoe was iets langer dan aanvankelijk gepland. We hielden een kleine plaspauze onderweg en kwamen tegen de middag aan. Vooraleer we een parkingplek gevonden hadden was Steven al goed op de zenuwen van al het verkeer en de drukte. Geef hem maar de natuur en grindwegen om te rijden. Maar gelukkig had Tat had een leuk plekje gevonden om te lunchen. Een wijnbar waar je vele wijnen kon proeven en een kaasplank kon eten. Het was een leuk concept. Je kon kiezen uit een proevertje, half of vol glas. We namen een kaasplank en enkele proevertjes.

    Na de lekkere lunch, was het tijd om een wandeling te maken. Deze ging naar een uitkijkpunt zodat je de stad met het meer en de bergen op de achtergrond kon zien. Maar het regende al de hele dag dus hebben maar een deel van de wandeling gedaan voor we het opgaven. Het moeilijkste deel was eigenlijk de weg naar de wandeling. Die ging zo steil omhoog dat het een echte kuitenbijter was. Maar bon na de wandeling, keerden we terug naar het stadscentrum en dronken we een koffie/warme chocomelk om op te warmen. Ook een ijsje werd er bij gegeten want we zaten in een kremerie. En het was heel lekker. Op de terugweg naar de auto stopten we nog in een gezellig shopje dat gevestigd is in het oudste gebouw van Queenstown.

    Dan was het tijd om een camping op te zoeken en na een uurtje rijden parkeerden we ons aan een meer. Er waren al veel andere mensen maar er was nog plaats genoeg voor ons. We genoten van onze warme camper en na het eten keken we een filmpje terwijl de regendruppels op het dak kletterden.    Read more

    See translation

Join us:

FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English