July 2, 2019 in the Netherlands ⋅ ⛅ 19 °C
Maandagnacht komen we met het vliegtuig vanaf Bali in Jakarta aan. Het hotel ligt dicht bij de luchthaven, maar het is toch al diep in de nacht als we eindelijk in bed liggen.
Na een korte nachtrust eten we ons laatste ontbijt in Indonesië: een lekkere nasi goreng om mee af te sluiten. We nemen de taxi naar het vliegveld. Het zit echter niet mee: het is ongelooflijk druk op de weg en het verkeer staat muurvast. Tergend langzaam kruipen we vooruit, terwijl de tijd door holt. Met flinke spanning zien we het steeds later worden. Eindelijk komen we bij het vliegveld aan, we hebben ondertussen nog minder dan 2 uur de tijd om ons vliegtuig te halen. We blijken bij de verkeerde terminal te zijn gedropt en we haasten ons zwetend met onze tassen naar een trein om naar een andere terminal te rijden.
Na zenuwslopende momenten komt de incheckbalie eindelijk in zicht. Tot onze grote opluchting hebben we de vlucht richting thuis toch nog gehaald.
Rond 15:00 stappen we op het vliegtuig naar Oman. We hebben een hele comfortabele vlucht, en 7,5 uur later stappen we op Muscat uit. We zijn 3 uur terug de tijd ingegaan, en moeten hier nog 6 uur wachten op onze overstap naar Londen. Onze laatste reis is zeker niet de kortste!
Na een nachtelijke vlucht met zeer weinig slaap komen we om 6:30, lokale tijd, in Londen aan. We worden wakker met een kop goede koffie en al snel kunnen we op onze allerlaatste vlucht naar Amsterdam stappen.
Na een lange, uitputtende reis, door verschillende tijdzones heen, stappen we om 11:00 uit op vaderlandse bodem. We worden opgewacht door een ontvangstcomité, waar we even een Nederlands kopje koffie met stroopwafel mee doen. En dan is het moment om afscheid te nemen aangebroken.
Twee maanden gereisd. Enorm veel gezien. Enorm veel indrukken opgedaan en heel veel geleerd. Het is een prachtige ervaring geweest, een die ik heel lang zal blijven herinneren.Read more
IndonesiaBaliBanginLabuansait8°48’41” S 115°7’3” E
June 30, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 28 °C
Vrijdagochtend staan we vroeg op, want om 8:00 nemen we de fastboat weer terug naar Bali. Na een ruige tocht stappen we in Sanur aan wal. We nemen een taxi naar onze homestay, een mooi plekje met hele vriendelijke mensen. Er hangen borden van Ameland aan de muur, waardoor we ons al bijna thuis voelen.
We huren een scooter en gaan als eerste opzoek naar een tentje voor een 2e ontbijt. Na een hele goede maaltijd worden we door een Nederlandse jongen, die al een hele tijd in de homestay verblijft, naar een straat gebracht in de grote stad Denpasar. Hier zitten allemaal juweliers naast elkaar, waar Ruben iets wil kopen. We gaan iedere winkel af en na lang wikken en wegen wordt de goudhandel gedaan. Hierna rijden we de drukke stad uit naar de kust, waar we na een lunch even het strand opstappen. Het is een strand waar we eigenlijk alleen maar lokale bevolking zien. Het zand is zwart van kleur. Een jonge Balinees in traditionele kleding spreekt ons aan en we hebben een leuk gesprek.
Op de terugweg rijden we door een straat met souvenirwinkeltjes, waar we weer onze slag slaan.
Zaterdag nemen we de taxi naar Kuta, daar ontmoeten we Jip, de vriendin van de broer van Ruben. Zij verbleef een korte tijd op Java voor haar werk, en nu gaat ze nog even vakantie vieren. Onze laatste dagen van de reis spenderen we daarom met haar gezelschap. Met z'n drieën rijden we met de taxi naar Uluwatu, een kustplaatsje in het zuiden van Bali. We willen gaan surfen, dus we lopen naar het strand om daar bij surfschooltjes te informeren wat de mogelijkheden zijn. We zien zelf echter al wat ons ook verteld wordt: de golven zijn ontzagwekkend hoog en er staat een hele sterke stroming. Absoluut niet voor beginnende surfers weggelegd. We besluiten daarom om de middag op het strand te spenderen en lekker te chillen. We eten met uitzicht op de surfers die de immense golven bedwingen en stunts uithalen. Het is een prachtig gezicht.
Einde van de dag gaan we naar de Uluwatu Tempel, waar we de zonsondergang aanschouwen. Het is er enorm druk met vele toeristen, terwijl er overal aapjes rondrennen. Je moet goed opletten dat ze niet iets stelen, want anders mag je een zakje pinda's kopen om je eigendom terug te krijgen van ze. Bij de tempel wordt ook een traditionele Kecak dansvoorstelling gegeven. Eigenlijk is de tent al uitverkocht, maar er worden toch nog toegangskaartjes voor ons geregeld, waarna we helemaal achterin een staanplaats hebben. Een grote groep mannen zit in een kring, terwijl ze klanken produceren met hun mond, er komt geen muziekinstrument aan te pas. Er wordt een verhaal uitgebeeld door dans, met mooi verklede acteurs. Het is een heel spektakel, en een leuke kijk in de Balinese cultuur.
We sluiten de dag af met een restaurant waar de prijsklasse een stuk hoger ligt dan wat we gewend zijn van afgelopen reis, maar het eten is heerlijk.
Zondag worden we via de homestay aan een surfleraar voorgesteld, die ons meeneemt naar een strand waar we met z'n drieën surfles van hem krijgen. De golven zijn hier een stuk rustiger en goed te doen voor beginners zoals wij. We krijgen een surfplank en peddelen naar de golven toe. De laatste les zit nog vers in mijn geheugen en al snel heb ik de smaak weer goed te pakken. Na een paar keer oefenen ben ik zelfs al zo ver dat ik mijn eigen golven pak en alleen met aanwijzingen over het water scheer op mijn plank. Het is weer een hele gave ervaring.
Moe maar voldaan lunchen we hierna, waarna we op het strand uitrusten. We eten 's avonds voor de laatste keer een diner in Indonesië. Om 20:00 worden we door een taxi opgepikt om naar Kuta gebracht te worden. We komen hier een uur later aan en willen nog even souvenirs shoppen, maar door het tijdsgebrek lukt dit helaas niet meer. Ruben schaft nog wel even last minute nieuwe schoenen aan.
Om 22:00 zijn we op het vliegveld, want om 23:30 vliegen we naar Jakarta. Het begin van de terugreis is nu echt begonnen!Read more
IndonesiaBaliLembongan KajaTeluk Sanghiyang8°41’1” S 115°26’5” E
June 27, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 27 °C
Dinsdagochtend was het tijd om afscheid te nemen van Lombok. Door de host van de homestay werd ik met de auto naar het vliegveld gereden. Om 13:00 stapte ik op het vliegtuig, om minder dan een uur later weer voet op Balinese bodem te zetten. In het stadje bij het vliegveld ontmoet ik Ruben weer. Hij is de dag tevoren al op Bali aangekomen. We bestellen een taxi naar de haven, want we gaan naar een klein eilandje dat naast Bali ligt: Nusa Lembongan. Bij de haven aangekomen regelen we bij een loket een retourticket voor een fastboat. Over 5 minuten vertrekt de boot volgens het schema, dus we haasten ons over de kade. Bij de boot aangekomen zijn ze nog rustig bezig met inladen. Met de slippers in de hand waden we door het water om een trappetje op te klimmen. De boot vaart enorm snel, en daardoor is het een erg ruige rit. We klappen hard op de golven en de hele boot trilt, maar hij houdt het wel. Een half uur later stappen we het strand van Nusa Lembongan op.
We installeren ons in de homestay, waarna we in de zwembroek met de handdoek over de schouder naar het strand lopen. We nemen een frisse duik in de zee om de warmte van de dag af te sluiten.
Ruben heeft een vrouw leren kennen op zijn boottrip, die nu ook op het eiland is. We hebben in een restaurantje afgesproken, op een ander gedeelte van het eiland. We besluiten om de benenwagen te nemen. Met flinke spierpijn in mijn benen van de klim de vulkaan op, stappen we het eiland over. Het is een stevige wandeling, toch iets verder dan we verwacht hadden. We dineren gezellig op het strand, waarna we het hele stuk weer terug moeten lopen. Halverwege de wandeling, in het donker, komt er een scooter met 2 lokale jongens voorbij gereden. Ze bieden ons een lift aan, en we springen bij ze achterop. Met z'n vieren op de scooter gepropt razen we naar onze bestemming; het scheelt ons een heel stuk lopen!
Nog voor de ochtendgloren worden we woensdag wakker gekraaid door een haan. Absoluut geen pretje.
Na een ontbijt van een heerlijke kokospannekoek huren we 1 scooter, waarna we naar een strand rijden. We gaan opzoek naar een surfschool, want vandaag zijn we van plan om de hele dag te gaan surfen. We vinden een schooltje, waar we om 16:00 terecht kunnen voor een les. Tot die tijd ontspannen we op het strand. We zwemmen in het heldere zeewater en bakken in de zon, om toch nog even een kleurtje op te doen voordat we weer richting de Nederlanden gaan. Om 15:30 melden we ons aan. We krijgen een T-shirt en schoentjes. Daarna krijgen we wat theorie en moeten we op het strand oefenen op de beweging die we straks in het water moeten gaan maken. Na genoeg geoefend te hebben op het droge, is het tijd voor het natte werk. Met de surfplank springen we in een bootje, samen met 2 andere meiden en de 2 surfinstructeurs. We varen een eind de zee op, naar een plek waar grote golven op een koraalrif breken, wat het een ideale spot maakt om te surfen. We peddelen het water op en worden een voor een door de instructeur geroepen om naar hem toe te komen. Ik lig op mijn plank naast hem terwijl hij in de gaten houdt of er een geschikte golf aankomt. Wanneer hij er een ziet moet ik gaan peddelen, terwijl hij mij van achteren een harde duw geeft, zo voor de golf uit, terwijl hij roept dat ik moet gaat staan. Terwijl het water van achteren op mij afraast duw ik mijzelf omhoog, zoals ik op het strand geoefend heb. Ik kom wat onzeker omhoog en sta op wiebelende benen, maar ik sta wel! Op mijn surfboard word ik vooruit geduwd; het is een enorme kick dat het bij mijn eerste golf al is gelukt om te gaan staan. De pret duurt echter niet langer dan een paar seconden, want dan val ik alweer van mijn plank en word ik overspoeld door de golf. Na proestend boven te zijn gekomen moet ik een heel stuk terug peddelen: het zware werk van surfen. Dit herhaalt zich meerdere keren. Met de instructies van mijn instructeur lukt het steeds beter om langer op het board te staan en te surfen! Het peddelen is alleen enorm vermoeiend, ik krijg mijn armen niet meer boven het water uit. De dag loopt ten einde en zittend op onze plank zien we de zon langzaam naar het water toe zakken. Voor vandaag is het genoeg geweest, ik ben uitgeput en heb het koud, maar het was een enorm gave ervaring. Met de boot worden we weer op het strand afgezet.
Die avond verwennen we onze vermoeide en pijnlijke lichamen op een heerlijke massage en een goede maaltijd.
Donderdag worden we weer voor dag en dauw wakker gekraaid door de haan. We stappen vandaag op de scooter, om het eiland rond te gaan touren, samen met de dame waar we dinsdagavond mee hebben gegeten. We rijden als eerste naar het kleine buureilandje: Nusa Ceningan. Dit nog kleinere eiland is verbonden met een gele brug. We bezoeken wat uitzichtpunten en rijden een rondje over enorm hobbelige wegen. We zien een baai, met een onwerkelijk blauwe kleur water. Het water is heel licht van kleur en spat hoog op tegen de kliffen.
Na rond te zijn geweest rijden we ons eiland weer op. We rijden naar het noorden, waar een mangrovebos gevonden kan worden. Het is een mooi plaatje om de bomen met hun lange wortels in het water te zien staan.
We nemen een drinkpauze met uitzicht op het strand, waarna we huiswaarts gaan. We spreken weer af om de zonsondergang te bekijken bij Devil's Tear: een uitzichtpunt aan de kust. De zee klapt hier met grote golven hard tegen de kliffen aan, waardoor het water enorm hoog opspat. Het is een indrukwekkend gezicht om de kracht van de natuur te zien, terwijl de dag ten einde loopt en de zon naar beneden zakt.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraPengkeremanPlawangan8°23’3” S 116°24’2” E
June 24, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 20 °C
Zondagmorgen eet ik om 07:00 een bananenpannekoek als ontbijt, waarna ik achterin de laadbak van een pickup spring. Ik reis met een Frans stelletje (die bijna geen woord engels spreken) en een jonge gast uit Zwitserland. We hebben een gids en drie dragers, die alle spullen en het eten en drinken sjouwen. We worden op 600 meter hoogte gedropt en vanaf daar moeten we lopen. We komen bij de ingang van de vulkaan, waar we ons eerst moeten registreren door onze namen en gegevens in een boek op te schrijven. We wandelen onder de poort door en stappen het bos in. Achter elkaar lopen we over het smalle paadje, iedere voetstap voorzichtig neerzettend. Er staan veel bomen en de lianen slingeren over het pad. Apen kijken ons van tussen de bladeren aan en springen van boom naar boom.
Na 3 uur klimmen komen we bij een rustpunt, waar onze dragers zich al hebben geïnstalleerd en een maaltijd hebben bereid. Ze dragen een grote stok met aan beide uiteinden een grote mand vol met spullen. Ze tillen deze op hun schouder en spoeden zich met een ongelofelijke snelheid op hun teenslippers naar boven. Ik ben enorm onder de indruk van hun behendigheid, kracht en uithoudingsvermogen.
Om 11:00 eten we een vroege lunch. Het eten is erg lekker; nog iets om van onder de indruk te zijn. Na de lunch strek ik mijn nu toch al moeie benen om de weg naar boven weer te vervolgen. Ik merk dat het steeds frisser wordt naarmate we stijgen. Als we even stil zitten moet ik mijn vest aantrekken. Op een gegeven moment verlaten we het bos en kunnen we wat meer om ons heen kijken. Eerst is er veel mist, waardoor we weinig zien, maar even later trekt deze op en dan zien we een prachtig plaatje: we zijn boven de wolken uitgestegen. We kijken neer op een dikke wolkendeken. De zon schijnt uitbundig op ons hoofd, wat het klimmen niet makkelijker maakt. Het pad bestaat nu uit losliggend grind en zand, waardoor we bij iedere stap naar beneden glijden. De berg wordt steeds steiler en het begint een fysieke, maar vooral mentale, uitdaging te worden. Om 15:00 hebben we eindelijk het punt bereikt waar we niet hoger hoeven te klimmen. We zijn meer dan 7 uur onderweg geweest, maar eenmaal boven blijkt de pijn en het zweet het meer dan waard te zijn geweest. Het uitzicht is echt adembenemend. We zitten op 2608 meter hoogte, wat betekent dat we 2000 meter geklommen hebben.
We lopen naar de rand van de krater om te mogen aanschouwen waar we al die moeite voor hebben gedaan. Het is een prachtig plaatje wat zich moeilijk met woorden of foto's laat vastleggen. Het voelt heel goed om na zo'n zware klim beloond te worden met zo'n mooie ervaring. We kijken tegen de top van mount Rinjani aan, die nog 1100 meter boven onze hoofden uitsteekt. Aan onze voeten ligt de krater, gevuld met een meer met prachtig gekleurd water. In het meer ligt de vulkaan. Rook kringelt omhoog, want de vulkaan is nog steeds actief.
Het is zo warm in de zon dat we besluiten de schaduw op de berghelling op te zoeken. Einde van de middag gaan we naar ons opgezette kamp: 2 kleine tentjes voor ons en een tent voor de gids en drie dragers. We gaan op onze klapstoeltjes zitten op een eersterangsplek voor het bekijken van de zonsondergang. We krijgen er zelfs verse popcorn en gefrituurde banaan bij! De zonsondergang is sprookjesachtig mooi. Maar wanneer de zon eenmaal de hemel verlaten heeft, is de warmte ook verdwenen. We voelen de kou direct op komen zetten. Ik trek snel een trui, vest, jas en lange broek met dikke sokken aan. In het donker eten we weer een verrukkelijke maaltijd. Intussen zijn de sterren aan het hemeltoneel gekomen. Ik heb nog niet vaak zo'n ontzettend mooie sterrenhemel gezien. Er is absoluut geen enkel licht op de berg en de lucht is helder, waardoor we eindeloos veel sterren en de melkweg zien. Om warm te worden lopen we een rondje, terwijl we onze nek verrekken om in het heelal te staren. Om 20:30 gaan we in de tent in onze slaapzak liggen, het is te koud om nog langer buiten te blijven. De gids vertelde dat het wel tot 5 graden Celsius kan afkoelen.
Ondanks de kou en het harde bed slaap ik redelijk goed en word ik de volgende ochtend fris wakker.
Ik zoek een hoog punt op vanaf waar ik de zonsopgang kan bekijken. De zonnestralen bereiken ons en verwarmen mijn verkleumde botten. Langzaam licht de dag weer op.
We eten een ontbijtje, een warme pannekoek en thee, en daarna is het tijd om alle spullen weer in te pakken. Om 7:30 hijsen de we tas op onze rug om met moeie benen de begane grond weer te gaan bezoeken.
De afdaling valt niet mee; de helling is erg steil en het eerste stuk bestaat uit zand en grind, waardoor we bij iedere stap moeten uitkijken dat we niet uitglijden en naar beneden vallen. De inspanning en de combinatie met de warme zon zorgt dat de dikke kleding snel weer uit gaat.
Met trillende benen, en wat schaafplekjes van een keer onderuit glijden, komen we bij het bos aan waar de bodem meer grip heeft en we in de schaduw lopen. Toch moeten we nog uren afdalen, met afentoe een korte pauze voor wat koekjes en een slok water. Om 13:00 zijn we bijna beneden, we houden even lunchpauze. We krijgen een bord spaghetti, wat heerlijk smaakt. Maarja, alles zou waarschijnlijk heerlijk hebben gesmaakt na zo'n inspanning.
Met gevulde magen dalen we het laatste stuk af en dan komt de toegangspoort eindelijk weer in zicht. Om 14:00 zijn we bij het beginpunt van 600 meter hoogte, waar we in de auto stappen. We pikken onze backpack op en dan gaan we direct door naar onze bestemmingen. De Zwitser en de Fransen worden op de route afgezet, waarna ik het hele stuk weer naar het zuiden rijd: naar Kuta. Na drieënhalf uur rijden bereik ik eindelijk de homestay waar ik zaterdag afscheid had genomen. Ze zijn blij om mij weer te zien. Het eerste wat ik doe is een heerlijke douche nemen om al het stof en zweet van mij af te spoelen. Hierna rijd ik naar een massagesalon om mijn vermoeide lichaam met een ontspannende massage te verwennen. Ik de sluit de avond af met een goede maaltijd en lig daarna vroeg op bed. De vulkaan heeft zijn tol van mij geëist, maar ik kijk terug op een prachtige ervaring.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraBatukoqLokok Seleot8°17’49” S 116°24’31” E
June 22, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 26 °C
Door mijn ziekte had ik vertraging opgelopen, want eigenlijk wilde ik donderdag al uit Kuta weg. Ik had een tour geregeld, maar deze moest ik uitstellen. Ik wilde namelijk graag mount Rinjani beklimmen: de een na hoogste vulkaan van Indonesië, met een top van 3726 meter. Na wat research was ik erachter gekomen dat het niet mogelijk is om de top te beklimmen, omdat de toegangspaden zijn verwoest tijdens de aardbeving van vorig jaar. Wel is het sinds een week weer mogelijk om de kraterrand te beklimmen en het meer te zien.
Zaterdag voelde ik mij goed genoeg om mijn plannen weer voort te zetten. Na mijn hostess uitgebreid te hebben bedankt nam ik afscheid van haar en werd ik zaterdagmiddag om 12:00 opgepikt door een privé-auto. De reis ging naar het noordelijke deel van Lombok, naar het dorpje Senaru. De rit duurt meer dan 3 uur, maar is comfortabel. We rijden door een bos, waar apen langs de kant van de weg op paaltjes zitten. Scherp in de gaten houdend of hen wat eten wordt toegegooid.
Bij mijn verblijf aangekomen kan ik gelijk bij mijn gids achterop op de scooter om eerst lunch te eten, waarna we een potje stick fighting gaan kijken. Stokvechten is een vechtsport, wat typerend is voor Lombok. Mannen doen dit om hun 'mannelijkheid' te tonen. Twee mannen krijgen een schild en een stok en gaan met ontbloot bovenlijf het gevecht met elkaar aan. Degene met de meeste striemen en verwondingen verliest. Na entree te hebben betaald stap ik een terrein op, waar ik in het midden een ring zie. Eromheen staan vele mannen toe te kijken. Het lijkt echt een gezinsuitje voor de zaterdag te zijn, want er lopen ook vrouwen en kleine kinderen rond. Je kunt lekkere snacks en drinken halen. Er klinkt muziek en een commentator blèrt hard door de microfoon. Ik ben de enige toerist, en ik steek met kop en schouder boven iedereen uit, waardoor ik de ring goed kan zien. Er zijn twee teams, waarvan iedere keer een teamlid tegen de ander vecht. Ze gaan tegenover elkaar staan, bewapend met stok en schild en dan krijgen ze het teken om te beginnen. Ze dansen om elkaar heen en dan haalt er eentje uit. Stokken ketsen hard op de schilden af, wanneer ze proberen om elkaar op het bovenlichaam of hoofd te raken. Het is serieus spel en ze slaan elkaar echt tot moes. De striemen en beurse plekken zitten overal op hun lichaam en ik kan zien dat het ook goed pijn doet. Toch houden ze de schijn op dat ze het prima aankunnen en ze maken zelfs gekke dansjes. Sommige gevechten zijn enorm intens en dan juicht en klapt het publiek uit volle borst. Ik doe net zo hard mee, het is echt spannend! We kijken verscheidene potjes en als het afgelopen is wordt ik weer netjes bij mijn kamer afgeleverd. Ik pak mijn dagrugzak in voor de volgende dagen, want ik ga niet met de backpack omhoog.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraMerendengGunung Baturiti8°53’5” S 116°16’44” E
June 21, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 28 °C
Woensdagochtend eten Ruben en ik samen een ontbijtje. Terwijl we zitten te eten komt er een aap langsgewandeld over de weg. Na het ontbijt wordt Ruben opgepikt. We zullen elkaar over een kleine week weer zien.
Ik pak mijn spullen in en zet einde van de ochtend koers naar mijn verblijf; 10 minuten lopen verderop. Ik heb een kamer gevonden voor de helft van de prijs van wat we meestal betalen.
Ik huur een scooter, want vandaag ben ik van plan om nog meer stranden te gaan ontdekken. Ik ga onderweg naar Semeti Beach, 40 minuten rijden verderop. De laatste 2 kilometer kom ik op een, in zeer slechte staat zijnde, weg. De weg bestaat alleen maar uit gaten, diepe kuilen en losliggende stenen. Ik passeer akkers waar boeren aan het werk zijn. Ik rijd een zandweggetje op en wanneer ik door een bocht stuur doemt er opeens een diepe kuil in de weg voor mij op. Ik gooi mijn stuur om, om de kuil te ontwijken, terwijl ik rem. Een hele stomme fout, zeker met de rijervaring die ik ondertussen heb. De scooter glijdt onderuit en ik kus de berm. Gelukkig reed ik niet hard en bestond de weg niet uit stenen, dus ik land relatief zacht. Ik sta snel weer overeind en na een snelle check blijk ik alleen wat schaafwondjes te hebben. Achter mij komt een kleine vrachtwagen aangereden. Een man stapt uit om mij hulp te bieden, mijn scooter ligt namelijk nog op het pad. "No what are you doing?! You must drive carefully here!" roept hij mij een beetje boos toe. Ik knik beschaamd. Samen zetten we mijn scooter weer op zijn pootjes. Ik klop het stof van me af en vervolg mijn reis, dit keer een stuk voorzichtiger. Wanneer ik bij het strand aankom blijk ik op 2 lokale vissers na helemaal alleen te zijn. Het is een mooi onontdekt stukje land. Ik probeer even te zwemmen, maar vanwege de vele rotsen in het water is dit een gevaarlijke bezigheid. De vissers waden door het water en gooien hun net uit. Na even relaxen loop ik terug. Ik passeer een groepje boeren dat hier even pauze houdt. Ze wenken me om bij hen te komen zitten en ze bieden me watermeloen aan. Ik ga naast ze zitten en smul van de frisse watermeloen terwijl het sap langs mijn kin stroomt. Engels spreken ze niet maar we lachen en gebaren naar elkaar.
Een klein stukje verderop bezoek ik een 2e strandje. Dit is een bekender stuk, ik zie een hoop surfers. En dat is niet zo gek: er zijn hier enorme golven! Surfers peddelen de golven tegemoet en trotseren ze staande op hun plank. Ik lunch terwijl ik naar het surfen kijk, waarna ik de terugreis weer aanvaard. Einde van de dag bezoek ik nogmaals de Merese Hills om de zonsondergang te bekijken, want hier kan ik geen genoeg van krijgen. Ik loop helemaal naar het uiterste puntje van de heuvels. Samen met een verliefd stelletje geniet ik van het romantische schouwspel.
Die nacht word ik wakker met kramp in mijn buik. Ik haast mij naar het toilet en daar loos ik waterdunne ontlasting. Helaas, ik kom er niet onderuit; ik heb reizigersdiarree opgelopen. Dinsdagmiddag aten we lunch op het strand en toen proefde ik een hele vieze hap, wie weet heb ik het daar van meegekregen. Ik kom die dag de deur niet uit. Regelmatig zit ik met krampen op het toilet te zweten. Gelukkig zorgt de moeder van de homestay goed voor me. Ze komt me 3x een maaltijd brengen, waar ik een paar hapjes van eet.
Vrijdagmiddag lijkt er eindelijk een einde te zijn gekomen aan de poepsproeier. Ik waag me wankelend naar een restaurant waar ik een soepje eet, waarna ik wat boodschappen doe om de wijze raad van het bezorgde thuisfront op te volgen. Het is een vervelende onderbreking van de reis geweest, maar gelukkig ben ik er nog redelijk goed vanaf gekomen.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraKetapangGunung Sekarkuning8°53’15” S 116°17’2” E
June 18, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 27 °C
We hadden vrienden gemaakt in het restaurantje aan de overkant van ons verblijf in Senggigi. Na een ontbijt wilde we afscheid van hen nemen. We hadden nog geen taxi geboekt, dus dit regelden ze wel even voor ons. Er werd een vriend gebeld en even later stond de taxi op de stoep en konden we voor een mooi prijsje naar Kuta: een dorpje aan de kust, helemaal in het zuiden van Lombok.
Daar aangekomen stallen we onze spullen uit en springen we op de scooter om datgene te gaan doen wat uitstekend kan vanaf Kuta: stranden ontdekken.
Na een hele mooie route tussen hoge heuvels en vlakten met palmbomen bereiken we Tanjung Aan Beach. Om de scooter te stallen betaal je €0,60. We stappen het zachte zand op en zien een enorm, wit strand met een helderblauwe zee. Het strand ligt verscholen in een baai. Langs de rand staan restaurantjes en barretjes. Je kunt gebruikmaken van ligstoelen of zitzakken als je een consumptie neemt. Het is er wel druk, we zien veel toeristen. We besluiten even snel een verlate lunch te nemen. Helaas wordt dit 'even' meer dan een uur, omdat we onwijs lang op ons eten moeten wachten. Na gelukkig wel een smakelijke maaltijd ploffen we op onze rug om de laatste zonnewarmte mee te pakken. Er lopen veel verkopers op het strand rond om sarongs of armbandjes aan te bieden.
Wanneer de dag ten einde loopt en de zon aan haar afdaling is begonnen verlaten we het strand en rijden we iets verderop naar de Merese Hills. We beklimmen een heuvel en vanaf hier hebben we een onbelemmerd uitzicht op de zon die zich onvermijdelijk achter de heuvels in de verte laat zakken. De heuvels en de baai worden in een zachte gloed gezet en het is een heerlijk ontspannen moment. Wanneer de zon de hemel heeft verlaten komt de maan in al zijn pracht en glorie tevoorschijn. Het is volle maan en hij is enorm groot terwijl hij langzaam de lucht inklimt.
's Avonds eten we in een warung. Er zijn ongelooflijk veel katten hier. De maaltijd bestaat constant uit het beschermen van je bord, want voor je het weet springen ze op tafel en graaien ze je kippenpoot weg.
Dinsdagochtend staan we voor dag en dauw op, we gaan de zonsopkomst bekijken. We rijden weer naar de Merese Hills, waar we de avond tevoren de zonsondergang hadden bekeken. In het schemerlicht beklimmen we de heuvels en installeren we ons op een mooie top. Afgezien van een fotoshoot van een stelletje zijn we helemaal alleen.
Boven alles torent de mount Rinjani uit, de op een na hoogste vulkaan van Indonesië. De zon komt langzaam tevoorschijn en verwarmt ons met haar stralen. Het schouwspel was het vroege opstaan waard.
We rijden terug en ontbijten, waarna we op ontdekkingsreis gaan naar het volgende strand: Mawun Beach. Dit is duidelijk een minder bekend strand, want er zijn bijna geen toeristen. We zoeken een afgelegen stukje op en spreiden ons uit op het zachte zand. Het water is helder met grote golven, waar ik mij prima in vermaak.
Ondanks het rustige strand ontkomen we niet aan de verkopers. Dit keer zijn het kleine kinderen van een jaar of 10. Ze komen naast ons op het zand zitten en zijn heel aanhoudend om hun waar aan ons te verkopen. Ze hebben allemaal een plank met daarop zelfgemaakte armbandjes. We raken in gesprek en besluiten de onderhandelingen aan te gaan. Na veel geven en nemen komen we tot een handelsovereenkomst. We betalen hen een fractie van de prijs en ze mogen allemaal een paar koekjes. We kiezen beide een aantal leuke armbandjes uit. Blijkbaar vallen de koekjes in de smaak, want later komen ze terug en kunnen we zelfs armbandjes ruilen tegen alleen een paar koekjes.
Na een lunch op het strand keren we weer terug naar ons verblijf. We koelen af in het zwembad, waarna we om 15:30 opgehaald worden. We hebben namelijk geregeld dat we gaan paragliden! We stuiteren achterin een terreinwagen een heuvel op, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de stad en de baai. De spullen worden uitgevouwen, waarna een meisje als eerste het luchtruim ingaat. Dodi, de man die alles regelt, legt mij uit dat ze heel afhankelijk zijn van het weer. Er moet genoeg wind zijn, maar het mag ook weer niet te hard waaien. Ze zijn erg voorzichtig en bij twijfel vliegen ze niet. Het idee is om vanaf de heuvel rond te vliegen en hier daarna weer op te landen. Helaas blijkt hier niet genoeg wind voor te zijn en moeten ze op de grond landen. Dit kost veel tijd, want de piloot moet opgehaald worden en de heuvel weer op gereden worden. Het wordt langzaam donker, voor de zon zit de dag er alweer bijna op. Net voordat de zon ondergaat zijn Ruben en ik toch nog aan de beurt. Er zijn 2 piloten, wat betekent dat we tegelijkertijd rond kunnen vliegen. Ruben verlaat als eerste de grond, waarna ik hem snel volg. Ik word in een tuig gehesen, dat bevestigd wordt aan de piloot. Het scherm gaat de lucht in en dan rennen we op de rand van de heuvel af. We springen... en dan hangen we in de lucht! Het is een geweldige ervaring. Ik zweef geruisloos door de lucht terwijl ik een prachtig uitzicht heb. De lucht is prachtig, want de zon is al aan het ondergaan. Ruben vliegt verderop rondjes. De piloot maakt een aantal hele scherpe bochten, waardoor we flink heen en weer slingeren en dan gaan we op de grond af. Een zachte landing en dan sta ik weer met beide benen op de grond, ondertussen in het pikkedonker.
Die avond eten we in een restaurant waarvan de eigenaar Nederlands is. Het is voorlopig ons laatste avondmaal samen, want morgen vertrekt Ruben om met de boot vanaf Lombok naar Flores te varen in 4 dagen tijd.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraBatulayar Selatan8°31’38” S 116°4’5” E
June 16, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 28 °C
Op Gili Air hadden we in ons favoriete restaurant een man leren kennen die op Lombok woont. We vertelden hem over het plan om zaterdagmiddag met de ferry naar Lombok te varen. We spraken met hem af dat hij ons bij de haven op Lombok zou opwachten, want hij wilde ons wel helpen met het regelen van vervoer.
Zaterdagmiddag stapten we het strand van Lombok op en daar stond onze vriend ons op te wachten. Hij gaf ons wat opties om in de plaats te komen waar we naartoe wilden. Het werd ons al snel duidelijk dat hij zijn vrienden een dienst wilde bewijzen en we zagen dat de rit via Grab goedkoper kon. Toen hij dit hoorde wist hij heel snel een betere prijs te regelen waar wij mee akkoord gingen. We werden naar een auto geleid waar even onderling wat onderhandeld werd. We hadden een prima auto en een hele vriendelijke chauffeur. De route ging naar Senggigi, een bekende kustplaats, meer naar het zuiden toe.
De weg slingert zich langs de kust en kronkelt de heuvels op. Het uitzicht is prachtig met witte stranden, helder blauwe zee en vele palmbomen. Lombok is een stuk minder toeristisch dan de voorgaande eilanden en hier zien we meer van het authentieke Indonesië.
Bij de comfortabele bungalow aangekomen zijnde nemen we even een frisse duik in het zwembad. Ik eet nog even een spotgoedkope maaltijd aan de overkant van de straat en daarna wandelen we binnen 5 minuten naar het strand. We wandelen een lang stuk langs de kust over het geel-zwarte zand. Het is jammer dat het strand erg vervuild is door afval. Kinderen roepen ons toe terwijl ze in de zee dobberen. We worden nog door een andere man aangesproken waar we een klein gesprek mee voeren.
De zon zakt langzaam in de zee, waarna het duister snel optreed. Op het strand zitten gezinnetjes te barbecueën, en de geur van saté komt ons tegemoet drijven.
De volgende dag gaan we de omgeving verkennen op ons vertrouwde vervoersmiddel: de scooter.
De tocht leidt ons naar Tetebatu, een klein dorpje in het midden van Lombok, onder het nationale park waar ook de vulkaan Rinjani te vinden is. Het dorp ligt tussen prachtige rijstvelden, weg van de drukte van grotere steden. We gaan hier opzoek naar een waterval, want we hebben van veel locals gehoord dat hier veel mooie watervallen te vinden zijn. Terwijl we over een smal, onverhard paadje tussen de rijstvelden crossen worden we toegeroepen door een man die ons vertelt dat we bij hem een waterval kunnen bezoeken. We parkeren de scooter en schrijven onze naam in een boek, waar een hele lijst met andere toeristen staat, ook veel uit Holland. Na een entree te hebben betaald worden we over een smal paadje meegevoerd. We dalen een heuvel af en komen uit bij een beekje. Over smalle bruggetjes en trappetjes van bamboe worden we steeds dieper een kloof ingeleid. Het voelt heel avontuurlijk aan. Het laatste stuk moeten we door het water waden en dan moet ik mijn schoenen uittrekken.
Met de schoenen in mijn hand beklimmen we een rots, waarna we plotseling zicht hebben op de waterval. We staan onder overhangende rotsen waar het water vanaf druppelt. De waterval stort zich met geraas vanuit de jungle omlaag. Het water is erg koud, dus we houden het alleen bij pootje baden. We laten ons fotograferen door een groep meisjes en wagen daarna de terugtocht.
We lunchen bij een restaurant waar je in kleine hutjes zit, die op palen in een vijver staan.
Op de terugtocht passeren we heel wat moskeeën, sommige oud en klein, anderen groot en modern. Vrouwen zijn op de rijstvelden aan het werk in traditionele kleding, met fleurige omgebonden doeken. Mannen dragen grote boomstammen op hun schouder, terwijl vrouwen met zware manden vol stenen op hun hoofd lopen. Sommige scooters zijn zo vol beladen dat de bagage aan beide kanten meer dan een meter uitsteekt. Bussen rijden voorbij, waarbij mensen bovenop het dak zitten. De laadbakken van pickups en vrachtwagens zitten vol met mensen. Kleine kinderen zwaaien ons langs de kant van de weg toe. We worden vele malen aangesproken voor een kort gesprek door de zeer vriendelijke mensen. Opeens zien we een optocht van mannen in traditionele kleding met muziekinstrumenten. Ze trommelen vrolijk op grote trommels. Langs de kant van de weg staan mensen in feestkleding. Wanneer ik een prachtige bruid in een jurk met vele kleuren zie staan, begrijp ik dat het om een bruiloft gaat.
Na zo'n 2 uur rijden zijn we weer optijd voor het donker terug. 's Avonds laat snacken we nog even een lekkere pizza in het tentje aan de overkant.Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraGili Air8°21’35” S 116°5’12” E
June 15, 2019 in Indonesia ⋅ ⛅ 29 °C
Donderdag hadden we een tour geboekt om iets te gaan doen waar de Gili eilanden erg bekend om staan: de prachtige snorkellocaties.
Het is een prachtige dag en we stappen met een groepje mensen op een kleine boot. In het midden van de boot is een raam in de bodem, waardoor we zien wat er onder de boot door glijdt.
Na een klein stukje varen springen we met onze flippers aan de voeten en duikbrillen op ons hoofd het water in. We zwemmen achter de gids aan en al snel wijst hij een schilpad aan die voorbij komt zwemmen. We zwemmen een tijd en zien meerdere schilpadden rondzwemmen. Het water is heel helder en we kunnen diep de zee inkijken naar de bodem.
Weer terug in de boot merk ik dat ik een beetje naar word, ik neem daarom snel een reispilletje in. De volgende stop is voor het eiland Gili Trawangan; er is hier prachtig koraal te zien. Ik geniet er echter niet lang van, ik zwem snel naar het strand om weer even vaste grond onder mijn voeten te voelen. Wanneer de rest weer in de boot klimt zwem ik weer terug. Hierna stoppen we bij Gili Meno; voor de kust staan op de bodem van de zee 48 levensgrote beelden in een cirkel. Ondanks de vele toeristen die hier ook een duikje nemen is het erg indrukwekkend.
Na al die tijd gezwommen te hebben meren we aan bij Gili Meno voor een korte drinkpauze. Na even aan land te zijn voel ik mij iets beter, maar helaas moeten we weer terug naar ons eigen eiland. We stoppen nog een keer om te snorkelen, maar ik blijf dit keer op de plecht van de boot zitten. Om 15 uur 's middags zet ik weer voet aan het eiland, waar ik erg blij mee ben.
Bij het laatste daglicht loop ik weer naar de westkant van het eiland om de zonsondergang te zien. Hierna spenderen we de avond met een aantal mensen die we tijdens de snorkeltour hebben ontmoet.
We hebben voor 3 nachten geboekt en het plan is om het eiland de volgende dag te verlaten. 's Avonds laat komen we echter tot het besluit dat we eigenlijk nog wel een nachtje willen blijven, omdat we het zo naar ons zin hebben hier. Gelukkig is een extra nacht snel geregeld en hebben we nog een hele dag op het eiland te vertoeven.
Vrijdagochtend staat de wekker om 06:00, want een half uur later komt de zon op. Omdat we aan de oostkant verblijven hoeven we alleen maar onze bungalow uit te lopen naar het strand om de zon vanuit de zee te zien rijzen. Het is het vroege opstaan waard, maar hierna duiken we snel het bed weer in om nog eventjes te gaan slapen.
Ruben is wakker geworden met een erge pijn aan zijn oor. Hij heeft hier al 2x eerder last van gehad tijdens zijn reis na zwemmen en duiken. Waarschijnlijk gaat het om een gehoorgangontsteking. Omdat dit nu al de 3e keer is en hij erg veel pijn heeft besluiten we een dokter op te zoeken. We vinden een kleine praktijk waar een jonge arts bereid is om een consult te doen. Hij gluurt even in Rubens oor en komt ook tot de conclusie dat het om een gehoorgangontsteking gaat. Rubens oor wordt even gespoeld om een prop oorsmeer te verwijderen, waarna hij oordruppels krijgt met antibiotica.
Hierna gaan we onverminderd door met ontspannen naast het zwembad. We eten weer heerlijke gerechten en drinken lekkere drankjes.
Einde van de middag lopen we naar de andere kant van het eiland om een tour voor Ruben te boeken. Hij gaat vanaf Lombok met een boot 4 dagen varen naar het eiland Flores. Ik ga hier niet aan meedoen in verband met mijn zeeziekte. Als we weer teruglopen passeren we een bioscoop in de buitenlucht. Op het strand staat een groot scherm, met ligstoelen en zitzakken ervoor. Je kunt hier iedere avond onder de sterrenhemel een film kijken.
Zaterdag is dan toch echt het moment van afscheid aangebroken. We hebben 4 nachten lang een heel prettig verblijf gehad op het Gili eiland. We ontbijten voor de laatste keer met uitzicht op het eiland Lombok wat in de verte ligt. We pakken onze spullen in en gaan daarna nog een keer langs ons favoriete restaurant voor een vroege lunch. Om 12:15 zijn we bij de haven waar we een ticket kopen voor de ferry naar Lombok. We moeten even wachten, want de ferry vertrekt pas als deze helemaal vol zit met 40 mensen. We hebben geluk, want al snel komen er veel mensen en zit de ferry vol. Het is een hele korte oversteek en voor we het weten zetten we voet aan wal op Lombok.
Daarover later meer!Read more
IndonesiaWest Nusa TenggaraGili Air8°21’36” S 116°5’12” E
June 12, 2019 in Indonesia ⋅ 🌫 30 °C
Dinsdag werden we om 11:30 bij onze accommodatie opgehaald door een busje om naar de haven te rijden aan de oostkust van Bali. Het was een behoorlijk hobbelige rit, maar eenmaal bij de kust aangekomen opent zich voor onze ogen een heldere, door de zon beschenen, blauwe vlakte. Het witte strand en de palmbomen maken het plaatje helemaal af.
We eten snel een lunch, waarna we met een heleboel andere toeristen op de fastboat stappen. Het is erg ongeorganiseerd en het is ons echt niet duidelijk hoe, wat en waar, maar uiteindelijk belanden we op de goede boot. Maandagmiddag ben ik langs de apotheek geweest om reispilletjes aan te schaffen. Voordat we vertrekken slik ik nog snel een van deze snoepjes door.
De boot vliegt over de golven en dankzij het deinen en de bijwerking van het reispilletje doezel ik weg. Voordat ik het door heb zijn we bij het eerste Gili eiland, waar het overgrote deel van de passagiers afstapt. Gili Trawangan is het populairste eiland van de drie eilanden die op een rij liggen voor de kust van Lombok. Met nog maar een fractie van de passagiers zetten we onze tocht voort naar Gili Air: het derde eilandje van de rij. Het middelste eiland is het rustigste en hier stapt ook niemand uit.
Gili Air is een piepklein tropisch eilandje, met een omtrek van zo'n 5 kilometer. Op het eiland zijn er geen gemotoriseerde voertuigen, wat betekent dat het helemaal stil is. Dit is een verademing na wekenlang steden te hebben bezocht waarbij altijd de chaos van het verkeer te horen is. Om van A naar B te komen op het eiland heb je de keuze tussen de benenwagen, paard en wagen of fiets. Sommige locals zien we op electrische brommertjes rijden; deze zijn wel toegestaan, omdat ze geluidloos zijn.
Met de backpack op de rug lopen we in de brandende zon in zo'n 10 minuten naar ons onderkomen voor komende nachten: een luxe bungalow vlak aan het strand met een zwembad. We zijn van plan heerlijk te gaan ontspannen komende dagen en hebben daarom geen kosten gespaard.
Het eerste wat we doen is de zee in rennen. We verblijven aan de oostkust en echt een strand is hier helaas niet. Vanaf de kade loop je over wat dood koraal de zee in, waar ook veel rotsen liggen. Echt lekker zwemmen kunnen we hier niet, maar het koelt wel heerlijk af. Hierna plonzen we snel in het zwembad.
De avond brengen we door op het terras van een restaurantje aan het strand. We horen het ruisen van de branding en drinken cocktails bij kaarslicht; veel romantischer kan niet.
Woensdag is het uitslapen geblazen. Voor tienen komen we met knipperende ogen tegen het felle zonlicht het strandje opgelopen om nog even van ons inbegrepen ontbijtje gebruik te kunnen maken. Onder het uitzicht van een helder blauwe zee met in de verte het eiland Lombok slurpen we een watermeloensapje naar binnen. We voeren de rest van de dag helemaal niks uit. We liggen te bakken naast het zwembad en rollen er afentoe in om af te koelen. Heerlijk ontspannen en veel lezen. We onderbreken het zware werk om even te gaan lunchen. Ik bestel een heerlijk lokaal gerecht: een kip geroosterd in een bananenblad met rijst en een verrukkelijk sausje. Na onze vingers afgelikt te hebben zetten we onze relaxsessie weer voort naast het zwembad.
Einde van de middag besluit ik de zonsondergang te gaan bekijken aan de andere kant van het eiland. Over kleine paadjes steek ik het eiland over om daar op een prachtig strand uit te komen. De kust is hier een stuk mooier dan aan de oostkant. Lokale eilandkinderen zwemmen in de zee en toeristen maken foto's terwijl ze op schommels in de zee zitten. Gili Meno, het middelste Gili-eilandje, ligt aan de overkant. De zon zakt langzaam in de zee achter het eiland en schildert een prachtig schouwspel aan de hemel.
Het eiland leeft duidelijk van de toerisme. Op de terugweg loop ik langs een klein dorpje en het valt mij op dat de lokale bewoners het niet breed hebben. Ze leven in kleine huizen met dunne wanden en matrassen op de vloer. Overal staan koeien aan een touw te grazen. Ik passeer de moskee, waarvan het gezang van de imam over het hele eiland te horen is. Voor mij steekt een enorme varaan, van minstens een meter lang, het pad over!
De avond is een herhaling van lekker eten en cocktails drinken met een sterrenhemel als dak en de zee als achtergrondmuziek.Read more
