the great unknown

Ik ben verliefd op oaxaca city. Het is de eerste stad waar ik me thuis voel. Op korte tijd leer ik weer een heleboel mensen kennen. We hebben allemaal 1 gemeenschappelijke interesse en dat is dias de los muertos.
Dit festival interesseert me al een paar jaar. Het fascineert me hoe ze spotten met de dood en hoe ze de overledenen herdenken.
Een week op voorhand bouwt iedere familie voor zich een altaar en versiert dit met zeer mooie bloemen en slingers. Alles wat hen doet herinneren aan de persoon die overleden is leggen ze op het altaar. Dit kan gaan van favoriet eten tot 1 van zijn mooiste kledingstukken. Heel het festival door zit de familie rond het graf en herinneren ze de overledenen door zich te amuzeren. Ze dansen, lachen, drinken mezcal, ... Natuurlijk wordt het ook aanvaard dat iemand weent. Alle emoties worden toegelaten.

Ik kreeg een cultuurshock toen ik het hoho cemetery binnen wandelde. De graven waren stuk voor stuk zeer mooi versierd. De kaarsjes lichtten heel het terrein op en de muzikanten gingen van graf tot graf om liedjes te spelen waarop de familie begon te dansen.
Ik voelde me niet thuis omdat dit in onze westerse cultuur een zeer intiem gebeuren is. Het voelde aan alsof ik hun persoonlijke zone aan het betreden was en dit letterlijk want we waren tussen de graven aan het lopen.
Dit ongemakkelijk gevoel stopte toen een oud vrouwtje ons uitnodigde om bij hen aan het graf te komen zitten. Ze was enorm genereus. Tussen haar benen stond een 5 liter kan mezcal met op de bodem schijfjes mandarine die ze met groot plezier deelde met ons. We kregen koffie en sandwiches en iedereen was blij dat we erbij zaten.
Wanneer ik naar het oude vrouwtje kijk voel ik een gigantische interesse opborrelen en ga ik me subtiel naast haar zetten. We beginnen te praten en na enige tijd vertelt ze me over haar zoon die 8 jaar geleden vermoord is. Terwijl ze dit vertelt staan zijn 2 prachtige jonge kinderen rond mij mee te luisteren. Ze zegt hoe goed ze op hem lijken en ik beaam hoe mooi ze zijn.
De kinderen waren niet aan het wenen. Er was eerder een grote glimlach op hun gezicht te zien. Verschillende vragen vuurden ze op mij af en omdat mijn spaanse grammatica ver was opgebruikt en er net een nieuw liedje begon, sleur ik de grootmoeder recht en begin ik met haar te dansen.

Ik zal deze 3 magische dagen nooit vergeten. Het was een belevenis boven al mijn verwachtingen in.Weiterlesen