Gordon Michelle

We hebben niet veel meer op ons verlanglijstje staan en gaan pas rond het middaguur op pad. Het is nog steeds prima weer met een heerlijk zonnetje alhoewel het iets koeler is geworden. We nemen de trein naar station Shibuya omdat we een tip hebben gekregen voor een leuke winkel van de dame van de home stay in Nagiso. Het blijkt in een gigantische toren te zitten met tientallen winkels en restaurants. De winkel zou van alle 47 gewesten van Japan de specialiteiten aanbieden, maar is minder interessant dan gehoopt. Wat ze wel hebben in de toren is een prima sushi restaurant waar we lunchen. Alhoewel we al een keer door Cat Street zijn gewandeld, is het ook deze keer weer boeiend om alle mensen en winkels te bekijken. Tokyo blijft verrassen. Wat hier jammer genoeg niet veel gebeurd, is op een terrasje in het zonnetje een bakkie koffie drinken - worden ze bruin van en dat vinden ze niet leuk ;) Toch spot Michelle een paar bomen op een hoge verdieping en al snel leren we dat er een Starbucks (we overwegen aandelen in deze toko te kopen) zit met een dakterras. Net als overal in Tokyo is het rammend druk, maar we kunnen uiteindelijk op een bankje van ons bakkie pleur genieten. We lopen richting het station Harajuku door het wijkje met de straat Takeshita als hoogtepunt. Crêpes met zoveel zoetigheid er op dat je voor een week energie hebt en suikerspinnen met alle kleuren van de regenboog, alles gegeten door dito uitgedoste Japanners. We nemen de trein uit 'Candy Land' terug naar het hotel. Wat ons al eerder opviel is het complexe netwerk van winkels en restaurants onder stations. Maar we komen er pas achter hoe uitgebreid dit labyrint onder station Tokyo is als we op pad gaan voor ons avondeten. We willen naar een Japanse bistro gelegen (ten opzichte van het hotel) aan de andere kant van het station Tokyo. Als we via de tunnels onder het station door lopen, verbazen we ons over het feit dat elke keer als we de hoek omgaan er weer eindeloze gangen, zijtunnels en pleinen zijn die alle kanten op uitstrekken. Als we bovengronds komen blijkt het station zelf een fraai 'oud' gebouw te zijn - ten minste, tussen het geweld van alle megamoderne kantoorgebouwen. Het restaurant is gezellig en on-Japans rumoerig. Met wat handen- en voetenwerk bestellen we ons maal en laten ons verrassen. Zo blijkt gefrituurde haringkuit de sensatie te geven of je bubblewrap zit te kauwen, kun je blijkbaar een gefrituurde gepaneerde garnaal ook ongepeld met kop en al eten en schenken ze sake door tot je glas overstroomt en het blauw-witte schoteltje er onder zich vult (ter controle van de kwaliteit). Je leert nog eens wat :) Het restaurant ligt ook weer onder de grond - een metrostation verder. Ter aanvulling op onze verbazing kunnen we de terugweg tot op 75 meter van hotel ondergronds afleggen. Tokyo blijft verbazen!Read more