Nieuw Zeeland

november - december 2022
Et 33-dags eventyr af Roderick Læs mere
  • 27fodaftryk
  • 1Lande
  • 33dage
  • 140fotos
  • 10videoer
  • 18,6kkilometer
  • 12,4kkilometer
  • Dag 10

    Dag 12: Taupo

    21. november 2022, New Zealand ⋅ 🌧 7 °C

    Ik hoefde geen 12 wekkers aan te zetten om te snoozen, want mijn kamergenoten wekten mij om 04.45. surreëel dit soort tijden om op te staan voor een wandeling. Maar ja, ik had er al voor betaald en je bent hier maar 1 keer (ik hoop van niet).
    Dus red bulletje op en naar Mount Tongariro
    Op deze berg zijn de filmopnames van Lord of the Rings gemaakt voor Mount Doom
    Bergopwaarts werd de klim steeds zwaarder. We begonnen nog met vrolijke foto's nemen en waren onder de indruk van het uitzicht.
    Toen we bijna op de top waren sloeg het weer dramatisch om: zware windstoten en slagregen op krappe paadjes hij ravijnen.
    In andere gevallen lachten wij ook dit weg, maar het was echt heel erg naar.

    We zagen niks, dikke mist!!! Maar we moesten de top bereiken
    Het doel: de Emerald Lakes. Zie maar hoe blij ik ben dat het is gelukt

    Glijdend en strompelend bereikten wij het laagste punt en waren wij doorweekt en bevroren aangekomen. Mijn voeten deden zo'n pijn: mijn linkerteen was al ontstoken, mijn voeten zaten al onder de blaren en mijn enkels waren al tientallen keren verzwikt.

    Het duurde toch nog een uur toen we bij het einde waren. We dachten nooit meer warm te worden...
    De ontlading was groot toen we beneden waren.
    Met trots deel ik dan ook de prestatie:

    We hebben 1100 meter geklommen en dus ook weer gedaald, 22 km gelopen en dat allemaal in 7 uur.

    Het lukte nog net om te kruipen naar het cafe met onze zere knieën om daar aan te vallen op de lunch.
    Te moe om mij op te winden dat ik moest koken, zetten wij nog een curry op tafel en vlak daarna gingen de oma's naar bed.
    Læs mere

  • Dag 11

    Dag 13: naar Wellington

    22. november 2022, New Zealand ⋅ 🌬 15 °C

    Ik werd wakker van het gekreun van een van de dames gevolgd door "oh wat een spierpijn."
    Dit gevoel herkende ik helemaal. Mijn enkels zijn wel honderd keer gezwikt, er is geen teen zonder blaar en mijn rechterknie lijkt wel versleten.
    Onze tijd in Taupo zit er op maar we hebben nog 1 scenic fotostop: het McDonalds vliegtuig! Eigenlijk allemaal wel hadden we een rollator nodig, maar toch spoedden wij ons voor een koffie naar de Mac. Kleine oogjes van vermoeidheid maar wel weer een highlight gehad!!!

    We maakten met de bus nog een stop bij een mooie vulkaan, en vervolgden onze rit naar Wellington.
    Twee meiden uit de bus hadden - ter vermaak tijdens de lange rit- Love Actually op dvd gekocht en die hebben we al zwijmelend met de bus samen gekeken. Het is immers bijna Kerst, ook al is het hier 20 graden.

    Eind van de middag arriveerden we dan in Wellington, waarna twee van onze groep snel naar het museum moesten omdat zij de volgende dag alweer met de bus weg moesten. Lynn en ik blijven echter langer dus wij konden ons rustig in het hostel stationeren.

    Vanavond was onze laatste avond samen. Lynn gaat hierna verder met de auto, Mandy en Audrey reizen door en ik blijf een paar dagen in Wellington
    We besloten daarom uit eten te gaan bij een Vietnamees. Toen we uit het restaurant liepen kwamen we prompt weer een aantal mensen uit de groep tegen en besloten we nog drankjes te gaan drinken in de buurt.
    Uiteindelijk kwamen we in de Shadu Lady terecht en konden we goedkope cocktails drinken als Queen Lapeacha, Miley Citrus of Celine Burbon.
    Er was livemuziek, en Mandy durfde eindelijk te vertellen dat zij haar afkomst eer aan doet als Volendamse, en eigenlijk eerder jaren lang haar brood verdiende met zingen.
    Na wat overtuigen van haar, en vervolgens van de barman, zong zij de sterren van de hemel en waren wij verbaasd!
    Er zat inmiddels een grote groep mensen van ons reisgezelschap bij ons maar wij wilden toch nog even met zijn vieren een afscheidsdrankje doen. Weer veel te sentimenteel natuurlijk namen wij weer afscheid van elkaar.
    Heerlijk gelachen de afgelopen dagen en mooie herinneringen gemaakt. Maar nu is het tijd voor nieuwe rondes, nieuwe kansen.
    Bijna dan, want de volgende dag zou ik nog optrekken met Lynn en vanochtend bleek dat ik Mandy en Audrey zie over een week.
    Maar nu eerst Wellington.
    Læs mere

  • Dag 12

    Dag 14: Wellington

    23. november 2022, New Zealand ⋅ ☀️ 20 °C

    Na vroeg gewekt te zijn door de vertrekkende kamergenoten hadden Lynn en ik om 10.00 afgesproken naar het Te Papa museum te gaan, een indrukwekkend museum over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Er was zo veel te zien, van platentektoniek tot de aanwezige fauna tot contemporaine Maori bouwstijl en kunst. We waren op een gegeven moment het beu en we wilden naar buiten, want eindelijk scheen de zon weer!

    Een highlight is de Mount Victoria beklimmen is tot het uitzichtpunt. Wij hadden alleen de verkeerde route genomen, waardoor het een hele stijle tocht werd en we hijgend boven kwamen. Het uitzicht was inderdaad heel mooi want je kan tot ver kijken, maar er stonden de hele tijd Indiërs en Chinezen in het beeld waardoor wij beperkt foto's konden maken.
    Bij de afdaling moesten we ook stukken met glijbanen, dat tot hilariteit leidde
    De pijnlijke knieën konden de pret niet drukken.

    Inmiddels was het alweer laat in de middag en checkten wij in bij mijn hostel. Ik zit op de verdieping met allerlei gezinnen (met rondrennende konge kinderen dus) en heb nog niet veel aanspraak gevonden hier

    Samen met Lynn ging ik nog met de kabelbaan omhoog om via de botanische tuinen naar de stad terug te lopen.
    Tóch nog voor de laatste keer uiteten met een drankje en dat koken komt later.
    Nog wat lezen en vervolgens was het wel weer tijd om te slapen, met giebelende kinderen op de gang.
    Læs mere

  • Dag 13

    Dag 15: Wellington

    24. november 2022, New Zealand ⋅ ⛅ 16 °C

    De streek rondom Wellington is bekend om de landbouw, waar voornamelijk olijfolie en wijn steeds populairder worden. Ik wilde naast de stad ook de streek, Martinborough, verkennen. Daarom ging ik mee op een rondleiding door het gebied en maakten wij een aantal stops.
    We hadden een gids die ons veel vertelde over wat wij zagen waardoor het heel educatief was, Het moest allemaal op een zeer hoog tempo waardoor ik weinig tijd had mooie foto's te maken.
    Desalniettemin waren de stops smakelijk: allerlei varianten olijfolie op brood geproefd, chocolade met smaken als papadum of koriander geprobeerd en als hoogtepunt een wijnproeverij. Het was prachtig weer dus we lunchten in de zon op het terras. Echte verwennerij, maar veel verder dan de proefglazen kwam ik niet. De goedkoopste fles was 30 dollar (22 euro) en dat vond ik iets te prijzig. We konden niet echt meer over de wijngaard lopen want de chauffeur wilde alweer terug . Ondank het tekort aan tijd was het een verrukkelijke halve dag in een gezellige mooie streek

    Om niet weer teveel geld uit te gaan geven, en om even wat achterstallige was te doen, bleef ik in de middag in het hostel. Tussendoor sliep ik wat en was het gemoedelijk.

    Ik had afgesproken met Anita om te koken, duz belofte maakt schuld. Het was wederom niet echt lekker, maar we hadden ook een kant en klare saus gekocht. Uiteindelijk hebben we samen gegeten met een groep Duitsers en ontstond het plan om nog de stad in te gaan.
    We gingen naar een rooftopbar en hadden het erg naar ons zin. Maar zoals gebruikelijk is in Nieuw Zeeland sloot deze tent vroeg. Inmiddels waren er twee leuke Britse meiden aangesloten die mij hadden uitgenodigd om vrijdag uit te gaan. Een goed vooruitzicht!
    De stad was verder leeg en wij waren een van de weinigen die nog rondliepen, dus bijtijds naar bed.
    Ik was weer mos dus maakte een lange nacht.
    Læs mere

  • Dag 14

    Dag 16: Wellington

    25. november 2022, New Zealand ⋅ ☀️ 16 °C

    In de loop der jaren heb ik mijzelf aangeleerd niet meer wakker te worden van stapelbedgenoten die wat schuifelen in de kamer, maar de Croissant boven mij vond het een goed idee om zijn oma te bellen om 07.30. Ik gromde naar boven dat het echt te vroeg was om te bellen maar dat remde hem niet om te praten over televisieprogramma's.
    Het zelfmedelijden was groot maar het was van korte duur want de zon scheen fel op mijn bolletje.
    Ik sleepte mijn ereader mee om plofte neer op het strand. Wellington is een lief kustplaatsje als het zonnig is, waar het water ijskoud is, en de mensen relatief knap (het zijn allemaal geen beauties hier).
    Om 12.00 appte Anita dat zij ook eindelijk ontwaakt was en keerde ik terug naar het hostel om haar op te halen

    We brachten een bezoek aan Zealandia, een reservaat waar veel vogelpopulaties kunnen groeien zonder de bedreigingen van de exoten (ratten, hermelijnen, etc.). Veel vogelsoorten zijn door Zealandia weer in populatie gegroeid en kunnen ook wegvliegen naar andere gebieden. Super tof dat dit project is opgezet.
    Wij hadden enorm geluk want wij hebben zeldzame papegaaien gespot, Hihi's en andere lokale vogels. Een medewerkster van Zealandia zag dat wij echt probeerden dieren te spotten en wij kregen een gratis tour waarbij zij ons allerlei verborgen plekjes liet zien waar de vogels veelal voeden en baden.
    Tot mijn walging zagen we helaas ook een leguaan die aan ons voorbij rende. Anita kon mij niet lang tillen dus ik moest snel van haar rug en weer zelf lopen.

    Het is zo heerlijk aan Nieuw Zeeland dat je in de natuur kan zijn, zorgeloos over rondkruipende slangen of gevaarlijke dieren. Dat maakt mij heel blij!

    Ik moest in de namiddag nog op zoek naar een cadeau voor de mensen bij wie ik de volgende dag ging lunchen dus besteedde ik die tijd in gift shops alleen.

    Ik heb de stad wel uitgespeeld. Daarom heb ik tijd om te lezen, iets dat ik in Nederland nooit doe. Ik lees alleen een niet al te vrolijk boek, over hoe je de dood moet accepteren. Om 20.00 werd ik er wel zeer zwaarmoedig van dus ging ik in de keuken biertjes drinken met de Duitsers en Anita.

    Ik nam deze jonkies voor het eerst mee naar een dragshow. Ze keken hun ogen uit naar alle mooi opgemaakte dames, heren en personen er tussen in
    Het nachtleven hier is niet geweldig door alle rapmuziek waar echt niet op te dansen is maar ik liet mij toch weer overhalen

    Maar 01.00 was laat genoeg...
    Læs mere

  • Dag 15

    Dag 17: Wellington

    26. november 2022, New Zealand ⋅ ⛅ 18 °C

    Je zou denken dat wakker worden op een kamer met stomme mannen routine raakt, maar het went niet helemaal. We hebben inmiddels een intieme relatie opgebouwd waarbij mijn kleding door de hele kamer zwerft, mijn verzorgingsproducten uitgestald zijn op de enige gemeenschappelijkekast en de aroma's van mijn energy drinks vroeg de ruimte vullen.

    Het is een fijn vooruitzicht dat het de laatste dag hier is. Het weer is ook niet lekker, dus het is fijn dat ik een druk programma heb.
    Om 09.30 ben ik bij de synagoge van Wellington en word ik enthousiast ontvangen. Het is anders dan in Delft en een stuk orthodoxer, maar ik word goed geholpen.
    Na de lange dienst ben ik uitgenodigd voor een shabbatlunch bij Jonathan en Linda. Linda is een Nederlandse die verhuisd is voor de liefde 12 jaar geleden naar Wellington. Ze heeft uitgebreid gekookt en ik kon even flink bunkeren (uit beleefdheid natuurlijk, niet vanwege mijn trek). Jonathan en Linda hebben jonge kinderen. Het dochtertje heeft mij helemaal gevonden en ik heb wel 3 Nederlandse boekjes voorgelezen eer ze me liet gaan.
    Laat in de middag rol ik tonnetje rond naar mijn hostel. Toch maar even wassen nog, want veel kleding ruikt nog naar zwavel. Helaas blijkt de wasmachine een sloper en verwoest hij mijn jeans en tas.
    Helaas peanut butter.

    Mirte appt mij dat ze bijna in Welly is, en of we samen gaan eten. Natasha en Charlie haken aan en we drinken Bellini's en vinden bij toeval een geweldig restaurant.
    Ik laat mij verleiden om toch te gaan dansen. Het is nog vroeg, maar iedereen is hier om 23..00 al straalbezopen. Het is ordinair als de Engelsen en overdreven als de Amerikanen. We houden het tot 01.00 vol en we gaan gillend weg.

    "Thuis" is het een feest tot 04.00 bij mensen die karaoke doen, maar waar wij allemaal van mee moeten genieten.
    Om 06.00 gaat de wekker.
    Weg hier, heb het nu écht hier wel gezien.

    Gezien ik geen foto's heb gemaakt gisteren uit privacy overwegingen, hier een eerdere foto van mij in de zee.
    Læs mere

  • Dag 16

    Dag 18: Abel Tasman

    27. november 2022, New Zealand ⋅ 🌧 16 °C

    Ook al is het wel heel vroeg, kan ik niet wachten om op te staan. Tot 5 uur zingen er Britten vals karaoke mee en wordt het hostel afgebroken, dus ik telde de uren af tot ik uit bed kon

    We hebben een lange reis voor de boeg, want wij maken de oversteek naar het Zuidereiland.
    Terwijl we stonden te wachten op de boot begon het te gieten. De mist werd dikker dus we zagen heel weinig met de overtocht, en op het dek staan was dus ook geen plezierig tijdverdrijf.

    Een nieuwe bus betekende nieuwe mensen ontmoeten!
    Ik was Anita inmiddels ook wel beu. Ze werd mij te saai, dus was ik aangewezen op mijn Britse vriendinnen. We konden alleen allemaal onze ogen niet open houden dus tukten tot we in Picton kwamen. We moesten gelijk met de bus door, om nog voor het donker in Abel Tasman te komen.
    Het voelde als de langste busreis die ik ooit heb gemaakt, vooral omdat de buschauffeur geen moment zijn klep houdt.
    Hij maakt grapjes waar amper mensen om lachen, vertelt saaie anekdotes en herhaalt alle mededelingen tot in den treurnis. Mensen zijn geïrriteerd, ik ook. Iedereen wil gewoon slapen en rustig naar buiten kijken. Maar deze man leutert maar door en door.

    Als we eenmaal aankomen krijg ik het gevoel alsof ik naar een festival ben gegaan. We slapen met drie in een hokje ter formaat van mijn hal en er is geen deur. De wc's en douches zijn als op een camping buiten, in hokjes. De muziek van de pub ernaast staat al op standje frustrerend en ik keek zo uit naar een lange nacht.
    Als de zon zakt begint de kou. Samen met een groep nieuwe vriendinnen lopen wij naar het strand voor de zonsopgang, ook om maar niet in de kou stil te zetten.
    Het gezelschap is prettig maar ik zet weer grote vraagtekens bij of ik nog ooit wil reizen.
    Met sokken, kleding en jas aan lig ik onder het flinterdunne fleece dekentje. Buikpijn van de kikkererwten die ik toch misschien had moeten koken eerst?
    Ik word 4 keer wakker van de kou en twijfel of ik niet moet vragen of ik bij mijn Indiase onderbuurvrouw in bed mag...
    Læs mere

  • Dag 17

    Dag 19: Westport

    28. november 2022, New Zealand ⋅ 🌧 14 °C

    We hebben geen tijd in Abel Tasman om echt op noemenswaardige hikes te gaan dus ik besluit 's morgens vroeg te lopen naar Split Apple Rock.
    Het is een korte hike van 8 kilometer en is het ideale ochtendprogramma als alternatief voor kajakken, waarvoor mijn inziens de zee nog veel te koud is.
    Het valt mee hoe zwaar het is en ik neem twee mensen uit het hostel mee.

    Helemaal losgemaakt van Nederland en op afstand van mijn dagelijkse leven ben ik eigenlijk onderweg bijna uitsluitend aan het reflecteren op hoe ik nu mijn leven leid.
    Het is dus een stille tocht, maar dat lijken de andere wandelaars ook wel te waarderen.

    Op het strand voor het hotel drink ik nog een koffie en tuur naar de horizon, met een sterk gevoel om te praten over alle conclusies die ik heb getrokken eerder.
    Op dat moment word ik aangetikt en staat Audrey naast me, met wie ik eerder heb gereisd in NZ en zo mee kon lachen. We praten elkaar bij over alle vreemde vogels wij in de lucht en in de bus/hostels hebben gezien. Ondanks dat de dagen hiervoor prima en leuk waren, had ik weinig echt gelachen. Dit haal ik nu in.

    We rijden door naar Westport en komen daar het eind van de middag aan. Gevloerd door slechte nachten, besluit ik toch maar mee te gaan met een wandeling naar de zeehonden-kolonie. Onze timing was misschien niet zo goed, want de zeehonden waren bijna allemaal op jacht.

    Hongerig keren we terug met de groep naar het hostel en eten pizza. We halen nog snel wat rosé-cider voor later en gaan naar het strand.
    Onze chauffeur is naast een grote bron van ergernis, ook een pyromaan en hij wil graag een kampvuur maken daar. Wij zoeken allen drijfhout op het strand en staren naar de sterrenhemel met het vuur wat ons verwarmt.
    Het is prachtig en ook heel sereen. Geen luide muziek en iedereen is ingetogen.

    Ik stort rond elven in. Mijn humeur verslechtert razendsnel en de grote groep die ik eerder gezellig vond, vond ik nu allemaal even te veel.
    Audrey was op haar beurt helemaal klaar met kamers delen en vloekte naast mij over hoe achterlijk dit concept is.
    Eenmaal het bedje in zicht is het goed. Het is warm, het is stil en ik heb nog flink wat slaapuren. Ik weet nog net tegen Audrey te zeggen dat zij de wekker moet zetten en duik in een diepe slaap.
    Læs mere

  • Dag 18

    Dag 20: Franz Josef

    29. november 2022, New Zealand ⋅ 🌧 11 °C

    We moeten 's morgens nogmaals langs de zeehonden-kolonie want de surfers uit de groep hadden de beestjes nog niet gezien.
    De lucht ziet er grijs uit, dus dat betekent niet veel goeds. Tot Franz Josef staat er niet veel op de planning.
    We maken nog een stop bij de Pancake Rocks (de stenen lijken op opgestapelde pannenkoeken)
    Als we wegrijden begint het natuurlijk weer met zeiken van de regen.

    Verder converseren wij onderling weinig, want wij dragen allemaal koptelefoons. De buschauffeur kan nog steeds niet stil zijn en om hem niet een kopje kleiner te maken luisterden we maar naar muziek .

    Onze heli-hike werd gecanceld voor de volgende dag. De moed zakte in de schoenen met steeds minder plannen beschikbaar.

    Om niet te lang binnen te zitten liepen we naar de voet van de gletsjer, die in rap tempo krimpt door klimaatverandering. Het frustreert mij dat mensen zeggen dat het zo erg vinden en zich zorgen maken om klimaatverandering, en niks veranderen aan hun eigen gedrag. Zowel de toeristen die lekker blijven consumeren(er moet natuurlijk elke dag vlees worden gegeten) en de Nieuw Zeelanders doen ook weinig moeite om het tij te keren.

    We kookten, want er is hier geen proper restaurant, en speelden kaartspelletjes tot er iemand van de groep opperde naar de Blue Ice te gaan. In dit uitgestorven dorpje, alleen bekend voor het toerisme, was dit een verrassend leuke bar. Met een groep van 45 hadden we de bar al snel vol.
    Audrey en ik dronken te weinig om op te gaan in de bezopen capriolen van de andere reizigers, dus het was om 23.00 tijd te gaan. We beloofden dat we morgen wel meer shots gingen doen en tot langer doorgingen. Een wijze beslissing?
    Læs mere

  • Dag 19

    Dag 21: Franz Josef

    30. november 2022, New Zealand ⋅ 🌧 11 °C

    Nog voor de wekker gaat worden wij wakker van een grootste bui die op het raam tikt.
    Audrey sist naar boven, waar ik lig in het stapelbed dat ik wel kan vergeten dat zij nu gaat hiken.
    We slapen maar uit want er is geen reden om uit bed te komen.
    Onze maten zitten in de keuken, hongerig. Om ons niet te vervelen later besluiten we alléén voor het ontbijt naar de supermarkt te gaan.
    Onderweg blijken alle cafes en restaurants dicht dus koffie zit er niet in.
    Het giet nog steeds door.

    Uiteindelijk vinden wij een cafe en besluiten om een stilte date te houden zodat we onze blogs bij kunnen werken en administratieve taken kunnen doen.
    Onderweg naar het hostel hebben wij weer zin in een supermarkt bezoekje dus halen ons eten

    In het hostel wordt bekend gemaakt dat onze helikoptervlucht definitief geannuleerd wordt omdat er teveel bewolking is en je niks kan zien.
    Teleurgesteld spelen we Yatzee en staren naar buiten: het weer verandert niet.

    We hebben nog nauwelijks gelopen dus, toen het even droog was, maakten wij een klein wandelingetje. Doorweekt komen wij terug.

    Er zit niets anders op: we gaan vanavond uit. We kunnen niet te lang nog ons blijven vervelen. Daarbij kunnen wij weer iets doen waar wij zo naar uitkijken: naar de supermarkt gaan om drank te halen

    Samen drinken we een rose bij een restaurant dat net opent. Drankspelletjes worden gespeeld en om 22.30 staan wij in de bar.
    Het lukt ons om te regelen dat we karaoke kunnen zingen. Uiteindelijk, moet ik bekennen, was het vooral ik die zong. Soms omdat die microfoon in mijn hand werd geduwd maar ook om anderen te helpen met de melodie te vinden.
    We hebben een top avond en proberen de zeer teleurstellende dag maar snel te vergeten. En het regent nog even door.
    Læs mere