AustraliaNew South WalesSydneyGreenwichGreenwich Point33°50’35” S 151°10’58” E
February 28, 2017 in Australia ⋅ ⛅ 21 °C
Voor de van Sydney naar Dubai moeten we 12.057 km overbruggen en ze duurt 15,50u, uiteindelijk valt het nog mee. We landen om 5u 's nachts plaatselijke tijd, in NZ is het dan 2u 's middags en in België 2u 's nachts!
Van de Bursj Kalifa zien we niets maar wel veel lichten en vierkanten met huizen in.
De vlucht van Dubai naar Brussel duurt 5,45 u en bedraagt 5.154 km.
Eens geland belde ik Dirk op en samen met Peggy kwam hij mij halen. Het was maar 7° en een felle wind, in de drop off zone sta je onbeschut dan voel je het verschil wel.
In totaal reden we 3000km en hadden we evenveel regendagen als mooie dagen en de temperatuur bleef tussen de 14° en 27° beiden uitzonderlijk koud en uitzonderlijk warm.
Het was een boeiende reis.Read more
New ZealandCanterburyChristchurchCathedral Square43°31’55” S 172°38’10” E
February 27, 2017 in New Zealand ⋅ 🌙 14 °C
Het praten over mijn job bij Neil bracht veel herinneringen naar boven en ik sliep heel slecht! Maar het waren goede herinneringen.
Omdat ik zoals gewoonlijk vroeg wakker ben pak ik mijn koffer en ga wandelen in het Hagley park, na een uurtje ga ik terug om uitgebreid te ontbijten want het zal even duren eer we een maaltijd krijgen in het vliegtuig.
Om 10 u verlaten we het hotel om afgezet te worden aan het museum en de botanische tuin, na een sight seeing zodat we weten wat we in onze vrije tijd kunnen gaan bezichtigen.
De aardbeving in 2011 was zeer zwaar, van de 100.000 huizen hadden er 80.000 schade. Als ze onherstelbaar waren werden ze afgebroken en de particuliere terug opgebouwd volgens de nieuwe strenge aardbeving bestendige regels.
Waar officiële gebouwen stonden die niet hersteld konden worden zijn (voorlopig?) parkjes aangelegd. Voor de voorlopig onherstelbare kathedraal, vnl wegens politieke onwil, is er een kartonnen kathedraal gemaakt voor 7000 mensen die gemaakt is met 98 kartonnen buizen waarvan er enkele 20 m lang zijn. Het gebouw is ontworpen door de Japanse architect Shigeru Ban en zou een halve eeuw kunnen meegaan.
Ik ga naar de houten kerk die weinig schade ondervond en daarna naar de memoriam wall die pas verleden week geopend werd. Nog een wandeling in de botanische tuin dan heb ik nog een uurtje in het interessante museum en om kwart vóór twee en verzamelen we om naar het Antartic Center te gaan dat dicht bij de luchthaven ligt. Hier bezorgd de NZ air maatschappij de bevoorrading van drie basissen op Antarctica, voor NZ, de VS en Italië. We krijgen een zomerstorm over ons heen, gesimuleerd natuurlijk, in de ruimte is het -8° en er ligt echte sneeuw en met windmachines word er afgekoeld tot gevoelstemperatuur -18° behoorlijk koud, gelukkig kregen we extra jassen aan.
We zien de blue pinguïn de kleinste soort die ze hier voederen, de diertjes hier overleven niet in het wild wegens misvorming bij geboorte of door andere dieren.
We krijgen nog instructies voor de overstap in Sydney, ttz we landen daar, moeten via de security en dan terug in het vliegtuig naar Dubai. Blijkbaar vertrouwd men de Nieuw Zeelandse security niet. Als het TV programma gezien hebt over de Sydney luchthaven dan let je wel op want ze zijn daar extra streng, vooral op etenswaren of fruit die je zou bij je hebben!
We worden afgezet aan de luchthaven en Jani blijft bij ons tot aan de passen controle, daar wordt afscheid genomen en tot haar verborgen ergernis krijgt ze va de meeste reizigers nog een afscheidszoen. Nochtans had ze laten horen dat we allemaal de cuddle leeftijd al voorbij waren!
Voor de vlucht naar Sydney en verder naar Dubai zit ik aan het raam, hopelijk zie ik de opera en/of de Bursj khalifa.
De vlucht naar Sydney duurt 2,30' en is 2127 km.
Als we landen in Sydney zie ik inderdaad het operahuis en de zon gaat juist onder het is dan 10,10u voor NZ en pas 8,10u in Sydney, de securety gaat vlot en we wachten bij de international flights op de verdere vlucht. Onze crew wordt veranderd en mogelijk wordt er bijgetankt.Read more
New ZealandOtagoOamaru, Waitaki DistrictOamaru Creek45°5’51” S 170°58’14” E
February 26, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 13 °C
Ondanks het vele spuiten met anti muggenmelk wordt ik geplaagd door de steken van de zandmuggen! En eens je begint te krabben is het hek van de dam. Vooral mijn voeten en handen zijn geteisterd. Het lijkt of er vlooien in bed zitten.
Dit is een klasse hotel maar zoals dikwijls in oude historische gebouwen moet je de onpraktische zaken erbij nemen. Er zijn zoveel trappen en gangetjes dat ik bijna verloren liep, verkeerde afslag en ik zat aan de andere kant, dus terug helemaal naar beneden en opnieuw met de juiste trap naar boven.
Na 't ontbijt heb ik nog ruim de tijd om even TV te zien want deze reis vertrekken we meestal om 9u en dat is relaxing. Ik heb al andere uren gehad tot zelfs half zeven in de ochtend!
We rijden langs de kust maar we zien de Pacific niet echt, er zijn kleine dorpjes die nog overblijven van de walvisverwerking. Toen in de 18e eeuw de eerste settlets hier kwamen waren de walvissen hier nog in overvloed aanwezig. Ze werden gevangen met grote kano's en aan land gesleept om verwerkt te worden. De Maori's gebruikten het hele dier van kop tot staart maar de nieuwe inwijkelingen alleen de delen die konden verkocht worden, de baleinen voor de (mode)industrie, een bepaalde klier voor de parfum industrie, de traan voor de geneeskunde en de blubber o.a. voor kaarsen.
Regelmatig passeren we zo'n dorpje en Jani noemt dat lintbebouwing, ja dan is ze in België nog niet geweest!
De Moeraki Boulders die we op strand zagen zijn een beetje zoals parels ontstaan. Dus eerst een organisch item waarop de natuur sedimenten rond maakt die verharden tot stenen en door het slijpen en draaien op de bodem door het water rond geworden, dit is een proces van millennia.
Hier vind ik ook heel kleine kreukeltjes met een blauwe kleuring zoals de Paua schelp.
Deze grote schelp kan je kopen doorheen heel NZ, dit uniek schelpdier komt alleen voor in de schone kustwateren van Zuidelijk Nieuw Zeeland. De Paua wordt beschermd door middel van vangstquota voor aangewezen gebieden. Het is een eetbaar schelpdier en wordt als plaatselijke delicatesse beschouwd, ik heb het zelf nog niet op de kaart zien staan. Paua is een eenschalig dier dat tot 20cm groot kan worden. De Maori's gebruiken het al eeuwenlang om de ogen van hun houtsnijwerken te benadrukken.
Ze zijn zeer mooi en overal verschillend geprijsd, met gepolierde buitenkant zijn de duurste er zijn ook half gepolierde dan zie je de ruwe buitenkant en ook niet gepolierde die zijn iets goedkoper, je ziet dan alleen de mooie binnenkant, die vind ik dan weer het natuurlijkst.
Een aantal km verder stoppen we in Oamaru, hier staan meer oude gebouwen dan waar dan ook in NZ. Deze mooie rijkversierde bouwwerken werden opgetrokken met de plaatselijk gedolven roomwitte kalksteen die bekend staat als de Oamaru-steen. Net zoals de fraaie Franse kalksteen is deze erg poreus en wordt hij grijs door de jaren heen. Men heeft al zoveel mogelijk gebouwen opgeknapt en er een beschermende laag op aangebracht.
Er is een heel oud snoepwinkeltje en daar vraag ik wat hokey poky is want die naam zie je op veel lekkernijen zoals ijsroom, koekjes en chocolade, het is een typische Nieuw Zeelandse smaak die lijkt op butterscotch, ik kocht een hokey poky candybar en die is lekker maar keihard en een echte tandenplakker!
Dan moeten we even doorbijten want er is nog 300km te overbruggen naar Christchurch, wel met een korte toiletstop.
Jani legt ons nog uit dat de zon net als bij ons opkomt in het Oosten en ondergaat in het Westen maar op de middag staat ze in het Noorden en niet in het Zuiden! De eerste Europeanen die hier een huis bouwden zetten hun huis in de verkeerde richting dus zuid gericht.
Vandaag zou dat niets geven want het is bewolkt en het landschap hier is niet echt inspirerend.
Als we om 4u Christchurch binnenrijden is het terug aan het regenen. Eerst de buitenwijken door waar veel nieuwe huizen staan van de mensen wiens huis verwoest was in 2011 daarna een baan zoals je in Hasselt ziet met grote magazijnen en winkels en een vierbaansweg, voorheen waren het tweebaanswegen.
We hebben juist de tijd om ons op te frissen want we worden terug verwacht om 5,30u voor een gezamenlijk glas wijn geoffreerd door Jules die morgen 65j wordt. Daarna worden we opgehaald door inwoners van Christchurch voor een maaltijd bij hen thuis. De bus is verdeeld in 5 groepen dus 5 gezinnen ontvangen ons.
Janine, Jonny, Willy en ik gingen met Neil Fergusson mee.
Het was een vriendelijke en ongedwongen ontvangst, zij waren psychologen in pensioen met drie gehuwde kinderen en enkele kleinkinderen. Hun zeer modern huis was geraakt door de aardbeving in april 2011 maar zij konden het pas volledig herstellen in 2015 door problemen met de verzekering. Er werd over van alles gepraat van reizen tot immigranten en van Trump tot Australië. De avond was al snel om en tegen half tien werden we terug aan het hotel afgezet!
Ik heb geen zin meer om te rommelen in mijn koffer en ga met mijn tablet naar bed om de blog te maken.Read more
New ZealandOtagoDunedin CityOcean GroveLagoon Creek45°53’24” S 170°32’59” E
February 25, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 18 °C
Als we opstaan regent het en onze hoop op beter weer wordt de kop ingedrukt wegens de showers in Dunedin.
Jani legt ons het onderwijs systeem uit een beetje: als bij ons.
Het verzekering systeem is ingewikkeld, er is een publiek systeem waarbij je wel geholpen wordt maar je komt op een wachtlijst en het is dan gratis en zo goedkoop mogelijk dus je geneest wel maar het kan wel behoorlijk pijnlijk zijn want men gebruikt niet altijd de beste middelen.
Maar je kan er ook een persoonlijke verzekering bijnemen, voor een full option betaalt Jani 1.100 NZ$ voor 2 personen per MAAND.
Als belasting betaalt men tussen 18 en 35% en het gemiddelde loon is 48.000 NZ$ per jaar.
De btw was 12,5% op alles, na de grote aardbeving in Christchurch in 2011 werd dit 15%.
Er is een vast pensioen voor iedereen en dat is 600NZ$ per WEEK. (bij nazicht van dit bedrag op internet blijkt het 285 NZ$ voor alleenstaande en 440NZ$ per koppel netto te zijn)
Het vroegere loon heeft geen invloed op het pensioenbedrag, je moet zelf sparen om je levensstandaard te behouden na je 65j. Als je langer werkt dan je 65j dan wordt er extra afgehouden van het genoemde bedrag.
Sinds kort is er een verplichte bijkomende verzekering voor werknemers de 'Kiwisaver' je betaald 4% van je loon en je werkgever ook 4% en dit word later je bijpassend pensioen.
We rijden anderhalf uur naar Gore voor de toilet stop, in de regen. Dus maar ineens terug bus op voor weer anderhalf uur om te stoppen in Peggydale voor de lunch, we zullen dan wat langer tijd krijgen belooft Jani.
De weg die we volgen noemt men de Clinton-Gore highway, naar de oud president en vice-president van VS.
Kenneth, the driver, zei dat er gelukkig nog geen Trump-Pence HW bestaat!
We rijden een uurtje verder dan ook door het stadje Clinton.
Het is hier het platte land dus allemaal landbouw en veeteelt.
Er zijn ook hertenfarms en daarvan is de geschiedenis wel interessant.
In de jaren 1880, ongeveer, had men het lumineuze om Europese herten over te laten komen om op te kunnen jagen, maar deze dieren trokken zich terug in de bergen en onherbergzaam gebied. Na enkele jaren waren deze dieren een echte plaag want zij hadden geen natuurlijke vijanden. Men begon premies uit te loven voor iedere hertenstaart, omdat de herten in de bossen en in moeilijk bereikbaar gebied leefden liet men de karkassen gewoon ter plaatse. Toen tijdens de WW I bijna de hele jonge mannelijke bevolking opgeroepen was ging het herten bestand weer omhoog dus na de oorlog werden er beroepsjagers ingezet want die konden juister gericht schieten. Toen er met de crisis in de jaren 1930 al eens een stuk wild mee naar de bewoonde wereld kwam, door de armoede was dit goedkoop eten, bleek dat dit lekker was en dat daar geld mee verdiend kon worden en men haalde enkele dieren naar de farms en zo ontstonden echte hertenfarms.
Onze lunch konden we nemen in Peggydale, weer allemaal vers maar het duurde weer enorm lang eer we onze maaltijd hadden. Zij verkochten cereal bars: zelfgemaakt dus heeeel lekker en geen toegevoegde substanties. Er was ook een souveniershop met de meest uitgebreide keuze!
Na de lunch een dutje op de bus en we waren in Dunedin.
Deze stad, Dunedin is een kopie van Edinburgh, qua stratenplan en zelfs straatnamen. Dit is zo geconcipieerd omdat het gemakkelijker zou zijn voor immigranten uit Schotland om zich thuis te voelen. De letterlijke vertaling van beiden is 'burcht van Eden'.
Even door de stad voor de meeste bezienswaardigheden en we stappen uit aan de steilste straat ter wereld! De Baldwinstreet en inderdaad deze is nog steiler dan de bekende straat in San Francisco, het is wel een straat rechtdoor maar de helling is 38 graden.
Ik heb er een certificaat van en een ansichtkaart. Daarna reden we terug, via het station dat ik zeker wil zien van dichtbij, naar het hotel om de koffers op de kamer te zetten en direct terug de bus in om een wildlife cruise te doen met de Monarch.
Eerst een woordje over ons hotel: we liggen echt in het centrum van Dunedin in een gerestaureerd hotel. Het hotel werd gebouwd in 1862 op het hoogtepunt van de gold rush. Het heeft een Victoriaanse bouwstijl en is gebruikt door de high society en adel van Brittannië. De prince of Wales heeft hier inscripties gemaakt en de nieuwe (goud)rijken maakten grote sier.
Nu is het volledig gerestaureerd maar er zit veel verschil in de kamers, mijn kamer is OK maar er zijn er grotere en ook mini kamertjes, met mijn zogezegde éénpersoonskamer heb ik dus geluk!
Dan de wildlife cruise, we reden eerst 45' langs de kust van Otago Peninsula tot we aan de boot kwamen. Onze tocht gaat over de Otago Harbor een 20 km lange ondiepe fjord. De Monarch was een vrij kleine boot waar we meteen een verrekijker kregen en een dikke jas tegen de kou. Ik had dus een T-shirt, een golfje, mijn sportregenjas en de dikke jas van de Monarch aan! En toch was ik versteven van de kou toen we terug waren. Maar het was het waard, we zagen zeeleeuwen, zeehonden, sterns, verschillende soorten albatrossen en de Dunedin Shag die maar juist erkend was als een eigen soort, maar ik weet de Nederlandse benaming niet.
De terugrit leek zoals gewoonlijk korter dan de heenrit en toen we terug in het hotel kwamen was mijn eerste werk een warme thee maken en sokjes zoeken om warme voeten te krijgen, daarna ga ik op wandel in de stad. Het regent nog stilletjes en vandaag was het slechts 13 graden.
Om 9u was ik terug. Ik bezocht de Octagon, een achthoekig plein dat het middelpunt van de stad is. Het stadhuis de eerste prebetheraanse kerk, het prachtige station en wandelde via een countdown supermarkt waar ik wat fruit en een stukje kaas kocht en dan naar het hotel om de blog af te maken en te eindigen met Thai chi.Read more
New ZealandSouthlandSouthland DistrictTe Anau45°24’52” S 167°43’5” E
February 24, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 20 °C
Om 4,40u wakker, ik ging even buiten om te voelen of het echt zo'n koude nachten zijn als men op de bus vertelde en ik zag een schitterende sterrenhemel!
Even iets aanschieten en weer naar ons prachtig uitzicht op het terras van het restaurant. En het was schitterend zo'n sterrenhemel heb ik in jaren niet meer gezien.
Het nadeel was dat ik klaar wakker was en dus niet meer geslapen heb tot de wekker om 6.30u afliep!
In alle geval heel mijn koffer is prima gepakt en er kan nog wel een souveniertje bij ;-)
Met spijt verlaat ik dit prima hotel om met de bus naar Te A(a)nau te rijden, zo wordt het uitgesproken met een lange aa.
We rijden terug de Alps over en hier in de uitlopers van de bergen zijn ook de merinosschapen met hun dikke vacht en lange fijne wol. Zij kunnen niet goed tegen de warmte en natte weiden. Hun wol wordt gedeeltelijk hier in NZ gebruikt maar de fijnste wol gaat naar Italië voor kleding.
We rijden helemaal langs het Wakatipu meer terug om dan af te slaan naar Te Anau waar we na twee uur een koffiestop houden.
Volgens de geschreven reisgids doen we de spectaculairste route via Fiordland die door Rudyard Kipling omschreven werd als het achtste wereldwonder!
De 14 fjorden in het Nationaal Park Fiordland reiken diep in de wouden van de bergketen, de Alps weet je nog.
Voorbij Te Anau waar we even een koffie/shop pauze krijgen gaan we de weg op naar Milford Sound, we stoppen voor een fotoshoot aan Mirror Lake en het is daar wondermooi de gespiegelde bergen in het glasheldere water!
10' later een echte plaspauze aan Knob's place maar we krijgen het verbod om ons fototoestel mee te nemen want de tijd dringt om onze boot te halen. Kenneth rijdt als gek (wel veilig) door de bochten want we klimmen nogal wat.
We begonnen op 200m in Queenstown en we moeten naar 1100m om daar de tunnel door te gaan naar Milford Sound!
We stopten nog aan Monkey creeck niet omdat er apen zitten maar omdat er een hond verdronk die monkey heette.
Aan de tunnel was het even spannend want we mochten er welgeteld één minuut uit, want het is enkele richting en dus beurtelings rijden, toen de bus wou vertrekken was Hendrik nog niet opgestapt en we riepen heel hard STOP. Kenneth (de chauffeur) zei dat Jani niet meer moest tellen want dat we hard genoeg riepen als er iemand niet is. Ja, dat gebeurt pas als je elkaar begint te kennen.
Daarna terug naar beneden via een kronkelweg die even druk bereden was want er was juist een boot aangekomen.
Om kwart voor twee vertrekken we voor een rondvaart van 2u tot aan de Tasmaanse Zee en terug.
De Milford Sound zou eigenlijk Milford Fjord moeten zijn, maar omdat de bovenste meters water regenwater is en zoet en pas daaronder zout water kan men bij ontdekking gedacht hebben dat dit een meer was!?
Het is een UNESCO werelderfgoed, de bomen op de steile wanden houden zich met hun wortels vast in een mengeling van mos en zand en regelmatig schuiven ze van de rotsen af, dit is normaal en geeft verjonging aan het 'woud' op de hellingen.
Dit is het natste gebied van NZ en er valt regen die gemeten wordt in meters en niet in millimeters zoals gewoonlijk. MAAR vandaag hadden we geluk en was het zonnig en droog!
We worden verwend en krijgen een buffet lunch aan boord met o.a. Groen mosselen, ze smaken een beetje raar! Daarna, we zijn dan al halfweg, gaat iedereen naar de dekken om van de omgeving te genieten. Het is onbeschrijfelijk mooi maar, zoals gewoonlijk op een boot vrij winderig, wie geen vestje bij had ging algauw terug naar binnen.
Roos, Patrick en ikzelf hadden postgevat op het anker zodat we wat hoger stonden maar toen we aan een waterval kwamen ging de schipper er zo dicht bij dat we een douche kregen en we moesten schuilen!
Na het debarkeren was iedereen al gauw op de bus en reden we in een colonne van bussen terug over de Southern Alps naar Te Anau.
De Alps zijn de breuklijn tussen de Indo-Australische aardplaat en de Pacific aardplaat, wetenschappelijk noemt men dit de Alpine Fault.
Na een half uurtje rijden zijn er velen in een dutje gesukkeld want al die opwinding en ervaringen zijn toch vermoeiend.
In Te Anau hebben we juist 20' om onze kamer te vinden en evt eens te plassen want we vertrekken direct naar het stadje zelf omdat iedereen de gelegenheid zou hebben om een hapje te eten. Ik at 's middags genoeg en heb voldoende aan een stukje Brie en een banaan die ik nog had van eerdere picknick.
Om 7u vertrok de boot over het Ti Anau meer naar de grot waar er veel glimwormen zijn, 't was wel een eind varen en op de catamaran gaat het snel maar is het ook koud, ik was blij omdat mijn nieuwe jas nog in de bus lag want de rode zat in de koffer.
Door de grot loopt een riviertje en het was er enorm kabaal, terwijl van ons gevraagd werd om stil te zijn! Maar dat bleek eerder voor de gidsen en de medereizigers te zijn dan voor de glimwormen.
Er waren een heleboel lichtjes, het leek wat op een sterrenhemel, en je mocht en kon ze niet fotograferen. Een beetje een achterhaald verbod want met de celphone of zonder flash hebben de diertjes er toch geen last van zou ik denken.
Nog even een koude terugtocht maar met een mooie zonsondergang en in het donker te voet naar het hotel, degenen die wilden, de anderen gingen nog een pint pakken.Read more
New ZealandOtagoQueenstown45°1’52” S 168°39’46” E
February 23, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 28 °C
We vertrekken eerst naar de Botanische tuin van Queenstown.
Een mooie parkachtige tuin met allemaal exoten, bomen van het noordelijk halfrond. Voor ons dus de eiken, beuken en sparren en ook mooi uitgegroeide sequoia's.
Jani stuurde ons eerst in de verkeerde richting en toen we verspreid waren moest ze ons allemaal terug zoeken om de juiste weg te nemen. Het gevolg was dat ze ons nogal geagiteerd naar de bus geleide in sneltempo, natuurlijk lukt dat niet in een onbekende omgeving waar iedereen foto's wil nemen!
Er waren een 10-tal mensen ingeschreven voor de jetski boottocht dus dat was ons volgend stoppunt.
Ik stond op een uitkijk plateau en een man zei dat ik ze beter kon zien aan het draaipunt aan de andere kant, hij duidde goed aan hoe ik moest wandelen. Inderdaad aan het morningstar beach zag ik de jetfoils goed maar ik kon niet zien wie erin zat, toen er zo drie boten gepasseerd waren ging ik toch maar terug want het zou in totaal maar een uurtje duren. Toen ik anderen tegenkwam bleken ze nog niet vertrokken te zijn, k had wat langer op het kleine strandje kunnen blijven het was er rustig en nog net een beetje zon.
De rit terug was heel geanimeerd met al die indrukken.
De kabelbaan naar Bob's pieck was 450 m en duurde 1/2 minuut.
Boven had je een mooi panoramisch zicht op Queenstown. Wakatipu lake en de omgeving. Je kon nog een eind hoger waar alle sporten vertrokken: rodelen, parasailing, mountain biking naar beneden en dan ben ik er misschien nog vergeten.
Vanaf daar waren we vrij en konden we met ons ticket terug naar beneden of lunchen boven wat we zelf wilden. Ik wandelde door het stadje maar dat was een typisch sport stadje met heel veel luxe zaken en sport uitrustingen. Het is hier altijd hoogseizoen in de zomer wandelen en biken, in de winter skiën.
Af en toe kwam ik een bekende tegen en wandelde dan even mee om daarna een winkel in te duiken of een andere richting in te slaan.
Langs de boorden van het meer was een gezellige wandelweg aangelegd weg van verkeer en zo wandelde ik terug naar het hotel.
By the way the sun was shining all day!
Aan het rond punt moest ik naar boven want ons hotel ligt in Fernhill.
Ik zag een mooie steile wandelweg maar toen ik boven was was ik helemaal de richting kwijting heb een uur rondgelopen, en het is daar steil, op het kaartje met hotelbadge stond geen naam of adres dus ik kon geen kanten uit om hulp te vragen of evt te telefoneren.
Uiteindelijk kon een mevrouw met een hondje, dus een bewoonster mij de juiste richting aanwijzen op mijn summiere aanknopingspunten!
Bloedrood en hevig zwetend kwam ik aan, een goede douche en met mijn boek in de schaduw bracht me weer op positieven en ik kon tegen 7 u naar de bar gaan voor happy hour, mijn biertje kostte dan maar halve prijs dus 4NZ$.
Voor de zonsondergang moet ik terugkeren want daarvoor was het te vroeg.
Daarna waagde ik mij aan het fruit dat ik gisteren kocht de Kiwano.
De Kiwano wordt ook wel de gehoorde meloen genoemd en is een combinatie tussen een soort meloen en komkommer uit Nieuw Zeeland. De fijne vrucht ziet er van de buitenkant nog best smakelijk uit, maar zodra je hem opensnijdt wordt het een wirwar aan verschillende groene pitten die ook nog eens verkleurd lijken te zijn.
Het was niet lekker! Flauw en niets anders dan pitten.
Ik at een broodje met Sweet Thai Chilli tuna, ik stond in brand en de koffie verhitte het precies nog erger!
Dan wordt het weer inpakken en zien dat ik alles nog in één koffer krijg ;-)
Om half negen terug naar de eetzaal voor de zonsondergang!
IRead more
New ZealandOtagoQueenstown-Lakes District44°31’39” S 169°7’35” E
February 22, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 28 °C
Al degenen die mee gingen helikopteren hebben slecht geslapen. Regelmatig wakker, sakkeren op de regen en terug proberen te slapen. Dus de helikoptervlucht ging niet door, jammer want dat zou een ander zicht gegeven hebben op de gletsjer, de positieve kant is dat we 300 NZ$ hebben bespaard.
Bij het inpakken besluit ik mijn wandelschoenen toch maar weg te werpen, de geur is niet te houden, het verhogen van de hiel met een lederen stuk was geen goed idee, de geur blijft erin en nu ruiken/stinken ze verduft.
Vandaag staat er een lange rit op het programma door het regenwoud, over de Alps en naast verschillende meren tot in Queenstown.
Spijtig dat de ramen bedruppeld zijn, voor de foto's, maar het genieten van het landschap is er voor mij niet minder om.
Aan ship wreck creeck gaan we een wandeling maken, ondanks de regen stappen er, zo'n 20 personen van de 25 waaruit onze groep bestaat, uit.
We doen de Swamp Forest Walk een 20', Jani zei dat ze deze wandeling nog nooit op 20' gedaan hadden. Maar ondanks de vele foto's stops om de prachtige groene bebossing te trekken waren we deze keer wel op 20' terug, wegens de regen word er veel rapper gestapt!
Eer we allemaal ons natte plunje uit hebben zijn we aan het Haast info center om een plasje te doen. Er hangen regenjassen zoals degene die ik heb en ik kan niet nalaten er een te kopen in aquamarijn, een van mijn lievelingskleuren. Hij blijkt te weinig geprijsd te zijn en zo doe ik nog een koopje!
Weer eindeloos door de regen tot we aan de Haast pass de bergen oversteken, het is een hoogte van 563m. De eerste die de bergen over stak was Cameron maar hij werd niet geloofd, 20 j later deed Haast het nog eens over en die werd wel geloofd en daarom heet hij dus Haast pass. Nog later bleek dat Cameron wel die pass gedaan had want men vond de kruitbeugel van zijn musket voorbij de pass terug!
Voor de lunch stopten we aan een café dat er echt op voorzien was om veel volk, op korte tijd te serveren. Wij zouden het een snelservice restaurant noemen. Alle eten was vers en ter plaatse met verse producten bereid. Ik koos voor fish and chips maar het had evengoed verse soep of quiche kunnen zijn.
Nog een ijsje als dessert, ik betaalde aan de kassa en kreeg een bonnetje dat ik na mijn hoofdgerecht kon afgeven voor het ijsje, ik dacht twee bollen dus ik vroeg een double en kreeg vier bollen: 2 bananaberry en 2 licorice, dat is Hollandse drop smaak.
Eens we de Alp door waren werd het weer prachtig, zonnig en warm.
Langs het Wanaka meer en daarna het Hawea meer beide gletsjer meren die meer dan 400 m diep zouden zijn dus onder de zeespiegel. Zij worden gevoed met het water van de gletsjers die hogerop liggen. Tegenwoordig wordt de waterspiegel hoog gehouden door het verhogen van de morene de natuurlijke stenenwal die achterbleef na het terugtrekken van de gletsjers.
Het waren weer Postcard foto's. We reden door de fruitstreek waar het vroegere steenfruit stilaan
vervangen word door druiven.
Even voor Queenstown stoppen we aan de Kawarua bridge waar Nick gaat bunge jumpen, niemand anders durfde het aan. Toen hij terugkwam zou hij het onmiddellijk terug doen zei hij. 195 NZ$ is wel veel geld voor 1,5 min. fun.
Als we kort daarna Queenstown bereiken blijkt dat we in twee groepen verdeeld zijn over twee verschillende hotels. Het is spijtig dat ze ieder aan een andere kant van Queenstown liggen.
Eens op de kamer ga ik zonnen tot de zon achter de berg verdwijnt. Dan een beauty checkup en als ik daarna nog een broodje ga eten kom ik in gesprek met een Nederlander die eerst jaren in Zuid Africa gewoond heeft en nu naar Nieuw Zeeland geëmigreerd is. We hebben het uitgebreid over de onveiligheid en de corruptie over heel Afrika.
Terug op de kamer vallen mijn oogjes gauw toe!Read more
New ZealandWest CoastWestland DistrictFox Glacier43°27’52” S 170°1’3” E
February 21, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 2 °C
Damm, nu sliep ik eens door en dan wekt mijn wekker me weer op om 6u. Eigen schuld knopje ingedrukt.
Nog even woelen en draaien en toch maar opgestaan. Beslissen welke kledij in en uit de koffer moet is een beetje nadenken: Gletsjer = ijs = koud of Nieuw Zeelandse zomer = warm ??
Wintervestje toch maar mee en gesloten schoenen want ik zou niet graag aan het ijs plakken met mijn blote voeten in de sandalen ;-)
Dan ga ik wandelen op het strand om het hout eens van dichtbij te bekijken, het lijkt de kust van Oregon wel. Ik merk hier en daar wat plastiek maar toen het echt wel een groot stuk was kon ik mij niet bedwingen en nam mijn plastiek tasje, dat ik altijd bij heb, en begon het al wandelend op te rapen. Het werd een hele zak vol plastiek!
Na 't ontbijt, dat voor mij heel belangrijk is want ik had nog niet veel echte maaltijden buiten het ontbijt, vertrokken we richting Greymouth. Volgens het programma hadden we daar moeten overnachten maar in het NP Paparoa was een fantastische natuurervaring.
Langs de weg staan afsluitingen om de pinguïns te beletten de straat over te steken, maar nu zijn ze er niet, ze overwinteren hier en nu is het zomer.
Er staan ook borden om niet over snails, huisjesslakken, te rijden maar ik weet niet hoe je die eventueel kan vermijden.
Ook de schapen hebben voorrang op alle verkeer, als je een schaap niet kan vermijden moet je het mischeeps raken, het gaat dan onder je auto met de minste schade aan de wagen het schaap is wel dood natuurlijk. Als ge het tracht te ontwijken kan je gekatapulteerd worden en is de schade aan de auto veel erger en het schaap is evengoed dood.
Elk schaap heeft een oormerk met de naam van de eigenaar en ieder jaar een andere kleur. Als je dus een schaap doodrijdt dan neem je het oormerk en ga je de schade aan de schapenboer betalen gewoonlijk tussen de 50 en de 100 NZ$.
Na 3/4 u rijden we door Greymouth en ik ben blij dat we hier niet overnacht hebben!
Daarna wordt er gestopt in Hokatika waar we een groensteen slijperij bezoeken, het lijkt op jade maar is nog harder. In Maori wordt het Pounamu genoemd en alle Pounamu is eigendom van de Maori.
Meestal wordt er symbolisch snijwerk van gemaakt. Het is vrij duur maar hier ben je zeker het echte Pounamu te kopen want er is veel namaak. Er zijn verschillende schakeringen in kleur maar aan de kleur hangt geen meerprijs aan het is zuiver kwestie van goesting!
Ik kocht twee sleutelhangers die ik later zelf kan omvormen tot hangertjes.
Daarna wandelde ik door het stadje en zag een Kiwi center en ik stapte binnen en vroeg of het gegarandeerd was dat ik een levende kiwi zou zien want ik had maar een kwartiertje tijd.
Het kostte mij 13 NZ$ maar ik zag er één bewegen, ondanks het verbod op fotograferen nam in met de iPhone toch stiekem een foto zonder het diertje te storen, ik was helemaal alleen want de kiwi is heel schuw en zit in het donker.
Na het vrije stadsbezoek reden we verder langs de kust en we reden door Ross een vroeger goudstadje waar de grootste goudklomp gevonden werd van 2,8 kg!
We kregen een lange uitleg over het goud, hoe men het vind en dat het de redding was van de arme kolonie Nieuw Zeeland.
Als we de kust verlaten rijden we door het gematigde regenwoud, het Kapuhani Scenic Reserve, op weg naar de Frans Jozef gletsjer township die we gaan opzoeken.
We zien al enkele helder ijsblauw gekleurde riviertjes, gevormd door het smeltwater van de
gletsjer(s), deze kleur wordt zo mooi door de mica die in de door de gletsjer verbrijzelde stenen zit. Aan de gletsjer zelf ziet dat smeltwater er nog wat grijzig uit want het sediment moet nog bezinken.
We krijgen anderhalf uur vrij om te lunchen en het is vrij druk omdat het erg regent, dus zoek ik aan ander restaurantje uit dan de meeste mensen van de bus.
Ik wandel verder naar BleuICE daar is niet veel volk en ik neem een Monteith pale ale en een portie BBQ ribbetjes met coleslaw en Amerikaanse dikke frieten. Het duurt wel lang maar dat vind ik niet erg want het regent verschrikkelijk.
Als ik het restaurant verlaat denk ik nog 45' tijd te hebben om naar de bus te gaan, maar ik hoor Rita mijn naam roepen en blijkt dat men al naar mij aan 't zoeken is want ik had mij in tijd vergist.
Ttz ik dacht dat het één uur was maar het was al twee uur ! Niet mijn uurwerk maar in mijn hoofd had ik mij vergist.
We reden uiteindelijk door naar Fox glacier township, we hadden juist tijd om vlug onze koffers in de kamers te zetten en om 3 u vertrokken we voor een tocht naar de gletsjer.
Het is een half uur stappen voornamelijk door de morene, de afgesleten keien die de gletsjer achterlaat. De gletsjer zelf was nog redelijk ver weg en grijs, als je hem van onderen ziet valt het wat tegen. Maar als het weer meezit gaan we met een helikopter erover vliegen. Vandaag hadden we te slecht weer om te vliegen, teveel laaghangende wolken en regen.
Terug aan het hotel zoek ik een kleine supermarkt op om eten te kopen, een broodje en wat fruit op de kamer en met de voeten zo hoog mogelijk want nu voel ik het klimmen in mijn achillespees.
Een Thai chi verwijdert de algemene stijfheid uit mijn pezen en ik val al vlug in slaap.Read more
New ZealandWest CoastBuller DistrictPunakaiki42°6’30” S 171°20’11” E
February 20, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C
Aarde donker buiten maar als ik wakker ben om 6u besluit ik een wandelingetje te gaan maken, nog één uur voor het ontbijt geserveerd wordt en misschien kans op een zonsopgang?
De zon zag ik niet opkomen maar ik trok prachtige foto's van de mauve en blauwe kleuren aan de Tasmaanse baai even voorbij Nelson.
Daarna ontbijten en terug naar de kamer of liever gezegd het appartement waar ik helemaal alleen kon over beschikken!
Alles stond klaar maar ik miste mijn kaft van De Blauwe Vogel met mijn brochures, inkomticketten en het belangrijkste mijn E-ticket. Nog eens rond zoeken en de koffer uitladen en niets te vinden. Toen dacht ik eraan dat gisterenavond bij het uitladen ik een bonk had gehoord en ik ging nog eens terug zoeken EN mijn kaft stond rechtop tussen de kast en het bagagerek! Wat een geluk!
Rozemarijn had nog geen enkele mail naar huis kunnen sturen en ik nodigde haar uit om het via mijn iPad te doen en daarna deed ik een face-time gesprek met Stefaan en Peggy en daarna met Veerle. Met Dirk werd het een duur telefoongesprek.
We vertrekken stipt om half negen richting Westport, we nemen de weg door het Kahurangi Nat. Park. Een bosrijke omgeving en normaal een tweebaansweg met weinig verkeer, maar nu een drukke weg want door de aardbeving verleden jaar is een groot deel van de hoofdweg afgesloten. De trucks met hout rijden ons scheerlings voorbij want het is een smalle bochtige weg door de Southern Alps die heel NZ doorsnijdt. Zo'n beetje als de Rocky Mountain in de VS.
Het is moeilijk om foto's te maken en het is bewolkt dus geniet ik zo van het landschap.
Na de koffie/plas pauze in Munchinson, waar we de raad kregen inkopen te doen voor onze lunch die zou bestaan uit een picknick, reden we een hele tijd door het woud dat voornamelijk bestaat uit beetchtrees, een soort bomen dat bij ons niet voorkomt. Om de 3 a 5 jaar bloeien die allemaal tegelijk en dan zijn er enorm veel zaden die aanleiding kunnen geven tot een muizenplaag, deze dieren kwamen hier vroeger niet voor en toen hadden de vogels het genot van de overvloed aan zaden. Voor ons lijkt het een beetje op de Ardennen met al die grondvarens en in de hoogte de dennen.
Aan Cape Foulwind stopten we voor een bezoek aan de NZ robben. Het was een mooie wandeling en je zou er zo voorbij lopen want zij hebben dezelfde kleur als de rotsen waar ze op liggen. Vivianne had ze zelfs niet gezien. Er liepen ook weka's rond die lijken op een kiwi maar met korte snavel.
De kolonisatie van NZ is eigenlijk begonnen door de robbenjagers die hier maar de dieren uit te kiezen hadden rond 1792 want aan de westkust, hier dus, lag het er vol van. Het liep zo uit de hand dat tegen het einde van de 19e eeuw de dieren hier niet meer voorkwamen!
Het duurde tot 1992 toen de eerste rob hier aankwam en een jong wierp dat er terug robben gesignaleerd werden, deze groeien uit tot een nieuwe kolonie.
De walkway liep nog veel verder en na de eerste regendruppels toen we de bus verlieten werd het nog mooi weer om even op het gras te zitten om van het uitzicht te genieten.
Terug naar de bus om onze picknick op te halen en ik zette mij op de grond in de schaduw want de zon prikte op mijn huid. Nochtans had ik mij ingesmeerd met zonnecrème en een sterk anti-muggenspray want Jani verwittigde ons dat de zandvlooien en kleine vliegjes pijnlijke steken geven.
Daarna reden we langs de coast road zoals het woord zegt langs de kust, die mij aan Californië Hw 1 deed denken, met rotsen en mooie grote golven. De weg naar Punakaiki omarmt de kust en biedt spectaculaire uitzichten op de wilde kustlijn, de ongerepte stranden en de onstuimige Tasmaanse Zee.
Punakaiki is een klein stuk en het middelpunt van het Paparoa Nationaal Park, gekend om zijn pannenkoek vormige rotsen.
De pancake Rocks van gelaagde kalksteen doen wel denken aan een stapel versteende pannenkoeken, ze ontstonden door vele vulkanische uitbarstingen die iedere keer een dun laagje steen boven op de vorige laag legden. Omdat de stenen niet dezelfde hardheid hebben worden de zachte gedeeltes weggespoeld tot er zelfs gaten ontstaan waardoor de woeste golven met volle kracht het water door de blowholes omhoog spuit.
Hier zag ik ook een koppeltje Jan van Gents, prachtige vogels.
Nog een klein stukje rijden en we kwamen aan ons hotel helemaal tegen de kust op, in hout gebouwd zodat iedere kamer frontaal zeezicht heeft!
We kwamen aan om 5 u en ik ben niet meer gaan wandelen, veel te mooi zicht en eindelijk tijd om wat rustig te lezen en te zonnen! De temperatuur liep op tot 27° in de schaduw op het terras.
Tegen half negen de zonsondergang die zeer mooi was, zoals elke geslaagde zonsondergang.
Nog even TV kijken en mijn oogjes vielen toe, ik liet het gordijn open en hoorde de bulderende zee!Read more
New ZealandMarlboroughMarlborough DistrictPictonPicton Ferry Port41°17’26” S 174°0’4” E
February 19, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C
Het werd 21,30u, ik maakte een grote wandeling naar het Parlement en de oude ST Pauls Cathedral. Vandaag gaan we die ook zien maar waarschijnlijk even of niet uit de bus en ik heb dan toch mooie foto's.
Aan het ontbijt even problemen omdat ik niet op de lijst van Blauwe Vogel stond en moest tekenen voor een full breakfast van 26 NZ$, blijkbaar een vergissing die Jani wel zal oplossen!
Om half negen stipt staat iedereen klaar om mee naar de cable car te rijden, niet dat dat een keuze is maar het is één van de attractie punten van Wellington en vermits iedereen akkoord was om dit te betalen (4 NZ$) was dit een goede zet van Jani want zo moest de autocar niet naar boven rijden om ons aan de botanische tuin af te zetten!
Omdat deze op de helling ligt is het gemakkelijk om zo al slingerend naar beneden te wandelen en te genieten van de mooie bloemen en planten onderweg. Sommige zijn ons ook bekend zoals de agapantus die ik ook in mijn tuin heb maar niet zo weelderig. Andere planten doen mij erg aan Zuid Afrika denken, wat ook logisch is want dat ligt op dezelfde zuidelijk kant van de aarde.
Daarna bezochten we Mont Victoria die een heel mooi uitzicht geeft op Wellington, hier zag ik gelijkenissen me Rio de Janeiro maar dan zonder Corcovado of suikerbroodberg. Ook van Bergen in Noorwegen had het wat weg, in ieder geval veel groter dan je zou denken als je in de oude stad geweest bent.
Een bezoek aan de Bijenkorf (bijnaam van het parlementsgebouw), dat had ik gisteren tevoet bezocht maar nu kreeg ik wat achtergrond info en weer een andere lichtinval voor foto's.
Het volgende op ons programma, dat heel juist gevolgd wordt, was het Te Papa museum.
Ik nam de lift ineens naar het dakterras en de art collectie, mooie middeleeuwse kunst uit Europa, natuurlijk! Maar hetgeen ik op de boardwalk naast de kade zag interesseerde mij meer en ik was vlug buiten.
Er was een arts & crafts marktje en daar zie je gewoonlijk mooiere of interessantere zaken dan in shops of museawinkels.
Er was een kraampje met 3D prints, mooie vaasjes, mooie uitgefreesde figuren en Pokemons, ik heb een hele tijd met de mevrouw gesproken, eerst in het Engels maar toen mijn thuisland ter sprake kwam schakelden we over op Nederlands, maar ze had 15 jaar in Zuid Afrika gewoond en dat kwam er soms door, een leuke conversatie.
Daarna zag ik uitgeknipte kaarten die ik eerder in Vietnam zag en daarna in Milaan op de wereld tentoonstelling. Ik sprak met de jongeman die deze verkocht en het werd weer een leuke babbel!
Hij ontwerpt de kaarten volgens de interesse van de mensen, zoals vrachtwagens, cable cars, tractors, zelfs baby's in een box, te veel om op te noemen.
De uitvoering gebeurd in Vietnam zo dat hij deze craftsmen ook werk bezorgt en de verkoop is weer in Nieuw Zeeland met hoop op uitbreiding natuurlijk, echt prachtig!
Een kiwi werd mijn keuze.
Jani had aangeraden om een hapje te eten voor we de Ferry namen maar daar had ik helemaal geen tijd meer voor.
De Ferry gaat van Wellington naar Picton en heeft daar 3u voor nodig in de goede omstandigheden, dikwijls stormt het er of zware zee en dan word het langer.
Maar de hemelen zullen medelijden gehad hebben met ons want het was schitterend weer. Op het einde tegen Picton aan lijk je echt tussen de fjorden te varen!
Ik nam mijn picknick van Pac'nSafe om mijn honger(tje) te stillen. Er was nog Hollands koekebrood, brie en Hongaarse salami allemaal in de NZ versie. Maar ik was niet alleen, de mensen die bij mij zaten van de bus namen gretig een stukje aan en het was vlug op.
Ik verplaatste mij regelmatig van voor naar achter en van boven naar beneden om de mooiste zichten te fotograferen en toen we mochten uitscheppen vond ik mijn regenjas niet meer.
Ik terug naar daar waar ik hem had achtergelaten maar er lag niets meer, een crew member zag dat ik iets kwijt was en gaf dit door via de walky talky maar niemand had de jas gevonden. Ik maar naar de uitgang met in gedachten dan koop ik hier wel een nieuwe maar dat was buiten Rozemarijn en Staf gerekend want die hadden hem bij! Oef? Of Gelukkig?
Als snel hadden we de juiste bus die ons naar Nelson bracht, anderhalf uur rijden, maar wel met de prachtigste zichten en we konden inchecken tussen de Masserati's en de Corvette's en wat weet ik al van dure auto's in een groot maar zeer luxueus resort. Spijtig het is maar voor één nacht!
De wereldstekker werkte niet omdat je stevige pinnen moest hebben om de stekker in te pluggen en ik wou hem niet beschadigen, dus terug naar de receptie om een stekker te vragen, toen kwam ik voorbij de bar en...' ik kocht een pinchet witte wijn: Brightwater, Pinot Gris, 2014 van Nelson en mijn alcohol loze dagen zitten erop.
Nog mijn blog maken en gezellig van het mooie appartement genieten en (spijtig) maar ook deze dag zit er weeral op! Het was 19° maar zonnig en zonder wind dus SUPER!Read more
